Θα 'μαι δικιά σου για πάντα, έτσι είχες πει. (Βιβλίο #1) {GWattys}

Μετά τον θάνατο του Πέτρου part 2

"Κατερίνα;"

"Δημήτρη;", αναφωνησαμε και οι δύο σχεδόν ταυτόχρονα.

Εγώ και ο Δημήτρης γνωριστήκαμε στο Γυμνάσιο ποτέ όμως δεν είχαμε ιδιαίτερα στενή σχέση. Αργότερα στο Λύκειο, ήρθαμε λίγο πιο κοντά αλλά ποτέ δεν φτάσαμε στο στάδιο της σχέσης. Αφού τελειώσαμε το λύκειο αυτός έφυγε κατευθείαν στην αμερική. Ποτέ δεν ξανακουσα για αυτόν, ούτε ενδιαφέρθηκα μπορώ να πω. Παρέμεινε αυτό το απωθημένο όλα αυτά τα χρόνια.

"Εε...", είχα χάσει τα λόγια μου. Προς στιγμήν ξέχασα που βρισκόμουν, και τι είχε συμβεί.

"Ουαου... Άλλαξες πολύ..."

"Ναι.... Και εσύ μπορώ να πω!", του χαμογέλασα.

"Τι κάνεις; Χαθήκαμε.....", με ρώτησε.

Σοβαρά τώρα από όλες τις ερωτήσεις του κόσμου, αυτό βρήκε; Θυμήθηκα και πάλι το που βρισκόμουν, τι είχε συμβεί... Ο Πέτρος... Χαμηλωσα το κεφάλι μου, και όσο και αν προσπάθησα να μιλήσω λέξη δεν άφηνε το στόμα μου.

Από πίσω μου εμφανίστηκε η Χριστίνα... "Oh Dear...", είπε στον εαυτό της περισσότερο.

Χαμογέλασε φιλικά προς τον Δημήτρη, μίλησαν λίγο και έπειτα κατευθύνθηκε προς το αυτοκίνητο. 

Χαμογέλασα μη ξέροντας τι να πω. Δεν ήξερα από που να πρωτοξεκινήσω, τι να πρωτοπώ! 

"Γιατί είσαι εδώ εσύ;", με ρώτησε.

"Εεε.. δεν τα έμαθες;"

"Τι να μάθω; Χθες βράδυ ήρθα..."

"Ακολούθησε με.", τον οδήγησα προς τον τάφο του Πέτρου. "Να γιατί είμαι εδώ."

Η έκφραση του άλλαξε αμέσως. Φάνηκε διάφορα συναισθήματα να τον κυριεύουν. 

Κατέληξε να πει "Συλληπητήρια."

Πιστέψτε με, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις δεν ξέρεις τι να πεις. Άλλωστε, τι μπορείς να πεις σε κάποιον που έχασε τον άνθρωπο που αγαπά μετά από πέντε χρόνια; Τίποτα. Δεν μπορείς να αρθρώσεις προτάσεις, ξεχνάς πως να μιλάς. Φοβάσαι να εκφραστείς μήπως και πεις κάτι λάθος ή παρεξηγηθείς. 

"Δεν χρειάζεται να πεις κάτι, σοβαρά. Θέλω να πιστεύω πως είμαι καλά."

"Ναι, αλλά είσαι πραγματικά καλά;"

"Νομίζω πως όχι, αλλά θα γίνω. Μία εβδομάδα κλαψομουνιαζόμουν. Φτάνει.. Θα το ήθελε και αυτός να προχωρήσω."

"Και εγώ αυτό πιστεύω."

"Τι κάνεις εσύ εδώ;", ρώτησα.

"Ήρθα να δω κάποιους συγγενείς...και ζωντανούς και νεκρούς..."