-İlişki Durumu: KarmAŞIK

-BÖLÜM 8-

Canlarım bölüm çok ama çok geç geldi biliyorum. Tatil yaklaştığı için çok fazla ilgi duyamadım o yüzden şimdiden yazayım dedim sizleri çok seviyorum iyiki varsınız.

Almila'dan Devam;

Çığlıklarım annemin uyanmasına sebep olurken gözyaşlarımla beraber koşar adımlarla Almira'nın yanına gittim. Kafasını kaldırırken elime akan sıcak sıvı korkumu arttırıyordu. Titreyen ellerimle telefonumu alarak ambulansı aramaya çalıştım.

"112 Acil Servis. Nasıl yardımcı olabilirim?"

Titreyen çenemi ve akan gözyaşlarımı durdurmaya çalışırken görevli bayana olayı anlattım.

" K-kardeşim merdivenlerden yuvarlandı. Şuan baygın halde ve kafasından kanlar akıyor. L-lütfen acil yetişin!"

Sesimin çatallamasına engel olamamıştım. Hissettiğim korkunun tarifi yoktu.

" Hanımefendi lütfen sakin olun ve bize adresi verin. "

Ağlamamaya çalışarak adresi verirken annem merdivenlerden bağırarak indi.

" Ne diye oyalanıyorsun Almila!! "

Ağlamamaya çalışarak anneme cevap verdim.

"Ambulansı aramıştım anne. "

Karanlıkta parlayan dolmuş gözlerini görebiliyordum annemin. Telaşla bir odadan çıkıp başka bir odaya giriyordu sürekli. Ben ise ne yapacağımı bilemez halde öylece Almira'nın başında bekliyordum. Annem merdivenin başına gelip seslendi.

"Koş arabanın anahtarını getir. Ambulansı bekleyemeyiz."

Annemin bu dediklerine bir hıçkırıkla cevap verdim, dediklerini bağırarak tekrarlayınca kalkıp anahtarı getirdim. Koşar adımlarla arabaya giderken Almirayı' kucağına aldı. Kapıyı yavaşça kapatırken aklımı boşaltmaya, kötü şeyler getirmemeye çalışıyordum. Arka kapıyı açıp annemin Almira'yı yerleştirmesine yardım ettim. Ardından yolcu koltuğuna geçip dudaklarımı bastırarak önce Almira'ya ardından anneme baktım.

"İyi olacaksın kardeşim."

----

Hastanenin önüne geldiğimizde annemden önce inip "Sedye!" diye bağırmaya başladım. Hemşireler sedyeyi getirirken anneme yardım edip Almira'yı arabadan çıkardık. Başından hala kanlar akıyordu. Kanlar korkumu katlıyordu. Ah Almira ah! Nasıl düşersin sen oradan?

Almira'yı muayene odasına alırlarken annemde dayanamayıp onlarla beraber odaya girmişti. Kızaran gözlerimle odanın yanındaki bekleme koltuğuna oturup saatlerce koridordan gelip geçen insanları izledim. Hepsinin ayrı ayrı dertleri vardı. Yaklaşık bi 15 20 dakika sonra Almira'yı odadan çıkardılar. Annem en arkadan gene ağlayarak gelirken odadan annemle beraber çıkan hemşirenin yanına gidip durumunu öğrenmek istedim.

"Bakarmısınız? "

Annemin bekleme koltuğuna oturmasına yardımcı olup bana doğru yaklaştı.

" Buyrun. "

Hemşire hanım elindeki dosya ile yavaş adımlarla ilerlerken "İkizimin yani Almira Güneş'in durumu nasıl?" diye sordum. Doktorun odasının önüne geldiğimizde kapıyı yavaşça açıp bana döndü.

" Doktor bey ameliyathaneye almamızı söyledi. "

İçimdeki korku katlanırken

" B bu kötü bi şey mi ona kötü bişey olmayacak değil mi? "

" Hanımefendi'nin durumu hakkında size şu an bişey söylemem doğru olmaz, şimdi izin verirseniz ameliyathane'yi hazırlamam gerekiyor. "

" Sağolun teşekkürler. "