Θα 'μαι δικιά σου για πάντα, έτσι είχες πει. (Βιβλίο #1) {GWattys}

Χαμογέλα. Αυτό σου ζητάω μόνο.

"Το πρόβλημα με εμένα είναι ότι ο,τι και να μου κάνεις εγώ θα σ' αγαπώ."

Δεν άντεξα αυτή την φορά, ξέσπασα σε κλάματα. Δεν ξέρω γιατί, απλά είχα την ανάγκη να κλάψω. Πίστευα πως αυτό θα με έκανε να νιώσω καλύτερα.

"Κατερινιωω, έλα πάμε μια βολτα στην παραλία. Απέναντι μας είναι, ας την ευχαριστιθούμε τουλάχιστον.", μου ψιθύρισε ενώ με κρατούσε ακόμα αγκαλιά.

Τον κοίταξα στα μάτια, και του έγνευσα καταφατικά.

"Μισό λεπτό να πάω να βάλω κάτι άλλο.", του είπα.

"Δεν χρειάζεται. Μια χαρά είσαι. Και στην τελική ποιος θα σε δει τέτοια ώρα;"

"Ναι σωστά.", του χαμογέλασα.

"Να το κάνεις συχνά."

"Ποιο;", ρώτησα.

"Το να αφήνεις τον κόσμο να βλέπει το χαμόγελο σου."

"Δεν μου είναι πάντα εύκολο. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που δεν είναι όπως θα τα ήθελα, και με ψυχοπλακώνουν. Καμία φορά ξεχνώ να χαμογελάσω.", είπα σέρνοντας τα πόδια μου στην άμμο, και κοιτώντας κάτω παράλληλα.

"Ξέρεις θα ήθελα να σου δώσω αυτό το δωράκι στα γενέθλια σου ή στην γιορτή σου.... Αλλά αργούν πολύ. Γι' αυτό και θα στο δώσω τώρα, για να σου δείξω την ευγνωμοσύνη μου που εμφανίστηκες στην ζωή μου."

Έτσι, έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό μακρόστενο κουτάκι.

"Ξέρεις ότι από τότε που με γνώρισες όλα σου πάνε στραβά και σου κατέστρεψα ο,τι όνειρο είχες κάνει... Επίσης σε πλήγωσα πολλές πολλές φορές. Α,  για να μην αναφέρω το πόσο σε έχω βασανίσει με τις αναποδιές μου και τα ψυχολογικά μου. Έχασες φίλους εξαιτίας μου. Και--", με διέκοψε.

"Οκει, μαζεύτηκαν πολλά Ε;"

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. "Δεν με νοιάζει βασικά. Εγώ σ' αγαπώ,  τελεία και παύλα! Γι' αυτό λοιπόν, πάρε αυτό για να με θυμάσαι όταν δεν είμαι κοντά σου."

Άνοιξε το κόκκινο μακρόστενο αυτό κουτάκι, και έβγαλε ένα βραχιόλι. Όχι ένα απλό βραχιόλι. Για εμάς από δω κ πέρα ήταν τόσο πάντα.

Ενώ μου φορούσε το βραχιόλι, μου εξηγούσε γιατί επέλεξε να έχει το κάθε τι "στολίδι".

"Μια πυξίδα, για να μπορείς πάντα να με βρεις όσο μακριά και αν είμαι.

Ένα ημερολόγιο, για να θυμάσαι όλες μας τις στιγμές με κάθε λεπτομέρεια.

Μια νότα,  για να σου υπενθυμίζει ότι κάθε στιγμή έχει και το τραγούδι της....

Ένα αστέρι, γιατι είσαι το αστέρι μου.

Και τέλος, ένα κλειδί, γιατι κρατάς το κλειδί της καρδιάς μου."

"Το ευχαριστώ είναι λίγο. Δεν... Δεν ξέρω τι να πω..."

"Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα. Οι πράξεις σου και τα συναισθήματα σου λένε τα πάντα."

***

"Καλημέρα! Πώς και από τόσο νωρίς ξύπνια;", χαιρετησα την Έφη. Ήταν επτά το πρωί, παράλογο να είναι κάποιος ξύπνιος από τόσο νωρίς χωρίς να εχει να κανει τίποτα.

"Εεε...", φοβόταν να μιλήσει. Ίσως έφταιγε η παρουσία του Πέτρου.

"Πέτρο μου,  πήγαινε ξάπλωσε δεν έχεις κοιμηθεί καθόλου.", τον έδιωξα ευγενικά, έπειτα δίνοντας ένα φιλί στο μάγουλό του.

Γύρισα την προσοχή μου στην Έφη, "Τι συμβαίνει;", την ρώτησα ζεστά.

"Εε...  τίποτα. Τα ψυχολογικά μου μάλλον. Δεν, δεν είναι τίποτα."

"Έφη σε εμένα μιλάς. Πες μου για να σε βοηθήσω."

Με κοίταξε και ξέσπασε σε κλάματα. Γρήγορα την αγκάλιασα καθησυχαζοντας την πως όλα θα πάνε καλά.

"Είμαι.... Είμαι έγκυος.", είπε μέσα στα κλάματα.

"Wait,  what?"

"Και δεν είναι του Γιάννη."