Unexpected.

Hoofdstuk 15

Songs for this Chapter:

you & I - One Direction

One thing - One Direction

Problem - Ariana Grande ft Iggy 

--------------------------------

Tja, Jace is Jace. Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik van hem vind. Ik heb op dit moment mijn oordeel nog niet over hem klaar. Misschien zal ik het nooit weten.

Ik hoor Caroline roepen dat we gaan eten, en loop naar beneden toe. Nina is al weg naar haar tante, dus ik zit met de rest opgescheept. En dat feest ook nog. Wanneer ik de woonkamer binnen loop, zie ik alleen Matt zitten. Ik ga helemaal aan de andere kant zitten van de tafel, zo ver mogelijk van hem vandaan. 'Ik bijt niet hoor.' Zegt hij sarcastisch terwijl hij zijn telefoon vergrendeld. 'Ik mag hopen van niet nee.' Zeg ik even sarcastisch terug. Hij blijft nog even staren en dan komen Jace, Serena, Kate en Sebastian ook de kamer in lopen. Stefan is er niet. Waarschijnlijk is hij bij zijn oma. Serena gaat naast Matt zitten en op dat moment komt Sebastian naast mij zitten. 'En, ben je klaar voor het feestje?' vraagt Sebastian terwijl hij zijn handen aan het servet afveegt. 'Ik weet niet echt wat ik moet dragen.' Zeg ik serieus, maar barst dan in lachen uit. Hij lacht mee. 'Dat is de domste en slimste smoes ooit.' Zegt Sebastian. 'Je hebt me door, oke. Hoe laat wil je dat ik klaar ben?' vraag ik hem. 'We vertrekken rond 10, dus je hebt tijd zat.' Caroline zet de pan met pasta op tafel en schept voor iedereen wat op. 'Caroline, je weet dat ik geen tonijn eet. Dat maakt je buik vet.' Zeurt Serena. Dit is echt het domste wat ik ooit heb gehoord. 'Eet nou maar.' Zegt Jace bot. ik moet mezelf tegenhouden om niet iets gemeens te zeggen en prop maar een volle hap in mijn mond. Deze pasta is serieus de lekkerste ooit, beter dan die van de Vapiano. Ik heb mijn bord binnen no time op en schep nog een bord vol. Ik zie Sebastian me aankijken met opgetrokken wenkbrauwen en een volle mond. 'wat?' vraag ik lachend. Hij kijkt van mijn bord naar mij en zegt dan: 'Niks. Hongerige meisjes zijn altijd de beste.' Ik moet lachen en eet hoofdschuddend verder.

Zonder iemand besluiten wat je aan moet doen is moeilijker dan ik dacht. Nadat ik weet hoe het voelt, met Nina vorige keer, heb ik echt hulp nodig. Ik besluit maar naar Sebastian's kamer te lopen. Ik klop aan maar krijg geen reactie. Wanneer ik voor de tweede keer klop, hoor ik weer niks. Waarschijnlijk slaapt hij wel ofzo. Ik kan het niet laten en doe de deur open. Sebastian ligt in bed met zijn oortjes in en zijn laptop op zijn schoot. Hij is gelukkig alleen. Ik blijf even staan, maar hij merkt het niet eens op. Wat nou als ik een moordenaar was? Dan zou hij nu dood zijn. De kamer is even groot als die van Nina en mij. Het heeft aan beide kanten een 2 tweepersoons bed en ik zie een plank vol boeken. Ik moet mezelf tegen houden om er niet heen te lopen. Van wie zouden die zijn? De kamer heeft een witte muur (duh) en donkere laminaat op de vloer. Er staat een kast van hetzelfde soort hout in het midden en ik zie een tv staan. En nog steeds heeft hij niet door dat ik er ben. Ik besluit hem te laten schrikken en loop zijn kant op. Aan de voorkant van zijn bed (bij zijn voeten) ga ik op mijn hurken zitten zodat hij me niet ziet en trek dan in een keer hard aan zijn voeten. Ik had gehoopt op een gil ofzo, maar nee hoor. Hij staat in zijn vecht positie, maar ik moet wel zo hard lachen om zijn gezichtsuitdrukking. Die is goud waard. Wanneer hij me ziet rollen van het lachen, schiet hij zelf ook in de lach. Ik probeer een zin te vormen, maar dat loopt niet echt goed af. 'Waarom klopte je niet?' vraagt hij uit eindelijk en komt van zijn bed af. 'Ik citeer: Ik heb geklopt, maar niemand reageerde dus liep ik maar naar binnen.' Zeg ik lachend en sta op van de grond. 'Ik heb serieus 2 keer zitten kloppen, maar ik kreeg geen reactie. Daarna stond ik een eeuw bij de deur maar je zag me serieus niet staan. Ik dacht dat je dood was.' Grap ik. 'Ik begrijp het, je kan niet zonder me leven he?' 'Dacht het niet. Ik ben hier voor hulp, àls je nog wilt dat ik mee gaan. Ik vind het niet erg om thuis te blijven hoor.' Ik ga tegenover hem staan en kijk hem aan. 'Je gaat mee. Waarmee moet ik helpen?'

