I Can't Change || Stylinson

OO1.

“Alles komt goed, Harry..” Harry’s moeder keek even kort opzij. Harry balde zijn handen tot vuisten en beet op zijn lip, zijn felgroene ogen naar zijn moeder gericht.

“Maar wat nou als ze me raar vinden?” fluisterde Harry zacht en sloeg zacht met zijn vuisten op zijn benen. Anne, Harry’s moeder, zuchtte en liet één hand los van het stuur om haar zoons hand vast te pakken.

“Je bent niet raar, lieverd..” glimlachte ze en gaf een kort kneepje in Harry’s hand.

“Je bent lief, zorgzaam, aardig, je ziet er goed uit.. Je bent geweldig, ik weet zeker dat iedereen dolgraag vrienden met je wordt!”

“Ben ik niet..” mompelde Harry en sloeg zijn armen over elkaar. Hij staarde naar buiten, de zenuwen werden met de minuut erger.

“Ik ben wel raar.. Ik luister naar rare muziek, praat over rare dingen, mijn haar krult raar en ik ben gewoon.. Raar..”

Een krul gleed vanonder zijn muts vandaan en hing voor zijn ogen. Hij blies ernaar, de krul viel weer voor zijn ogen.

Anne zuchtte en duwde de krul weer onder zijn muts. Ze parkeerde de auto voor het grote schoolgebouw en pakte Harry’s kin. Ze draaide zijn gezicht richting dat van haar en keek hem strak aan.

“Luister eventjes, mannetje..” Zei ze, totaal niet serieus. Een kleine glimlach verscheen weer op haar gezicht.

“Als jij straks zo nors en chagrijnig door de gangen loopt, gaan mensen niet denken dat je raar bent, maar dat je ze wilt vermoorden. En zo krijg je natuurlijk geen vrienden. En wat is er mis met ‘raar’ zijn? Normaal zijn is lang niet zo leuk als je denkt, het is juist saai. Harry, je bent een geweldige jongen, dat ben je echt en als de anderen dat niet kunnen zien, dat is dan hun probleem. Je hebt mij, ik zal altijd een vriend voor je zijn. Ga  nu maar gewoon naar binnen, doe wat je moet doen en als je thuiskomt mag je van mij zo veel klagen als je wilt. Goed?”

Ze trok glimlachend zijn muts van zijn hoofd en woelde door Harry’s krullen. Harry glimlachte terug en knikte.

“Als jij het zegt..” zei hij, haalde zijn schouders op en klikte zijn gordel los.

“Tot vanmiddag!”

“Tot vanmiddag, mam..”