Wrong Number

Final

Baekhyun'un Anlatımından*

Elimdeki valizleri Sehun'a verdiğimde bir şeyler yapmak için çok güçsüz hissediyordum. 

"Seni durdurmasını istiyordun." 

diye konuştu Sehun. Doğru söylediğini biliyorduk, ama kabul edip kalbimdeki ağırlığı daha da taşınmayacak hale getirmektense yalanlayıp geçiştirmek daha çok işime geliyordu. Jongin'i oraya beni durdurmasını istediğim için çağırmıştım. Onun da benim gibi acı çektiğini görmek için. Beni durdurmasa da gözlerinden acısı okunuyordu.  Gözlerinde yaşlarla gülümsediğinde, onun nasıl hissettiğini biliyordum. Bunun aşkımızı kurtaracak tek yol olduğunu düşünmüştüm, halbuki önümüzde bir yol daha vardı. Hepimizin mutlu olacağı bir yol. Önümde onu seçmediğim için bolca ağlayabileceğim koca bir beş sene vardı ve eminim bu beş yılı dolu dolu pişmanlıkla geçirecektim.

*1 SENE SONUNDA*

"Şu diplomayı almış olmak güzel." 

Sehun saçlarımı karıştırdığında birden karşımda Jongin varmış gibi hissetmiştim. 

"Sehun, senin de özlediğin birileri var mı ?" 

diye sordum karşımda gülerek beni izleyen arkadaşıma.

"Elbette var."

dudaklarını büzerek yanıtladı. Kim olduğunu merak ediyordum ama, o şu an öylesine Jongin gibiydi ki... Davranışları, konuşması ve bana hissettirdikleriyle. Beni özlediğini farz ettim. Ona sıkı bir sarılma verdikten sonra kokusunu içime çektiğimde, onun gibi kokmadığını anladım. Kimse Jongin olamayacaktı. 

"Özlemek hiç güzel değil Sehun-ah, öyle değil mi ?"

"Aslında biliyor musun ? Sen şanslısın. Onu özlüyorsun çünkü gözlerinin önünde değil. Peki ya ben, ben ne yapmalıyım ? Sevdiğim insan burnumun dibinde ama öylesine kör ki... Öylesine görmüyor ki beni... Görünmez olmak hiç hoşuma gitmese de onun bir gülümsemesini görmek bana yetiyor. Çok yakın olmamıza rağmen aramızdaki o mesafe beni delirtiyor. O mesafeyi yıkıp ona hep duyduğum özlemi gidermek istiyorum ama... Ben onun sadece arkadaşıyım." 

Sehun'un gözlerine baktığımda her zamankinden farklı bir duyguyu gördüm. Ne kadar da aptaldım ama... Ben ona hep arkadaşım demiştim, birlikte iki arkadaş güzel bir hayat kurmuştuk bana göre. Ama o hiç böyle düşünmemişti ki. Evet Jongin'e Sehun'u sevdiğimi onun da beni sevdiği yalanını söylemiştim ama gerçek olacağını nereden bilebilirdim ki ? Utançla gözlerimi yere indirdim. 

"Sana yardım etmeyi tüm kalbimle isterdim Sehun." 

diye konuştum. Gülümseyip elimi tuttuğunda içimdeki suçluluk duygusu gittikçe büyüyordu.

"Bu konuştuğumuz şey aramızdaki bir şeyi değiştirmeye neden değil Baek. Biliyorsun... Onun seni beklediği gibi ben de seni bekliyordum ama uzun zaman önce bıraktım. Çünkü onu sevdiğini biliyorum. Sizi ayırmak veya... Onu senden olabildiğince uzak tutmak gibi bir düşüncem yok. Sadece senin yanında olsam bana yeter. O yüzden, sadece olduğumuz gibi kalalım ve ben seni görerek mutlu olmaya devam edeyim. Bırak her sabah seninle aynı kahvaltı sofrasına oturduğumda kalbim çarpıntılarına devam etsin."

kafa salladım. 

"V-ve sana bir sürprizim var."

sesi titreyerek konuştuğunda kafamı kaldırıp merakla ona baktım. 

"Sana hediye aldım ! Sadece bekle onları getireceğim."

toparlanıp ayağa kalktı ve arabasının anahtarıyla dışarı çıktı. Yaklaşık on dakika sonra kapı çaldığında gülümsedim.