Bugün yazdığım bölüm Arya' nın Istanbul'a gelişi ve hayatına başlamasıydı. Bundan sonra gerçekten zor bir hayatı olacak ve her şey bu bölümden sonra başlayacak arkadaşlar. Umarım bu bölümü beğenirsiniz sizi seviyorum oy ve yorumları unutmayalım 😂😂😂iyi okumalar😂😂😂( Multide Yavuz Ağabey )
Arya'dan...
Evet artık Istanbul'daydım. Yeni bir yaşam, yeni arkadaşlıklar ve belkide yeni aşklar beni bekleyecekti. Ama cümledeki hata belliydi. Yeni aşklar diye bir şey benim için olamazdı. Ben kimseyi sevemezdim, kimsenin beni sevmediği gibi...
"Aryaaaaaa" diye bir çığlık ve ardından omuzlarıma bir ağırlık. Evet, tahmin etmesi zor değil Murat boynuma atlamıştı. Ve ben şuan yer çekimine kafa tutuyordum. Ayaklarım yere değmiyordu. Ve olduğum yerde dönüyordum. Gerçekten çok eğlenceliymiş. Daha önce bu anı yaşamadığım için saçma bir şekilde özel hissettirmişti.
Murat beni bıraktığında yüzüme dikkatlice baktı.
"Kardeşim demesem direk yürürdüm sana taş olmuşsun be" dedi gülerek.
Gülmemi durduramıyordum. Daha ilk dakikadan keyfimi yerine getirebilmişti. Işte bu yüzden onun yeri her zaman daha ayrıydı. Ve hep özel olarak kalacaktı. Zaten bu şehirde tanıdığım tek kişi değil miydi o? Beni ailem istemezken o beni sahiplendi, bana evini açtı. Sanırım benim ailem anne babadan oluşan bir grup değilde yalnızca Murat'tan oluşan kocaman bir şehirdi. Ve o şehri kaybetmeye hiç niyetim yoktu.
Murat' ın arabasına doğru ilerlerken oldukça fazla bir kalabalık vardı. Daha şimdiden bunaltıcı bir kalabalık sabır dilettirecek bir trafik varsa halimiz haraptı.
Arabaya ulaştığımızda Murat eşyalarımı arka koltuğa yerleştirdi. Bende ön koltuğa oturup emniyet kemerimi bağladım ve Murat' ta sürücü koltuğuna geçince eve doğru yolculuğumuz başlamıştı.
" Hala inanamıyorum." diye cümleye başlayınca bana kısa bir bakış attı. Bende devam etmem gerektiğini düşünerek konuşmaya başladım.
"Çok yıprandım ve gerçekten çok yoruldum. Kaçmak istedim. Oraya geri döner miyim bilmiyorum. Sanki eksik bir parçam kaldı ve o olmadan olmayacak gibi. Kafam çok karışık. Buraya gelmekle iyi mi yaptım kötü mü yaptım bilemiyorum. Okulu bırakacağım zaten" dememle aniden araba durdu.
"Sen ne saçmalıyorsun ? Okulu bırakmakta ne demek ? Böyle bir şey olmayacak !"
Korkmuş gözlerle ona bakarken adeta dilimi yutmuştum. Konuşamıyordum. Gücümü biraz olsun toparlayınca konuşmaya başladım.
" Artık anne baba parası yemiyorum ben. Sildiler beni Murat anladın mı? Beni sevmediler, önemsemediler. Paralarıyla mutlu ettiklerini sandılar. Ama en son evden kovduklarında ben olmayan ailemi kaybettim. Ve artık ayaklarımın üzerinde durmalıyım."
Murat bir şey söylemeden arabayı çalıştırdı. Fazla hızlı gidiyorduk. Ve sanırım ölüm günüm olacaktı.
"Yavaşla biraz" dediğimde daha çok hızlandı araba. Ve korkumds bir o kadar arttı. Içimden bildiğim tüm duaları okuyordum. Ve ışte duanın gücü. Arabayı durdurdu. Aşağı indi ve beni de kolumdan sürükleyerek götürdü. Bir kafenin önünde durmuştuk. Hayır yani bu çocuk burada mı yaşıyordu? Hiç sanmıyorum. Biraz önce sinirli olmasına rağmen şuan karşımdaki adamla gülerek bir şeyler konuşuyorlardı. Ne ara bu kadar dengesiz olmuştu? Şaşırtıcı gerçekten.
"Arya ne duruyorsun orada gelsene buraya" diyerek yanıma yaklaştı ve biraz önceki kişinin yanına götürdü.
"Hoşgeldin Arya, ben Yavuz bu kafenin sahibiyim."dedi ve bir kez daha gülümsedi.
"Memnun oldum Yavuz Bey" dedim ve kocaman bir gülümseme takındım.
" Burada çalışanlarım bana Yavuz Abi derler lütfen sende öyle hitap et" dediğinde şaşırmıştım.
Ne yani artık ben diye cümleye başladığımda Murat sözümü kesti.
"Evet artık burada çalışıyorsun. Okul çıkışları ve haftasonu da bir gün çalışacaksın. Bir günde tatilin var."
"B-ben ne diyeceğimi bilemiyorum" dediğimde mutluluktan uçmamak için bir yerlere tutunuyordum. Murat bana sarılarak eti senin kemiği benim abi adam et bunu dedi. Tabi ben durur muyum bir tane geçirdim omzuna. Tabiki benim elim acıdı ona bir şey olmadı.
"Abi biz kaçalım. Yarın gelir Arya buraya. Canını çıkar bunun" dedi ve resmen kötü kadın kahkahası attı. Ve mekandan çıktık.
Sanırım ciddi ciddi kendi ayaklarımın üzerinde duruyordum. Ve bu sefer daha güçlüyüm...
