Psycho

Το Δωμάτιο

Έχει κρύο.
Ή μήπως όχι;
Μήπως εγώ το φαντάζομαι;

Μήπως είναι όλα στην φαντασία μου τελικά; Ή είμαι όντως εδώ.

Φωνές ακούγονται. Πάλι φωνάζουν. Ή είναι οι άλλες φωνές;

Δεν έχω καταλάβει.
Δεν έχω καταλάβει γιατί είμαι εδώ. Τι κάνω εγώ σε αυτό το δωμάτιο; Εγώ ήμουν μια καλή μαθήτρια. Οι γονείς μου ήταν περήφανοι για εμένα.

Με αγαπούσαν. Αλλά γιατί με έφεραν εδώ δεν καταλαβαίνω.
Έκανα κάτι που τους πείραξε; Σκότωσα κάποιον; Απλά εγώ θα έφευγα.

Θα έφευγα έτσι κι αλλιώς.

Αυτό το δωμάτιο το μισώ.

Μου φωνάζει συνέχεια. Δεν έπρεπε να το κάνεις. Δεν έπρεπε να φύγεις. Δεν έπρεπε να τους σκοτώσεις.

"Μα αυτοί μου είπαν να το κάνω"

"Μη φωνάζεις μας τα έχεις πρήξει κάθε βράδυ"

"Συγγνώμη αλλά με ρώτησε"

Δεν απάντησε τον άκουσα να ψυθηρίζει κάτι. Λογικά θα με έβριζε.

Γιατί αυτόν δεν μπορώ να τον ακούσω; Γιατί μπορώ να ακούσω το δωμάτιο και όχι αυτόν;

Μα αυτό το δωμάτιο δεν μου μιλάει καν.

Οι τύχοι του άσπροι. Το "κρεβάτι" γκρι. Πάντα μου άρεσε το γκρι και το μαύρο. Είναι τα αγαπημένα μου χρώματα.

Είδα έναν μαθητή να κάθεται στο πάτωμα. Ίσως να είναι ένας από αυτούς που σκότωσα. Μα δεν το ήθελα.

"Ωωωπ το φυτό του σχολείου στο τρελοκομείο;"

"ΣΚΑΣΕ" Φώναξα όσο πιο δυνατά μπορούσα δεν μπορεί να ζει ακόμα, αφού θυμάμαι ότι τον σκότωσα.

"ΣΩΣΤΑ ΕΜΈΝΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΠΈΝΤΕ ΜΑΘΗΤΈΣ" Μου απάντησε με τον ίδιο τόνο.

"ΣΑΣ ΆΞΙΖΕ" Του απάντησα και εγώ. Η φωνή μου ήταν τόσο δυνατή που ένιωθα σαν να έσπαγαν οι φωνητικές χορδές μου στα δύο.

Ο μαθητής έφυγε.
Τους άξιζε. Τους άξιζε αυτό που έπαθαν. Αν δεν μου τα έκαναν αυτά τώρα θα ήταν ζωντανοί.
Όλοι τους.

Ο φύλακας είχε φύγει πλέον.
Όλοι κοιμούνται. Εκτός από κάποιους άλλους που δεν κοιμούνται ποτέ.

Έκλεισα τα μάτια μου.

Σκοτάδι.

Τους άξιζε.

Ήταν απλά παιδιά τι σου έφταιξαν;

"ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕ"

Φωνάζω και ξαναφωνάζω.