Unexpected.

Hoofdstuk 14

Songs for this Chapter:

Kiss you - One Direction
Fight Song - Rachel Platten
Stone cold - Demi Lovato

----------------------------

Wanneer ik bijna onder aan de trap ben, doe ik het licht van mijn telefoon uit. Net wanneer ik de telefoon in mijn zak steek, hoor ik weer iets. Het klinkt als een kast die dicht gaat. Ik slik moeizaam en neem nog een keer diep adem.  De laaste treden loop ik moeizaam af, maar ik loop door. Wanner ik beneden ben, kijk  ik van rechts naar links en andersom, maar ik zie niemand. Als ik nu de woonkamer in loop, kan ik gelijk de keuken bekijken. Maar ik hoorde net een kast dicht gaan, en de enige kast die beneden staat, is de schoenen kast. Ik kijk daar eerst, maar ik zie niemand. De voordeur zit ook opslot. Ik loop naar de woonkamer met de stok zo vast, dat ik gelijk kan aanvallen. Maar ook in de woonkamer zie ik niks. Mijn laatse plek waar ik kan kijken is de keuken. Ik voel me net in een film, alleen kan ik nu ècht dood gaan. Kleine stapjes met mijn tenen maken geen geluid, tot ik op een pennen dop sta. De dop drukt recht in mijn gevoelige plek van mijn voet en ik bijt op mijn hand om het niet uit te schreeuwen. Ik vervloek de dop binnensmonds, en loop door. Ik sta voor de keuken en ik kijk alle kanten op. Het licht staat uit, maar ik wil het toch voor de zekerheid bekijken. Nadat ik een rondje heb gelopen in de keuken en me om wil draaien, voel ik een hand op mijn mond. 'Ssssht, ik ben het, Stefan.' Zegt de stem. Ik draai me om, en het is inderdaar Stefan. Hij haalt zijn hand van mijn mond af en ik begin te ratelen. 'Je gaf me bijna een hartverzakking man! Wat doe je hier?' Ik heb de stok nogsteeds vast. 'Een stok als iemand inbreekt? Daarom laat ik jou dus nooit een beslissing nemen' lacht hij fluisterend.  Het klinkt best schattig. 'Ik ben net terug van mijn moeder.' Beantwoordt hij mijn vraag. 'Daarom  kom je zo eng binnen. Was het leuk?' vraag ik terwijl we zachtjes de woonkamer in lopen. 'Niet echt.' Is zijn enige antwoord. 'Hoezo?' ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen, en mijn slaap is nu helemaal naar de klote. 'Mijn oma ligt op sterven.' Zegt hij zacht, en vervolgt dan: 'Ik mocht niet weg van Guiseppe, maar ben toch gegaan' zegt hij schouderophalend. 'Ah nee' breng ik uit en geef hem een knuffel. 'Het komt wel goed' is het enige wat ik kan zeggen. Al is dat niet zo, maar wat kun je anders zeggen?  'Heb je honger?' vraag ik hem en hij knikt. Ik loop naar de keuken omwat te maken voor hem en hij loopt mee. 'Wat doe jij eigenlijk nog zo laat wakker?' vraagt hij terwijl ik het brood pak. Stefan doet gelijk het licht aan en zet het op de zachtste stand. 'Ik kan niet slapen.' Is mijn enige antwoord. 'Ik vraag er niks meer over.' Zegt hij lachend, ik ben blij dat hij me begrijpt. 'Heb je ooit chocolade pasta met pindakaas in een boterham gegeten?' vraag ik aan hem terwijl hij op het aanrecht gaat zitten. 'Nee, dat ziet er echt goor uit man.' Zegt hij met een ophalende neus. 'Nee?! Jij hebt echt iets gemist in je leven. Het smaakt naar snickers.' Zeg ik lachend. Hij lacht mee. 'Ik ga er nu eentje voor je maken en ik wil gelijk een antwoord.' Beveel ik hem. Hij knikt en ik geef hem het broodje aan. 'En?' Vraag ik ongeduldig. 'Het is... lekker!' zegt hij lachend. Ik lach mee. 'Ik zei het toch.'

