Sabah Gamze'm

Bol şans CADI.!

Lütfen beğendiğiniz yerleri ve beğenmediğiniz şurayı şöyle yaparsan daha iyi olur dediniz yerleri belirtiniz, özelden mesaj atarakta belirtebilirsiniz. İkinci bölümü beğenmeniz dileklerimle. :)

"Kızım, Necmi Amcan.. Necmi Amcan vefat etmiş.."
Öyle kala kalmıştım. Onu küçüklüğümden beri tanıyordum. Fazla görmesemde bana hep iyi davranırdı. Babamla eve gelip kahve içtiği çok olurdu. Babamla şu mağaza işinden sonra araları bozulmuştu. O zaman şirket mağaza açacak durumda değildi ve Necmi amcam bunu yanlış anlayıp biraz tartışmışlardı. Hemen telefonu kapayıp Aslı'ya eve sürmesini söyledim. Yolda onada anlattım olanları.

Eve gidince hemen bahçede oturduğunu tahmin ettiğim annemin yanına gittim. Etrafa durgun durgun bakınıyordu. Hemen yanına gidip önündeki masaya oturdum. Aslı'da arkamdan geliyordu.
"Ne zaman olmuş anneciğim.?"
Dedim sesimi olduğu kadarıyla sakin çıkarmaya çalışarak.
"Babanlar gittiğinde başına hemşireler doktorlar gidip geliyormuş."
Dedi ve devametti biraz durduktan sonra.
"Kalbi teklemiş yine kurtarmaya çalışmışlar ama başaramamışlar."
Gözleri dolmuştu. Ardından ortamı büyük bir sesizlik kapladı.

Babamlar, Necdet amcanın oğlu Serkay'a yardım ediyorlardı, yanında durarak destek olmaya çalışıyorlardı. Cenaze işlemleri falan. Bir oğlu olduğunu biliyordum, duyuyordum yani. Ama karısını oğlunun doğumunda kaybettiğini yeni öğreniştim. Ne talihsiz adam diyedüşünmeden edemiyordum. Bir oğlu olduğuna sevinsin mi eşini, hayat arkadaşını kaybettiğine üzülsün mü.? Ondan da talihsizi Serkay'dı. Hayata 1-0 yenik başlamıştı resmen. Ve şimdi hayat ona ikinci gölünü atmıştı. Şimdi o iki acıyı birden yüreğinde taşıyacaktı. Mevlit içinde annem yardım ediyordu. Evlerine gitmiştik. Annem Serkay'a haber verilmesi gerekenlere haber vermesini söylemişti. Biz evde hazırlık yaparken yavaş yavaş mevlit için gelenler evi doldurmaya başlıyordu. Serkay ve babamlar mezarlıktalardı. Evde de kadınlar Kur'an okuyorlardı. Aslı'nın böyle bir ortamdan kötü etkileneceğini düşündüğüm için ona gelmemesini söylemiştim. Ama o inatla gelmekte kararlı olduğunu söylüyordu.

Kadınlar yavaş yavaş dağılmaya başladılar. Herkesi yolladıktan sonra Aslı'yla evi toparladık. Evi toparlarken dikkatimi çeken şey çerçevelerdeki fotoğraflarda tatlı mı tatlı ufak bir çocuktu. Serkay'ın ufaklık fotoğraflar herhalde diye düşündüm. Bir ara dalmışım fotoğrafa bakarken. Neden bilmem. Üzüntüden herhalde gerçekten çok üzülüyordum. Nasıl yıkılmıştır kim bilir. Biz evi toplayıp oturup beklemeye başladık. Babamlar Serkay'ıda alıp Serkayların evine geleceklerdi.

Kapı sesiyle fırladım hemen yerimden herkesten önce. Kapı açarken ne bu heyecan kızım demeyi unutmuyordum kendime. Kapıyı açınca babamı, abimi ve abimin koluna girdiği Serkay'ı gördüm. Nasıl bitkin haldeydi. Öylece yere bakıyordu. İçeri geçerken;
"Odasına çıkarın yatıp dinlensin biraz.!"
Dedi babam perişan bi halde misafir odasına geçerken. Serkay'ın diğer kolunada ben girerek odasına çıkarık. Odasına çıkarana kadar abimin bana kaçamak bakışlar attığı da gözümden kaçmadı. Nedenini bende bilmiyorum ama şu an onu umursayacak durumda değildim.

Battaniyeyi çektim. Abim yatağa oturttu. Öyle halsiz, öyle bitkindi ki bi adamın yıkılışıydı resmen. Dağ gibi adamın çöküşü. Ayakkabılarını çıkardı abim ve kenara koydu. Daha sonra uzandırdı. Bende kenara ittiğim battaniyeyi üstüne çektim ve aşağı indik. İnmeden önce odanın ışıklarını kapamadan önce son kez bakmıştım yüzüne.

Daha sonra biz eve geldik. Saat zaten geçti. Bizde kalması için ikna ettim Aslı'yı. Yarın okul vardı yine. Zaten son sınıftık ders işlemiyorlardı. Üniversite sınavı yaklaşmıştı. Bu nedenle test çözyorduk hep. Gece yatmadan biraz muhabbet ettik.

"Ne kadar perişandı gördün mü?"
Dedim içim acıyarak ona bakarak.
"E normal Gamze, zaten annesi yokmuş ikinci acısı.!"
"Aynen ya, bende yeni öğrendim onu.!"
"Allah sabır versin ne diyelim.!"
Başımla aynen dercesine hareket yaptım. Daha sonra zaten günün verdiği yorgunluk ve yarın sabahın köründe olan okul nedeniyle uyumuştuk.