I Can't Change || Stylinson

O62.

Beschaamd keek Louis op en keek Harry na, die kwaad wegliep. Hij voelde de blikken van het hele schoolplein op zijn lichaam branden en wendde zijn blik weer naar de grond.

“Het spijt me, Harry..” fluisterde hij zacht en gooide zijn sigaret weg.

Hij keek Zayn, Liam en Rowana aan en hees zijn tas over zijn schouder.

“Ik ga naar binnen.. Ik zie jullie zo.” Mompelde hij zacht.

Zayn sloeg zijn arm om Louis schouder.

“Hey, het komt wel goed joh..” glimlachte hij bemoedigend.

Louis duwde zijn arm van zich af en haalde zijn schouders even afwezig op. Daarna liep hij langzaam richting de deur van de school en stapte het gebouw binnen. 

Abrupt stopte hij toen hij Harry en Niall hoorde praten over hem. Onopvallend luisterde hij mee met het gesprek en zuchtte diep. 

Hij wou zo graag naar Harry toe om hem de waarheid te vertellen, het echte verhaal.. Maar hij kon het niet..

Langzaam liep hij de gang door, langs Harry en Niall heen. Hij keek Harry met een smekende blik aan, maar Harry keek hem kwaad aan en wendde zich met een afkeurende blik af van Louis. Niall keek hem met smekende oogjes aan, maar Louis schudde zijn hoofd en liep zuchtend verder.

“Harry? Volgens mij heeft hij echt spijt..”

“Kan me niet schelen. Hij had gewoon beter na moeten denken. Hij moet verdomme eens beseffen dat hij niet alles kan doen wat hij wilt, gewoon omdat zijn reputatie belangrijker voor hem is dan de gevoelens van anderen..”

De bel ging en Harry trok Niall mee naar de les. Louis keek om het hoekje van de gang naar Harry die wegliep en zuchtte diep. 

Hij liep naar zijn kluisje en haalde zijn jas er weer uit. Hij was hier niet sterk genoeg voor, hij miste Harry te erg. Hij kon het niet aan om Harry zo kwaad te zien, hij kon Harry niet meer knuffelen of liefhebben.

Snel beende hij de school uit en stapte zijn auto in. Het kon hem nu echt niet schelen dat hij een lange dag van school miste, waardoor ook een presentatie en een toets die meetelde voor zijn examen. 

Wat kon hem die examentoets nou schelen? Hij wou helemaal geen toekomst zonder Harry. Hoe kon hij nou met zichzelf leven na wat hij die jongen had aangedaan?

Hij keek op en scande de lokalen van de school af. Hij herkende Niall’s blonde haar en Harry’s donkere krullen meteen. Ze keken naar hem..

Harry schudde afkeurend zijn hoofd, rolde met zijn ogen en keek weer naar Niall, die inmiddels druk in gesprek was met Julia.

Snikkend haalde Louis zijn mobiel uit zijn zak en typte hij een berichtje naar Harry. Er stond nog steeds een hartje achter zijn naam..

Bijna meteen kreeg hij een berichtje terug van Harry.

Louis O8; 37

Harry, kom asjeblieft naar buiten. Ik wil met je praten.. x Louis

Harry <3 O8; 38

Fuck off, Louis.

Louis keek weer op naar het lokaal en zag dat Harry zijn sms aan Niall liet lezen. Harry schudde afkeurend zijn hoofd. Louis veegde zijn tranen weg en startte zijn auto.

Dit was het dan, hij was Harry echt kwijt..

Langzaam reed hij weg van het schoolplein en draaide hij de weg op. Hij kon niet naar huis, zijn moeder ging pas om 9 uur naar haar werk toe. Daarom ging hij naar het parkje. 

Hij stapte uit zijn auto en liep naar het kleine meertje. Hij ging in het zachte gras zitten en staarde afwezig naar het water. Zijn mobiel trilde vele keren en zuchtend viste hij hem uit zijn zak. 4 nieuwe berichten..

Zayn O8; 51

Mate? Waar ben je?! Presentatie tijd!! X

Rowana O8; 51

Louis, dit is echt niet grappig.. Waar the fuck ben je?

Liam O8; 52

Louis, get your ass over here.. We hebben een presentatie, mate !

Onbekend nummer O8; 52

Ik bel je over een minuut, zorg dat je opneemt..

Die laatste kon Louis wel raden wie dat was. Maar over die eerste drie voelde Louis zich nu ook al schuldig. Hij liet ze gewoon zitten, terwijl ze een presentatie hadden die vreselijk belangrijk was. 

Wat een vreselijke klootzak was hij ook eigenlijk.. Hij stelde iedereen keer op keer weer teleur. En dan zou hij ook nog op z’n kop krijgen als z’n moeder erachter zou komen wat hij heeft gedaan..

Louis’ mobiel begon te trillen, Louis’ ringtone klonk hard door het stille parkje. Hij beet op zijn lip en hield zijn duim boven het groene hoorntje. Moest hij wel opnemen?

Hij drukte uiteindelijk toch op het hoorntje en bracht de telefoon naar zijn oor, lipbijtend haalde hij adem.

“Hallo? Met Louis.” Mompelde hij zacht, wachtend op een antwoord.

Al snel klonk de stem van de beller door de speaker. 

Nathan..