'Als ik nu naar mijn kamer ga, maak ik Matt wakker. Dat wil je niet, geloof mij maar.' Zegt Stefan lachend. 'Oh dat wil ik zeker niet mee maken. Ik vind het al erg als hij wakker is.' We lopen naar de bank toe en kijken wat tv. Ik zit naast Stefan in een kleermakers zit en hij met zijn benen op tafel. Na wat geklets voel ik mijn oogleden zwaar worden en val ik in slaap tegen de schouders van Stefan aan.

Ik word wakker in mijn eigen bed en zie dat Nina nog slaapt. Stefan toch. Wanneer ik de gang op loop, zie ik Serena en Kate staan. Ze zijn over iets aan fluisteren, en wanneer ze me zien, stoppen ze gelijk met praten. Ik loop langs en doe alsof ik niks door had. Dat is het enige wat je kunt doen bij zulke mensen. In de woonkamer tref ik Sebastian aan. 'Je schoenen lagen nog in mijn auto, ik heb ze in je kamer gezet.' Zegt hij met een volle mond. Hij eet cornflakes. 'Dankjewel. Wacht, wanneer heb je dat gedaan?' vraag ik. Met zijn mond vol antwoordt hij: 'Toen je sliep.' 'Je kunt niet zomaar binnen komen, ben je gek geworden ofzo?' vraag ik quasi-boos. Hij moet lachen en ik ga naast hem zitten. Hij slikt zijn volgende hap door en wendt zich tot mij. 'Ik heb gewoon geklopt hoor, maar niemand reageerde, dus liep ik naar binnen.' Hij haalt zijn schouders op bij zijn antwoord. Ik moet nog een lachen. 'Je slaapt met je mond open he.' zegt Sebastian alsof hij nog niet al genoeg heeft gezegd. 'Shhht, niet iedereen hoeft dat te weten.' zeg ik wat beschaamd. Hij moet ook lachen. 'Weet je, ik heb te snel geoordeeld. Ik mag je wel.' zegt hij lachend. 'Dat is mooi, want ik begon te vrezen dat ik jou ook begon te mogen.' zeg ik lachend terug. Hij is wel aardig. 'Er is vanavond weer een feest, kom je ook?' vraagt hij terwijl hij zijn mond afveegt. 'Weet je nog wat de volgende keer gebeurde?' zeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. Nooit dat ik nog mee ga naar zo'n ziek feestje. 'Iedereen verdient een tweede kans, niet?' Sebastian gaat recht zitten en wendt zich volledig tot mij. 'Ik weet het niet...' zeg ik twijfelend. 'Kom gewoon, waar zijn je vrouw-ballen gebleven?' zegt hij met een scheve glimlach. Ik moet lachen om zijn opmerking. 'Goed, maar als er iets gebeurd krijg jij de schuld, of de klappen.' We blijven nog even door kletsen over eten en horror films en dan loop ik naar mijn kamer. 

'He Nina, ga je straks naar dat feest?' Vraag ik terwijl ik naar mijn kast toe loop. 'Nee, ik ga naar mijn tante toe. ze is in de buurt.' 'Echt? Sebastian vroeg of ik mee wilde naar dat feest. Ik wil niet echt, maar hij heeft me overgehaald.' zeg ik tegen Nina. 'Oeeh, waar gaat dit heen?' zegt ze lachend. 'Dat is niet wat ik bedoel, ik heb ja gezegd en wil mijn beloftes graag nakomen.' zeg ik lachend. Nina rolt met haar ogen en ik moet lachen. 'Weet je of Stefan gaat?' vraag ik haar. 'Ik heb hem niet gezien sinds gister ochtend, dus ik zou het niet weten.' zegt ze terwijl ze haar haar borstelt. Ik ben helemaal vergeten dat zijn oma op sterven ligt, natuurlijk gaat hij niet naar dat feest. Ik besluit ook niks te zeggen tegen Nina, hij moet het zelf vertellen. Terwijl we over het een en ander kletsen, heb ik steeds minder zin om te gaan. Ik zit daar dan met Kate en Serena, niet echt mijn favoriete mensen. Sebastian begin ik wel te mogen, Matt is apart en praat tocht niet. Maar dan hebben we Jace nog...

--------------------------------

Daaaar ben ik weer. vergeet de ster niet! De #Wattys2016 komen steeds dichterbij, zou Isabelle nog gaan?