Wargirl: Een Mad Max Fury Road Fanfiction

Hoofdstuk 1

Wat een hitte.... Waarom was het zo warm? Het was niet eens zomer.... Misschien was het al later dan ik dacht, en was het tijd om op te staan. Ik deed mijn ogen met moeite open. Maar in plaats van mijn kamer te zien zag ik alleen... tja.... Zand??? Ik was meteen klaarwakker en zat rechtop. Ik schudde het zand van me af. Wat de hel was er gebeurd? Waar was ik? De zon brandde in mijn huid en ik wist dat het beter was om op te staan en ergens schaduw te zoeken.
Ik wist niet beter dat ik in mijn pyama naar bed was gegaan, maar ik stond hier toch echt in andere kleding.... Probeerde iemand een grapje met mij uit te halen? Dat moest het vast wel zijn. Peter met zijn stomme kop die me weer eens voor schut wilde zetten. En Ria moest ook wel in het complot zitten. Hoe kon het anders? Hadden ze soms iets in haar drankje gedaan tijdens de film? Ze keken Mad Max Fury Road... Grappig hoor, om me dan vervolgens gedrogeerd in een landschap te gooien die erop leek.

"Kom maar op jongens, het is leuk geweest! HAHAHA wat kunnen we toch lachen.... Kom maar naar voren met de camera's!!!"

Stilte.... Nog niet eens een zuchtje wind.

"Jongens? Peter? Ria? "

Geen antwoord... Tja ik begon het toch wel een beetje te knijpen. Ik besloot meteen maar een kant op te lopen. Willekeurig, want een plan had ik niet.

Ineens kreeg ik een onbehagelijk gevoel. Het gevoel dat er iets slechts op komst was. 100 meter verderop zag ik een grote rotspartij, waar een gleuf in zat, perfect om in te schuilen. Ik aarzelde geen seconde en rende ernaartoe. Ik kon me verstoppen in die rotspartij, net op het moment dat ik iets aan hoorde komen rijden. Wat ik toen zag..... Ik geloofde mijn ogen niet! Buzzards!!! Zoals uit de film.
Normaal gesproken zou je denken dat je op een set terecht was gekomen maar ik had het gevoel dat dit geen set was. Het was alsof ik de intenties van mensen kon voelen. Zoals een aura. Ik kreeg er de kriebels van. Dit gevoel kon ik niet. Het leek wel mensenkennis maar dan heel extreem. Alsof mijn maag drie keer in de rondte ging.

Vanaf die tijd weet ik niet meer hoe lang ik heb gelopen. De uren gingen voorbij. De dagen gingen voorbij. Ik kwam mensen tegen. Sommige bang, meeste afstandelijk. Ik had het geluk dat enige mensen mij nog wilden helpen. Zo kwam ik mijn dagen door met een beetje water en wat voedsel, maar god wat had ik een dorst en honger. Dit was onmenselijk. Ik besefte al snel dat dit geen grap was. Ik was serieus in deze wereld terecht komen. Een wereld waarin de sterkste de macht hadden en de zwakkeren gedood werden. Eentje waarin je moest vechten om te overleven en je blij moest zijn met een druppel water in je mik. Ineens begon ik de film in een heel ander licht te zien....

Ik zag niets anders dan lange vlaktes van zand... niets meer en niets minder... Wat moest ik doen? En nog belangrijker, hoe kwam ik terug in de veilige wereld waar ik woonde