One Against Five (One Direction Dutch Fanfiction)

Beroemd maar berucht

Ik zat op de fiets op weg naar school. Het is eind herfst, en dus heel koud. Mijn oren waren bevroren, en mijn tenen ook. Wat fijn zeg, dat Nederlandse weer!

Ik zette mijn fiets in het fietsenrek en voordat ik ook maar een stap kon zetten stond Emma voor me. Ik schrok me rot...

"Hoi Tess!" zei ze blij.

"Hey Em!"

"En?! Heeft One Direction je al te pakken?" vroeg ze.

"Euhm nee, ik sta hier recht voor je." grapte ik.

Ze begon te lachen "Ja dat is waar! Kom mee naar binnen!"

En we liepen samen de school in. Toen ik bij mijn kluisje stond had ik de hele tijd het gevoel dat iemand me aan het volgen was. Maar telkens als ik om me heen keer was er niemand.

"Is er iets Tessa? Je kijkt zo bezorgd." zei Emma opeens.

"Euhm, het gaat wel. Maar ik heb al de hele tijd het gevoel dat iemand naar ons kijkt.."

Emma begon om zich heen te kijken.

"Nee hoor! Er is niemand hier. Ik denk dat we een beetje te vroeg zijn."

"Oké dat is goed. Hé, ik ga even naar de mediatheek, ik moet nog mijn boek terug brengen. Ik ben zo weer terug!" zei ik en liep meteen weg.

Toen ik daar aankwam zag ik niemand achter de balie. Dus ik begon rond te kijken, maar ik kon niemand vinden.

Misschien had Emma gelijk, zijn we echt zo vroeg op school?

Ik keek weer om me heen, en toen zag ik een zwarte gedaante bij de deur opening. Ik liep er heen om te kijken wie het was. Maar voordat ik ook maar een stap kon zetten hoorde ik mannen achter me praten. Ik draaide me om.

"Now!" hoorde ik iemand zeggen.

Voordat ik het wist werd ik vast gegrepen van achteren. Iemand had zich vast geklemd om me heen. Ik probeerde me los te rukken totdat ik iets over mijn hoofd voelde gaan, en alles werd zwart.

"Laat me los!" riep ik.

Toen voelde ik iemand anders mijn benen grijpen. Voordat ik het wist werd ik de lucht ingetild. Ik deed er alles aan zodat hun me los zouden laten, maar niets hielp.

"Okay boys, run!" hoorde ik iemand naast mij opeens zeggen.

Daarna begonnen de mensen die me vast hadden te rennen. Ik had geen idee wat er gebeurde, ik raakte in paniek en begon wild om me heen te bewegen, en probeerde los te komen.

Opeens werd ik los gelaten, en viel met een knal op de grond. Het was hard en koud als ijs. Ik rolde nog een paar keer over de grond. Daarna probeerde ik weer op te staan maar alles om me heen was zwart, en mijn rug deed super veel pijn!

Ik hoorde wat jongens vloeken, en daarna werd ik weer opgepakt. Handen pakten me beet bij mijn schouders, heupen en onderbenen, maar deze keer nog twee keer zo stevig.

Ik voelde wat prikken in mijn schouder, het voelde als een naaldenprik. En opeens begon mijn hoofd te duizelen.

"Help! Alsjeblieft help... me..." zei ik met alle kracht die ik nog in me had.

Maar opeens raakte ik buiten bewust zijn.