~Butterfly Dream~ 《J.K》ASKIDA

~2~

..: Yah Nah Eul.. NAH EUUL !!

Ah yine mi ? Klasik hayatım işte yine tarih dersinde uyuya kalmıştım. Laura'nın beni dürtmesiyle gözlerimi aralamıştım. Bu da neydi ? Yine mi o ? Yine belirmişti gözümün önünde.. ve yine kaybolacaktı bir iki saniye sonra. Kimsin sen ? Neden belirip kayboluyorsun ? Evet yine aynı soruları sorup duruyordum kendime.

Ah bu arada kendimi tanıtmadım sanırım. Gördüğünüz gibi adım Kim NahEul ve 18'ime gireli 3 ay oldu. Ismimden de anlaşıldığı gibi koreliyim ve 10 yıldır Fransa'da yaşıyorum.
Yani babamın korede çalıştığı şirket babamı buraya gönderdi. Küçük yaşta geldiğim için fransızcayı öğrenmem zor olmadı. Tabii bunun yanında Koreceyi de unutmuş değilim. Resim çizmeyi çok seven birisiyim. Güzel sanatlar lisesine gitmek isterken babamın zoruyla kendimi düz lisede sayısal okurken buldum ne hayat ama .. belki bir gün değişir kim bilir..

- NAH EUUUL !! Laura'nın bağırmasıyla yerimden sıçramıştım.

- Nah Eul iyi misin ? Bir sorun mu var ?

-Ah hayır önemli bir şey değil merak etme. Yemekhane'ye inelim mi ?

Laura 'nın onaylamasıyla yemekhaneye varmıştık bile. Yemeklerimizi alıp her zaman oturduğumuz masaya yerleşmiştik.

- Laura dün babamla annem'in konuşmasını duydum. Taşınıyoruz
sanırım

- NEE??! NEREYE ??! NASIL??!

- Ah bende bilmiyorum.. biliyorsun babam'ın işinden dolayı taşınmıştık buraya ama duyduğuma göre, bizi buraya gönderen şirket babamı geri çağırıyor. Yani anlayacağın.. Kore'ye dönüyoruz..

- HAYIIR !! BIR DAKIKA NE ?? KORE MII??

- Evet.

Laura'nın tepkisi güldürmüştü. Ah bu kız cidden.

- BENI DE GOTUUR NOLUUR

Evet tanıştırayım bu kız bir kore manyağı.
- Hemen heyecanlanma bakarız bir sizinkilerle falan konuşalım [...] konu böylece kapanmıştı.

~~~

Akşam eve geldiğimde babamın valizinin hazır olduğunu gördüm. Ne o gerçekten gidiyormuyuz yani ?

Annemin seslenmesiyle düşüncelerimi bir kenara atıp yanlarına oturdum.

- Kızım şirket beni geri çağırıyor. Sizi de burda bırakamam ya...

- Baba, diyerek sözünü kestim. Biliyorsun okullar yeni açıldı senenin ortasında olmaz, diyerek çıkıştım.

- Bu yüzden diyorum ki ekim tatillerinde gelirsiniz annenle ve kardeşlerinle beraber.

Onaylamaktan başka bir şey gelmiyordu elimden. Üzgün olduğumu belli etmemek için babamlardan izin isteyip odama çıkıp kendimi yatağımın üstüne atıp tavanı dikizliyordum ki.. bir yüz belirdi tavanda.. her zamanki yüz ama bu sefer sadece bakmıyordu, gülümsüyordu da..

Nesin sen ? Kimsin? Neden böyle belirip duruyorsun ?

_________________________________________

Ilk hikayem olduğu için eğer eksiklerim varsa şimdiden özür dilerim
Umarım hoşunuza gitmiştir ^^