Θα 'μαι δικιά σου για πάντα, έτσι είχες πει. (Βιβλίο #1) {GWattys}

Ο γάμος - Τελευταίο

Έχουν περάσει τέσσερις μήνες. Τέσσερις μήνες αφότου παράτησα τα πάντα πίσω στην Ελλάδα. Τέσσερις μήνες αφοτου άφησα την οικογένεια μου, τους φίλους μου, όλα.

Ξύπνησα λίγη ώρα πριν, νιώθοντας ένα σφίξιμο στο στομάχι μου. Σήμερα είναι η μεγάλη μέρα, όπως λένε όλοι. Ο γάμος μου με τον Δημήτρη. Ποιος γάμος μου βέβαια... Γάμος των άλλων θα έλεγα καλύτερα. Οι μόνες στιγμές που συμμετείχα στην προετιμασία ήταν όταν έπρεπε να διαλέξω το νυφικό και για να συμφωνήσω με τα υπόλοιπα.  Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχει αρχίσει να με επηρεάζει όλο αυτό. Νιώθω πως έχω αρχίσει να δένομαι με τον Δημήτρη, και ας μην το παραδέχομαι. Τέσσερις μήνες μένουμε μαζί, και ο ίδιος προσπαθεί να περνάμε πολλές ώρες μαζί, ίσως από τύψεις που με πήρε μακριά ή απλά φοβάται μην τον αφήσω. Ναι, το να του αρέσει η παρέα μου δεν το αναφέρω καν. Γιατί αποκλείεται να είναι αυτό...

Τέλος πάντων, είναι καιρος να αναφέρω που βρισκόμαστε αυτή την στιγμή. Βρισκόμαστε εγώ, η οικογένεια μου και η Χριστίνα με τον αρραβωνιαστικο της σε ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο, μιας και που ο γάμος είναι σήμερα. Ναι, παντρεύομαι σήμερα.

Μέσα σε τέσεερις μήνες κατάφερα να γνωρίσω τον Δημήτρη στην καθημερινότητα του, και αυτός στην δικιά μου, όπως επίσης και τους δικούς του. Συγγενείς, και γονείς του φαίνεται πως με συμπάθησαν. Γνώρισα καινούργιους ανθρώπους, έμαθα να ζω σε μία διαφορετική πραγματικοτήτα με μία εντελώς διαφοροποιημένη καθημερινότητα απ' ότι είχα μάθει. Κατάφερα να ξεπεράσω κάποια σκοτεινά κομμάτια του εαυτού μου που με στοίχειοναν για χρόνια. Συμβιβάστηκα με πράγματα που δεν ήθελα να κάνω, αλλά έπρεπε. Έκλεισα κάποια κομμάτια από το παρελθόν, "τα βρήκα" με κάποιους ανθρώπους, και είμαι έτοιμη για το επόμενο βήμα. Να αγαπήσω ξανά. Ίσως είναι νωρίς ακόμα, αλλά πρέπει. Πρέπει να επιβιώσω, ενώ παράλληλα να είμαι εγώ καλά.

Τις σκέψεις μου διέκοψε το κινητό μου, το οποίο χτυπούσε μανιωδώς. Το πήρα στα χέρια μου, και πρόσεξα "Απόκρυψη", και όχι αριθμός. Το σήκωσα, αν και ήμουν λίγο διστακτική.

"Παρακαλώ;", είπα. 

Μία παύση ακολούθησε. Επανέλαβα, "Παρακαλώ;", "Ποιος είναι;" 

Ενώ ήμουν έτοιμη να το κλείσω, ακούστηκε μια φωνή από την άλλη γραμμή. 

"Κατερίνα;"

Πάγωσα στο άκουσμα της φωνής αυτής. Πάνω που πίστευα πως δεν θα με ενοχλούσε ποτέ ξανά, το έκανε.