Pasja Miłości

Prolog

- Myślę, Panie Lehnsherr, że może Pan zacząć już od jutra.

- O tak, bardzo dziękuję Pani Altman. –uśmiechnął się i uściskał dłoń, którą podała mu kobieta

Erik wyszedł z sekretariatu i rozejrzał się po korytarzu. Zastanawiające dla niego było co on właściwie robi w takim miejscu i że zdecydowanie woli przesuwać metal niż kredę po tablicy. Ruszył pewnym krokiem po korytarzu, żeby trochę rozejrzeć się po szkole. Po jego lewej zauważył chłopaka i dziewczynę. Podekscytowany tłumaczył jej coś w prawej dłoni trzymając książkę, a drugą gestykulując. Nie było to dzikie wymachiwanie rękami, lecz pełne gracji ożywianie swojego wykładu, jakby miało to sprawić, że kobieta szybciej pochłonie wiedzę, którą właśnie jej przekazuje.

- Przepraszam, że się wtrącę, ale przypadkiem podsłuchałem – Erik zbliżył się do nich i dopiero teraz mógł przyjrzeć się mocno niebieskim oczom chłopaka. Jakby pochłonęły błękit z całego nieba – Ofelia podświadomie wiedziała w co pakuje Hamleta, kiedy daje swojemu ojcu podsłuchiwać ich rozmowę

- Nie zgadzam się z tym – powiedział zamykając książkę – Była na to zbyt naiwna i zagubiona – dodał lekko rozbawionym tonem –Pan to pewnie ten nowy nauczyciel?

- Angielskiego, tak – powiedział uśmiechając się mimowolnie – To chyba nie do końca mądre spierać się z nauczycielem.

- Trudno się nie spierać, kiedy słyszę takie rzeczy – schował książkę do plecaka

- Chyba wiem co omówimy na dniach – oczy miał rozbawione, ale mimo to spoglądał na chłopaka bez przerwy – Jak się nazywacie?

- Xavier, a ona Maximoff – odparł nonszalancko pokazując na swoją towarzyszkę. Zaśmiała się

- Charles zawsze lubił mnie we wszystkim wyręczać – spojrzała na Erika ale po chwili spuściła wzrok

Mężczyźni uśmiechnęli się, po czym Lehnsherr odparł

- W takim razie do zobaczenia jutro – kiwnął głową i odszedł

Charles spojrzał za nim i już chciał przyłożyć dłonie do swojej skroni kiedy usłyszał głos przyjaciółki.

- O matko, taki nauczyciel – zaśmiała się

- Daj spokój – przewrócił oczami i uśmiechnął się