'Jezus, meisjes zijn zo raar. Noem je dit "Ik heb niks om aan te trekken"?' ik lach om zijn opmerking. Hij pakt een superstrak jurkje met een doorschijnende bovenkant, waardoor je mijn BH goed kan zien en het jurkje komt tot net onder mijn kont. 'Dacht het niet.' Zeg lachend terwijl ik hem uit zijn handen trek. 'Ik heb serieus hulp nodig. Ik heb geen zin om verkracht te worden. Is dat wat je wilt?' zeg ik met mijn hoofd een beetje schuin, en mijn handen op op mijn heupen. 'Nee hoor, tenzij ik het ben.' Met een scheef lachje op zijn mond maakt hij het erger en ik sla hem met het jurkje tegen zijn gezicht. Ik moet toch wel mee lachen. 'Het is al 9 uur, ik moet echt wat kiezen.' Zeg ik met een pruillipje.

Hij pakt een zilverkleurig jurkje, dat tot mijn knieën komt en een hoge hals heeft. Zo'n coltrui hals, met mouwen die tot mijn ellebogen komen. Hij ziet niet zo strak als de vorige, maar je ziet mijn lichaamsvormen er wel in. 'Trek is aan.' Zegt hij. Wanneer ik het jurkje aan neem zie ik dat hij blijft zitten. 'Mag ik even omkleden dan?' zeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. 'Ga je gang.' Hij gaat met zijn hoofd op het kussen liggen en kruist zijn benen languit over elkaar. 'Serieus, ga even weg. Ik ga me niet voor je uitkleden, hah, ik ben geen weekend slet.' Zeg ik terwijl ik zo serieus mogelijk probeer over te komen. Maar ik moet toch lachen. 'Ik heb geen ziiiiiin.' Zegt hij terwijl hij doet alsof hij een kind is dat in slaap valt. 'Je kussen ruikt naar, huh, naar vanille?' 'Ja, dat is de geur van mijn shampoo. Ga nou maar, of ik ga niet meer mee naar dat feest.' zeg ik, en deze keer kan ik mijn lach wèl inhouden. 'Oke oke, misschien "val" ik de kamer binnen, door de deur heen. Oops.' Zegt Sebastian met een scheef lachje. Ik twijfel geen moment en doe deur op slot. Hij is aan het protesteren aan de andere kant van de deur maar ik trek me er niks van aan.

'En?' vraag ik wat ongemakkelijk. Ik haat het als mensen staren. 'Het is erg mooi, je bent erg mooi.' Hij wrijft met zijn hand in zijn nek. Ik heb ergens gelezen dat jongens dat doen als ze zich in een ongemakkelijke situatie bevinden. 'Dankjewel, Sebastian.' zeg ik glimlachend. 'zal ik wat eyeliner opdoen?' vraag ik hem. Hij zit tussen mijn tijdschriften te rommelen. 'Weet ik veel wat dat is, doe wat je wilt.' Hij trekt een girlz eruit en gaat erin lezen. 'Waarom vragen meisjes dingen over tampons?' zegt hij terwijl hij zijn neus ophaalt. 'Omdat we niet met die kennis worden geboren, weet je nog?' zeg ik terwijl ik een parfum opdoe en hem in mijn tasje stop. Ik heb niet veel make-up op gedaan. Ik draag sowieso geen make-up overdag. Vanavond heb ik eyeliner op gedaan, wat transparante poeder en wat mascara. 'Ben je klaar?' vraag ik aan Sebastian. 'Of ik klaar ben?' herhaalt hij mijn vraag. 'Je zit best diep in een meisjes tijdschrift hoor.' zeg ik lachend en steek mijn haar op met wat spelden. We lopen samen naar beneden en zien iedereen bij de deur staan. Jace heeft weer een vest aan, maar een zwarte dit keer. Ik weet niet wat er is met mijn ademhaling, maar het voelt alsof mijn hart naar beneden valt, door mijn slokdarm heen. Ik probeer mijn adem weer op orde te krijgen en kijk naar mijn schoenen. Deze keer geen hakken, gewoon mijn sneakers. 'Waarom gaat zìj mee?' hoor ik Serena zeggen. Ik kijk haar niet aan,maar ik wed voor 50 euro dat ze met haar ogen rolt. 'Ik heb haar mee gevraagd. Als je daar problemen mee hebt, dan blijf je lekker thuis.' Zegt Sebastian bot terug. Ik kan een glimlach niet onderdrukken en loop achter hem aan de auto in. Deze keer zit ik alleen in de auto met Sebastian, en Kate zit met Matt en Serena in de auto. Ik snap niet dat hij met hen in de auto gaat zitten. Ik wed dat hij ze vergeet terwijl hij naar buiten staart. Jace rijdt alleen. 'Wat voor muziek luister je? Zet je afspeelluist anders even aan.' Zegt Sebastian. 'Oke' zeg ik terwijl ik mijn tasje van de grond pak. Wanneer ik erin kijk, zie ik dat mijn telefoon er niet in ligt. 'Shit.' Zeg ik hardop. 'Wat?' vraagt hij en haalt zijn ogen van de weg. 'Ik heb mijn telefoon in de oplader gelaten.' Ik sla met mijn hand op mijn voorhoofd en leun in de stoel.