POV. Melanie
'Jezus waar blijven je ouders?' Vraagt Danne. 'Weet ik niet.' Antwoord ik. We zitten al een hele tijd bij een strandhuis café achtig iets te wachten.
Ik snap dat ze ongeduldig worden maar we kunnen nou eenmaal even niet anders. Ik zit een beetje aan mijn vingers te pulken. Ik heb zo'n honger. Iedereen heeft dat hier. Maar wie gaat ons geloven? Ik denk niemand. En geld hebben we hier ook niet. Een zucht verlaat mijn mond.
'Binnen is een televisie.' Meld Sharlé.
'We kunnen even kijken.' Stel ik voor.
We lopen met z'n allen naar binnen. Zo te zien is het nieuws erop. En wat heb ik gezegd over het nieuws? Inderdaad de eerste keer en enigste keer dat ik het keek, viel ik in slaap. Dus dit is een no go! 'Sharlé, ik haat het nieuws.' Zeur ik.
Ik krijg geen antwoord, blijkbaar vinden hun het wel heel interessant. Zo aandachtig als ze kijken zou ik nooit naar het nieuws kijken.
Het enige wat ik mee krijg is dat er in een huis was ingebroken. Ik zak achteruit en staar maar naar de tv alsof het me heel erg interesseert. Wat het dus niet doet.
Ik sta met mijn voeten in het water. De wind briest heerlijk Door mijn haren heen. Ik had zin in buitenlucht. Mijn schoenen heb ik in mijn handen vast. Ik sluit mijn ogen genietelijk. In plaats van te denken aan de negatieve dingen probeer ik te denken aan positieve dingen.
Flashback:
Ik open mijn kleine oogjes. Het zonlicht brand in mijn ogen. Ik kijk om me heen. Een roze muur komt er in mijn ogen. Ik probeer uit mijn prinsessen bed te komen. Met veel moeite ben ik er eindelijk uit. Ik loop naar de kamer van mijn grote broer Scott. Ik open langzaam de deur en loop naar Scott. Zijn Superman bed zakt een beetje in omdat ik erop ben gaan zitten. 'Wakker worden!' Roep ik met een schattig meisjes stem. Ik prik op zijn wang. Ik zie dat hij langzaam wakker word en vol bewondering kijk ik hem aan met een grote lach. 'Melanieeee.' Zegt hij blij met een ochtendstem. Ik spring bovenop hem. 'Je bent wakker!' Gil ik uit. Hij pakt me vast en knuffelt me. 'Door jou Mel.' Antwoord hij. Hij begint me heel erg te kietelen en ik val van het bed af. 'Auw!' Roep ik. De deur gaat open. 'Wat is dit?' Vraagt Sharlé met een schattige stem. Ik sta op. 'Pak hem!' Roep ik. We springen allebei op zijn bed. 'De kieteldood!' Roept Sharlé blij. We kietelen hem van top tot teen. 'Stop! Ik kan niet meer!' Krijst hij uit in lachen. 'Doorgaan!' Roep ik vrolijk. Sharlé en ik kietelen hem nog letterlijk dood.
Na een poosje zijn we gestopt. Sharlé en ik liggen nu op Scott. 'Ga van me af.' Zegt hij snakkend naar adem. Ik spring van hem af en Sharlé doet hetzelfde.
'ONTBIJTEN!' Roept mijn moeder vanaf onderaan de trap naar ons. 'Yes!' Roep ik. We hollen naar beneden met z'n drieën als een stel flamingo's. We zijn echt abnormaal vrolijk. 'Zozo vrolijke gezichtjes.' Fronst mijn moeder. 'Ze gaven mij de kieteldood!' Roept Scott nep-boos. 'Jochie toch.' Glimlacht mijn moeder en aait over zijn zachte haartjes. Sharlé en ik moeten nog een beetje lachen. 'De drie musketiers dat jullie ook zijn.' Lacht mijn vader.
We zitten met z'n allen aan tafel te ontbijten. Sharlé speelt wat met d'r eten, Scott is druk aan het praten over zijn zogenaamde toekomst en ik geniet van mijn broodje met kaas.
Einde flashback!
Het is zo'n rare herinnering. En toch doet het me meer dan goed.
'Lieverd!' Hoor ik een bekende stem roepen. Ik doe mijn ogen open en draai me om. De tranen springen in mijn ogen. 'MAMA!' Roep ik en ren op haar af. Ze omarmt me. 'Is alles oké?' Vraagt ze bezorgd. 'J-ja.' Stotter ik. 'Waar zijn de anderen?' Vraagt ze. 'Volg mij.' Zeg ik met een glimlach. Ik loop richting het café. 'Waar is papa?' Vraag ik. 'Die wacht op het vliegveld, er was anders geen plek meer in de auto.' Antwoord ze. 'Oh oké.' Zeg ik teleurgesteld. 'Het spijt me.' Verontschuldigd ze. 'Het geeft niet mam.' Zeg ik. 'Wie zijn de anderen eigenlijk?' Vraagt ze. Een glimlach vormt op mijn gezicht. Ze gaat Sharlé weer zien! 'Daar kom je snel genoeg achter.' Zeg ik.
We zijn er bijna nog een paar meter. 'Oké.' Zegt ze.
