We zijn aangekomen op het politie bureau. Ons plan? We gaan ons voordoen als hun ouders. Het zou in feite wel kunnen. Ik heb bruin haar, Juul heeft bruin haar, Kevin heeft bruin haar en Sabine heeft bruin haar.
'Let's go.' Zegt Kevin en we lopen naar binnen. De agenten staren ons aan. Ik heb me wat meer ouder laten lijken en Kevin ook. 'Wij zijn de ouders van Juul en Sabine.' Zegt Kevin in het Spaans.
De agente lijkt verbaasd te zijn en vraagt om onze achternaam. 'De kuil.' Antwoord Kevin. Dat is mijn achternaam. Lol. Oké boeit niet.
Ze zoekt wat op via de computer.
Ze zegt tegen Kevin dat ze geen De Kuil, hebben zitten hier. Ik kijk Kevin angstig aan. Hij mij ook. 'Jawel, ze zijn hier laat ons ze zelf zoeken.' Zegt Kevin spottend tegen haar. Ze stemt erin mee en staat op. 'Follow me.' Zegt ze tegen me. We volgen haar naar een deur die ze vervolgens open doet. Ik zie een paar cellen. Ze worden hier gewoon ondervoed dat zie ik zo. Dan valt mijn blik op een gebroken meisje en een jongen die haar troost. 'DAT ZIJN ZE!' Roep ik in het Spaans. Meteen volgen de blikken naar me toe. 'Jullie achternaam is mijn achternaam.' Zeg ik in het Nederlands. Ze verstaat het toch niet. Ze kijken me raar aan. 'Wij zijn zogenaamd jullie ouders.' Zegt Kevin tegen ze. 'Oké.' Zeggen ze in koor. De vrouw vraagt in het Spaans hoe ze heten van de achternaam. Sabine verstaat er geen woord van en oogt een vragende blik op mij. 'Ze vraagt naar je achternaam, zeg de mijne.' Antwoord ik.
'De kuil.' Antwoord Sabine op de agente. Juul antwoord hetzelfde.
'We zijn aangehouden en hebben vandaag een rechtszaak.' Vertelt Sabine aan ons. 'We krijgen jullie hier wel uit.' Stel ik Juul en Sabine gerust. 'Laat ze vrij. Ze hebben hier niks mee te maken.' Praat Kevin in het Spaans tegen de agente. Ze zucht en kijkt naar de gebroken twee mensen in de cel. Ze opent de cel en Sabine vliegt meteen in mijn armen. 'Ik heb je zo gemist. Waar was je?' Vraagt Sabine. 'Ik heb jou ook gemist. Lang verhaal.' Antwoord ik op haar. De vrouw zegt dat we mogen gaan en we verlaten het politie bureau.
'Vertel me straks alles.' Zegt Sabine tegen me. 'Tuurlijk.' Antwoord ik.
'Waar gaan we naar toe?' Vraagt Juul.
'Het ziekenhuis.' Antwoord ik. 'Naar Scott?' Vraagt Sabine. Ik knik. 'Ja.'
'Ik wil naar huis.' Piept Sabine. Ik kijk haar medelijdend aan. 'Nee.' Zeg ik. Juul en Sabine kijken me meteen vragend aan. 'We gaan vechten.' Zeg ik vastbesloten. 'Tegen Charissa, degene die dit allemaal heeft aangericht.' Zeg ik erachteraan. 'Ik doe mee.' Zegt Sabine. 'Ik ook.' Stemt Juul mee.
Aangekomen bij het ziekenhuis....
Ik heb zo haat aan het ziekenhuis. De geur alleen al alsof ik vergif aan het inademen ben. Hatelijk. Ik race naar de eerste beste Bali-vrouw die ik zie. 'Waar ligt Scott?' Vraag ik in het Nederlands. Maar zo dom als ik nu lijk, ben ik ook. We zijn in facking Spanje alsof deze wezens mij verstaan.
Juul komt aangelopen en vraagt waar Scott ligt. 'I don't know.' Antwoord de vrouw. Ja lekker dan, nou die is goed in haar beroep. Voordat zij Scott in die computer heeft gevonden kan ik net zo goed naar Tokio gaan. Met i don't know komen we niet bepaalt ver en in Tokio ook niet.
'Find him!' Dwing ik haar. Ze moet maar haar beroep gaan doen, ik sta hier godverdomme niet voor pietjansnotter of wel soms? Echt amahoela ik word hier zo chagrijnig van!
'I go find him on my own, i can't wait till she's ready.' Zeg ik eigenlijk meer tegen haar dan tegen de anderen.
Ze kijkt me arrogant aan. Ik kijk nu natuurlijk arrogant terug. Wat verwacht zij van mij? Dat ik ga wachten tot Pinksteren en Pasen op 1 dag valt? Dacht het niet dat mens is zo dom die kan gewoon beter in de saus fabriek gaan werken. Als ik een ei zou verstoppen voor neus zou ze het niet eens zien.
Ik loop weg naar de bovenverdieping en kijk in alle kamers. Nog geen Scott.
Ik begin me zo ondertussen al erge zorgen te maken. Ik neem nog een verdieping naar boven en kijk in alle kamers. Weer vind ik geen Scott. Dit ziekenhuis is best klein. Waar ligt hij nou?! Ik begin wanhopig nog een verdieping naar boven te gaan. Mijn oog valt op een kamer recht voor mijn neus. Scott ligt er! Als een malle open ik de deur en ren ik naar binnen. Het boeit me niet of het wel of niet mag. Ik moet hem zien! 'Scott!' Roep ik.
Hij reageert niet. Om hem heen staan allemaal apparaten en een rode nood-knop. Ik besluit er geen aandacht aan te geven en loop naar Scott toe. Hij heeft zijn ogen gesloten. Ik ga op de stoel naast hem zitten en pak zijn hand. 'Ik ben er Scott. Ik heb gevochten, en ik geef nog niet op. Ik zal haar krijgen koste wat het kost.' Fluister ik. De deur knalt open en kijk er meteen naar. De rest staat er en komt er ook op af.
'Slaapt hij?' Vraagt Juul. 'Ik weet het niet.' Zeg ik. 'Zijn hartslag, het gaat steeds minder!' Roept Kevin. Ik kijk meteen naar het apparaat. Hij heeft gelijk. Zonder na te denken druk ik op de rode knop. 'Blijf bij me.' Fluister ik in zijn oor en geef een kus op zijn wang.
Voor ik het weet staan er heel wat dokters in de kamer, ze kijken ons raar aan. En sturen ons ruw weg. 'Please, i don't wanna lose him.' Zeg ik voor hij de deur dicht gooit.
Ik loop naar het bankje naast de kamer en neem plaats.
Ongeduldig pulk ik aan me vingers.
Ik snik zachtjes en ongehoord. Kevin troost me een beetje.
Ik kan Scott niet verliezen. Niet nu!
Niet morgen! Nooit niet!
En met die gedachten val ik in slaap op kevin's arm met mijn hoofd. Ik ben zo moe van alles. Ik had het zelf niet eens door. Laat het Scott overleven.
----------------------------------------------
HEAY, sorry SORRY dat ik nu pas weer update! Ik was zo druk met stage en verslagen ik moest er 5 MAKEN! In 1 week.... Lang leve mij! Dat ik nog leef OMG...
Adios amigos
~Fem_Jwz~
