Unexpected.

Hoofdstuk 19

'Hoe bedoel je dat ik geen keus heb?' vraag ik een tikje geïrriteerd. 'Nou, je zit hier, in een afgelegen gebied, en je weet geen weg terug, àls je zou durven deze kamer te verlaten zonder licht.' Jace kijkt zelfvoldaan mijn kant op terwijl hij de tas verder uitpakt: wat koekjes en een warme kan thee, een zak brood en een pak met kaas. 'Waarom neem je eten mee?' vraagt Matt terwijl hij het verder uitpakt. 'Niet eens je denkt aan chocola of wat chips.' Gaat hij verder. 'Caroline mocht niet merken dat er iets miste. En dit gaan we eten als we honger krijgen.' Zegt Jace. 'Dus ze mist niet opeens uit het niets een pakje met kaas erin?' zegt Matt sarcastisch. 'Hou je mond.' Was zijn antwoord, terwijl hij zacht grinnikte. Jace zet de kaarsen om het bord heen, dat in het midden ligt van het doek. Matt zet de kussens op een veilige afstand van de kaarsen neer, in een kring. 'Neem plaats, dames en heren.' Zegt Jace, en Serena gaat als een hondje direct zitten. Sebastian vergrendelt zijn telefoon, en wil ook naar de rest toe lopen, maar ik pak hem bij zijn elleboog vast. 'Luister, ik wil dit echt niet doen. Ik vind dit eng.' Ik vermijd het oogcontact en wacht op zijn antwoord. 'Het is allemaal nep, waar ben je bang voor?' vraagt Sebastian. 'Ik weet het niet, het geeft me gewoon geen fijn gevoel.' 'Ik stop ze wel als het te ver gaat, oké?' 'Beloofd?' vraag ik hem terwijl ik hem strak aankijk. 'Beloofd.' Sebastian legt zijn hand op mijn schouders en we lopen naar de rest toe. Ik zie Jace kijken, maar negeer zijn blik en ga op een lege kussen zitten naast Sebastian. Jace heeft het zo verdeeld dat we jongen-meisje-jongen-meisje zitten. Dat hoort dus blijkbaar bij de regels van dit spel. Ik zit tussen hem en Sebastian in. Matt steekt de kaarsen aan en zegt dat alle zaklampen van de telefoons uit moeten. Wanneer ze allemaal uit zijn, voel ik de druk nog meer. Ik kijk Sebastian aan, die al zag dat ik gespannen was, en legt zijn hand op de mijne als geruststelling. Het werkt wel om eerlijk te zijn. 'Je bent echt koud, wow' zegt Sebastian. 'Ik heb het altijd koud.' Zeg ik terwijl ik mijn schouders ophaal.

'Jullie weten allemaal hoe dit spel werkt?' vraagt Jace. Iedereen knikt. Sebastians hand is nog steeds op die van mij en ik zag dat Jace naar onze handen keek en naar mijn gezicht, maar ik besteed er geen aandacht aan. 'Ik ben de bestuurder van deze ronde. Goed, zet allemaal jullie wijsvinger op het glaasje.' Zegt Jace. Ik ga even snel als hem, en onze vingers raken elkaar op het glaasje. Ik doe maar alsof het me niks doet en laat het zo zijn. Jace's vinger is warm, warmer dan die van Sebastian. Het glaasje ligt op de letter G. 'Oke, we gaan nu rondjes draaien om de letter G heen, niet te hard drukken. We warmen daarmee het bord op en verwelkomen de geesten.' We hebben dit voor een minuutje gedaan, als Jace weer verder gaat. 'Heeft iemand een vraag?' Niemand zegt iets. 'Ik wel. Bedenk snel een vraag, want de geest moet iedereen gehad hebben voordat hij ons kan verlaten. Jullie hebben 2 minuten, en er mag niet gepraat worden.' Ik kijk Sebastian zwijgend aan, maar hij weet heel goede wat ik bedoel. Een bemoedigend knikje is wat ik terugkrijg, en dan kijk ik de kant van Jace op. Ik weet niet of hij dit serieus bedoelt, of hij überhaupt in deze spirituele dingen gelooft, maar hij doet alsof hij nadenkt, met de nadruk op doet. Ik weet niet of ik hierin geloof. Het ziet er allemaal heel nep uit, dus waarom zou ik dit niet gewoon meespelen? En een goede vraag komt maar niet. Ik besluit het maar ter plekke te verzinnen, want ik ben de laatste van dit rondje. Hij start zo bij Sebastian en gat zo door tot en met mij.

