Wargirl: Een Mad Max Fury Road Fanfiction

Hoofdstuk 5

"Alsjeblieft, water. Je kunt beter ook wat eten, want volgens mij ben je uitgehongerd." Ik wachtte niet op antwoord maar liep al richting de kast om er iets uit te vissen. Ik maakte soms wel vers eten, boven een vuurtje maar het was nu eenmaal makkelijker om veel blikvoer te eten. Zeker met gebrek aan een koelkast of een vriezer. Elektriciteit, ja dat zou mijn volgende stap zijn... Misschien zonne-energie of een generator. Of iets. Helaas ging mijn kennis niet zo ver. Voor nu maar even op het blikvoer en kant en klaar maaltijden. Die kon ik echt in bosjes over laten komen. Wat eigenlijk best bizar was. Ik pakte een blik ravioli en gooide de inhoud smurrie in een pannetje op het vuur. Ik had een verse basilicum plantje staan en haalde hier wat blaadjes vanaf die ik fijn hakte.

Verder nog een blikje met vruchtjes. Als toetje...

De ravioli was warm en ik gooide het op aardewerken bord en strooide er basilicum op. Ik deed de vruchtjes in een schaaltje. Pakte bestek en zette alles voor Slit neer.

"Eet smakelijk."

Hij keek me aan alsof ik gek was, pakte de vork en zat er stom naar te kijken.

"Jemig, je gaat me niet vertellen dat je niet weet wat een verdomde vork is heh?!"

"Wij gebruiken geen...."

"Mijn hemel!" Ik sloeg mijn ogen ten hemel. Ik liep naar Slit, pakte de vork uit zijn handen en hield hem vast. "Kijk zo hou je hem vast. En dan prik je zo in de ravioli. En die stop je dan gewoon in je mond... jemig" Ik hield de vork met ravioli voor zijn neus. " Probeer maar. Oefening baart kunst. Hebben we allemaal als kind moeten leren."

"Pfffhaha ja waar jij vandaan komt misschien." Zei Slit. "Wie gebruikt er nou een vork? Alleen degene die waardig zijn aan Immortan Joe. De breeders van Joe, die kregen vers eten met een vork. Wij zijn daar niet voor gebouwd."

"Voor alles is een eerste keer." Mompelde ik en trok zelf een muesli reep uit de kast.
" Luister, ik ga naar die andere warboy. Kijken hoe het gaat. Gedraag je, en als je klaar bent met eten kom ik je ophalen, dan breng ik je naar je kamer waar je kan slapen. Dan mag je hem morgen bezoeken."

Slit keek haar na, en probeerde toen met de vork de ravioli te eten. Dit had hij nog nooit gegeten. Eten deed je niet voor de lol, maar alleen uit noodzaak. Maar dit was zo gek nog niet....

Ik liep de kamer in waar Nux op bed lag. Hij was inmiddels wakker. Ik legde hem uit wat er gebeurd was en dat ik niet bij Immortan en zijn zooitje hoorde.

" Ik moet terug naar de Citadel! We waren op weg... Capable..."
"Ja, we zullen terug gaan maar je moet echt eerst aansterken. Je wonden moeten helen. En natuurlijk ga ik met je mee. Capable zal daar nog echt wel zijn, wees daar maar niet bang voor. Ze gaan de stad opnieuw opbouwen daar. Alles wordt anders."

"Ik weet niet waarom je me zou helpen maar....bedankt."

"Omdat we aan dezelfde kant staan Nux. Luister, ik heb een warboy onderweg hiernaartoe opgepikt. Hij was er slecht aan toe, brandwonden, uitgedroogd etc. Dit is een bekende van je. En hij weet dat jij hier bent maar weet niet dat jij het specifiek bent. Hij zal je een verrader vinden."

"Wie?"

"Slit..."

"Shit"

"Ja ik weet het, maar kon hem niet daar laten lopen. Dat had hij niet gered. En ja, hij wilde het gevecht aangaan. Hij heeft niet gewonnen.Hij is hier. Misschien kan iemand van ons tot hem doordringen. Hij weet niet wat er allemaal gebeurd is Nux. Hij weet niet dat Immortan...." En ik maakte een gebaar zoals het doorsnijden van een keel.

"Dat gaat hij niet leuk vinden."

"Nee, maar misschien valt hij nog te redden. Geef het in ieder geval een kans. Maar hou je ogen open. Ik vertrouw hem niet."