Ze had de mooiste stem, zacht en zoet,
Ook al verstond ik haar woorden niet,
Want ze sprak een andere taal,
Ik kon er uren naar luisteren.
Ze had een lach zo lief,
Als gras zo groen in een goede lente,
Ook al was hij nooit voor mij,
Ik kon er uren naar kijken.
Ik heb nooit met haar gesproken
Ik heb haar enkel mogen aanschouwen,
En van een afstand van haar mogen houden.
Nu wacht ik hier op haar,
Tot ze klaar is op de tennisbaan,
Zodat ik haar nog eenmaal mag zien langsgaan.
JE LEEST
33- Kinderlijke Volwassenheid
PoesíaHet eerste deel van de reeks '22'. Voltooid. Een verzameling van eigen gedichten. Het was toen de oude postbode overleed En er een week later al een nieuwe reed, Dat ik me besefte dat alles en iedereen Vervangbaar is, ook al heb je er maar één. De...
