-İlişki Durumu: KarmAŞIK

-BÖLÜM 4-

Medya : Keremmm

Okul bitişine kadar sınıftan çıkmamaya karar vermiştim. Napıcaktım neyi nasıl yapacaktım en ufak bi fikrim yoktu aklımda. Kerem nasıl olurdu da böle yapardı. Resmen, off bilemiyorum. Aklım durmuştu. Gün boyu derste dinleyememiştim. Son sınavlar girecekti resmen bana. Son derse girerken aklımda keremle nasıl konuşacağımı ona karşı ne diyeceğime karar vermeye çalışıyordum. Ama ona kesin bişey demeliyim ki kardeşimden uzak dursun. Amacını merak ediyorum aslında ama konuşmakta istemiyorum açıkçası. Ya ben bile bu kadar utanırken onun böle bişey yapıp utanmaması yüzsüzlüktü. Bu konuyu en iyisi buluşup yüz yüze konuşmaktı. Okul çıkışı mevsimle bi kaç alışveriş merkezine gittik. Amaç kafamın dağılmasını sağlamaktı. Mevsimde anlamıştı zaten halimi o yüzden zorla getirmişti buraya. Bi kaç bişey aldıktan sonra mağazadan çıktık. Aslında iyi olmuştu alışveriş ama çok acıkmıştım.

"Mevsim biraz bişeyler yiyelim mi cok açıktım. "

" Almira sürekli bişey yiyorsun miden midelikten çıktı bence diyete başlamalısın acilen. Bak yakında böle göbekli göbekli olacaksın benden demesi. "

" Ben yemek yemeyip diyete başlarsam nolur biliyor musun? "

" nolur hanımefendi sen diyete başlarsan? "

"Ben diyete başlarsam,
İskender kendini terk edilmiş hisseder
Cipslerin kalbi kırılır,
Çikolatalar ağlar,
Pizzalar yas ilan eder,
Kolalar köpürür,
Şekerler acı çeker. Ben bu kadar kötü kalpli olamam üzgünüm kardeşim."

"Almirağğ beni çıldırtıyorsun."

Biraz daha gezdikten sonra eve gitmeye karar verdik. Bugün mevsim bizde kalacaktı. Meltem teyzeden izin almıştık. Hem akşam ne yapacağımıza da karar verirdik. Almila benle konuşmuyordu zaten. Hiç olmazsa yalnız kalmazdım evde. Alişveriş merkezinden çıktığımızda taksiye verecek kadar paramız olmadığı için otobüse binmeye karar verdik. Allah allah allah diye bulduğumuz otobüse doğru koşarken mevsimin ayağına istemeden çelme taktım. Ee doğal olarak mevsimde düştü. Şimdi ben kankam gülerse gülerim, o ağlarsa bende ağlarım, o düşerse gülerim. Gerçi bende fazla gülmekten düşerim ama nese konu bu değil. Otobüsü kaçırdığımız da bi süre mevsimle düşüşümüze güldük. İkinci bi otobüs geldiğinde olduğumuz yerden kalktık ve bu sefer usluca otobüse bindik.

Ölümüne ağlayan bebek, bağırarak telefonla konuşan köylü amca, asla ama asla camı açtırmayan yaşlı teyze, kro şoför... Welcome to bizim otobüs...

Mevsim arka tarafta yaşlı bi amcaya okuduğu yeri anlatmaya çalışırken bende yanımdaki bebeğe bakıyordum . Bana öle bi bakıyoduki sanki bana karşı pusuya yatmış  gibiydi. Korkuyordum...

Eve geldiğimizde ikimizde içeri girmeden çökmüştük. Otobüs resmen 10 yaş büyütmüştü bizi. Almila her zaman yaptığı gibi bizi görmezden geldi. Bu kız nie bu kadar gıcıklaştı ya. Ya hayır anlamıyorum ki kötü bişey yapmadım. Almila değişmişti. Zaten eski halide çok meymenetli değildi ama yeni hali eski halini özletiyordu. Almilanın davranışlarını bir kenara bırakıp bizde almilayı umursamamaş gibi yaptık ve mutfağa geçtik.

"Lan ben çok acım almira"

"Mevsim bence diyete başlamalısın acilen yoksa yakında göbekli göbekli olacaksın benden demesi "

Mevsimle kısa bi gülüşmeden sonra spagetti yapmaya karar verdik. Odama gidip üstümüzü değiştirdikten sonra koşa koşa aşağıya indik. Almila bu hareketimizden hoşlanmamıştı ama bi şeyde diyememişti. Hani küs ya bizle hanımefendi. Mutfağa geçtiğimizde hemen işe koyulduk. Ben suyu koyarken mevsimde kendi haline salata yapıyordu. Makarnayı tencereye koyduğumda tabakları çıkarıp masaya yerleştirmeye başladım. Mevsim hala salata yapmaya çalışıyordu.