'Geest, hoort u mij?' Jace vraagt dit hardop, en vraagt ons het hoofd leeg te maken en op de vraag te concentreren. Al onze vingers liggen nog op het glaasje. Na een tijdje niks gehoord te hebben, ben ik super blij dat er niks gebeurt is. Maar Jace herhaalt zijn vraag. Ik doe wat er van me gevraagd wordt en concentreer me op de vraag. 'Ik moet plassen.' Zegt Serena hardop. 'Shhhht.' Zegt Jace geërgerd. Na een minuut, voel ik een windvlaag over me heen gaan. Waarschijnlijk gewoon de wind die door het raam komt, zonder überhaupt glas erin. Maar de kaarsen hebben ook een laag vuur gehad en gaan dan weer terug naar de normale vuur lengte. Ik kijk achterom, en dan weer naar het glaasje als ik het voel bewegen. Het beweegt naar het woordje 'yes' op het bord. Mijn hersens moeten dit even verwerken, maar dan snap ik het: de geest is in de kamer. Als het niet iemand is die expres het glaasje verschuift tenminste. Jace is blij, maar misschien doet hij dit om niet verdacht te lijken. 'Dank u geest, Sebastian stelt als eerst zijn vraag aan u.' Ik draai me nieuwsgierig om naar Sebastian. 'Inderdaad. Ik zou graag willen weten of wat ik voel klopt.' Wat bedoelt hij daarmee? Welk gevoel? Angst? Ik zou het niet weten. Ik vraag het straks wel in de auto of zo. Als we ooit thuiskomen. Het glaasje beweegt weer, en gaat naar 'no'. Een duidelijk antwoord volgens mij, niet? Ik zie Sebastian teleurgesteld kijken en weet nog steeds niet wat ik ga vragen. Ik ga even verzitten, want mijn rug doet pijn van het kromme gedoe om bij het glaasje te komen. 'Dank u geest, Kate stelt u de volgende vraag.' 'Hoi geestje, ik wilde dus weten of ik ooit een beroemdheid tegenkom?' wat is dat voor vraag, Jezus. Hoe zou je hier op komen dan? Het glaasje beweegt naar de letter m. dan naar de i, en weer verder naar de s. zo gaat het door tot dat we het woord misschien hebben. Ik houd mijn lach in, want Jace wordt boos als ik dit 'verstoor'. 'Dank u geest, de volgende is Matt.' Ik ben zeer benieuwd wat Matt te vragen heeft. 'Zal ik ooit weer liefhebben?' is zijn vraag. Hij vermijdt de vragende blikken en focust op het bord. Dit dringt even niet door hoor. Ik knijp in mijn been met mijn andere hand, zodat ik zeker weet dat dit geen droom is. 'weer'? dus dat moet betekenen dat hij ooit van iemand hield. Het glaasje begint te bewegen, naar de letter z. dan naar de e, waar die een rondje omheen draait om aan te geven dat het een dubbele e moet zijn. Ik weet echt niet of ik deze onzin moet geloven. De 'geest' beweert dat Matt zeer snel zal lief hebben. Nou, mooi Matt, dat wil ik wel eens zien. 'bedankt, geest. Als u het niet erg vind, gaat Serena de volgende vraag stellen'. Serena schraapt haar keel, voor zever dat mogelijk is na al die alcohol, en begint dat met spreken. 'Zullen Jace en ik trouwen?' ik bijt op mijn tong om mijn lach in te houden. Meent ze dit serieus? Nu ben ik wel heel erg benieuwd naar het antwoord van de geest. Het glaasje begint schuiven naar het woord 'no'. Nu moet ik mezelf al helemaal tegenhouden, voordat ik met tranen op de grond lig zo. Jace lijkt het niet echt te boeien, maar Serena gaat er duidelijk kapot aan. Ik draai me om naar Sebastian, die geen emotie heeft. 'Ik zal de volgende zijn met een vraag, geest.' Zegt Jace. 'Zal ik ooit vergeven worden voor alle dingen die ik heb gedaan?' vraagt Jace zo geconcentreerd mogelijk. Het glaasje begint met bewegen, ik heb niet eens de tijd om na te denken. Het begint bij de d, en gaat dan naar de letter a, verder naar de t. na het gespeld te hebben, komt de zin 'dat is al gebeurd' tevoorschijn. Jace lijkt erg opgelucht, en slaakt een zucht. Nu weet ik dus zeker dat hij dit glaasje niet expres beweegt, want hij lijkt er in te geloven. Zou hier echt een geest aanwezig zijn? En zou het dan een dood iemand zijn die in de toekomst kan kijken? Ik voel me steeds banger, vooral wanneer Jace begint te praten. 'Dank u geest, we gaan naar de laatste persoon, Isabelle.' Ik weet nog steeds niet wat ik moet vragen.

;

Oké, mensen, doe dit thuis niet want het is eng.