One Against Five (One Direction Dutch Fanfiction)

Little white lies

Voor de tweede keer dat het weer is gebeurd.

Voor de tweede keer dat ik hier weer zit.

Voor de tweede keer dat mijn ouders weer gerust gesteld zijn.

Voor de tweede keer dat ik weer thuis ben na een lange periode.

Nadat ik in de haven kwam van Den Helder stonden mijn ouder op me te wachten. Ze waren heel ongerust en ook heel blij dat ik weer terug was. Na veel leugens over hoe ik deze keer weer was ontvoerd zijn we terug naar huis gegaan.

Ik zit alweer op mijn kamer en het is al drie dagen terug dat ik Liam voor het laatst had gezien.

Ik mis hun wel. Niet alleen Liam, maar ook Niall.

Het is heel saai zonder al die jongens om me heen.

Ik keek naar mijn mobiel die op het bureau lag.

Niall gaf hem aan mij in ruil voor een kus, maar daarna heeft hij hem nooit meer terug gevraagd.

Ik heb er ook niet zo veel aan gehad, want de batterij is leeg dus hij staat al een paar dagen uit.

Ik stond op van mijn bed en liep naar het bureau. Ik pakte de mobiel, en zocht naar de oplader.

Toen ik mijn mobiel in de oplader deed, zette ik hem meteen aan.

Mijn mobiel was opgestart en ik zag meteen allemaal gemiste oproepen en berichten.

10 gemiste berichten van Emma, 21 gemiste oproepen van mijn ouders, nog 43 gemiste berichten van al mijn vrienden, en ook 5 gemiste oproepen en 17 gemiste berichten van Liam.

Wow wacht wat?!

Sinds wanneer staat hij in mijn mobiel?!

Voordat ik naar alle berichten ging kijken ging ik naar mijn contacten.

Ik zag dat ik opeens Liam, Niall en Harry bij mijn contacten staan.

Maar waarom Harry?

Laat maar, ik kijk als eerst naar de berichten die Liam naar me had gestuurd.

"Liam: Babe, I'm sorry for what I did. I will never do it again."

"Liam: Please say something to me."

"Liam: I miss you :("

"Liam: I'm sorry, what can I do to make it right again?"

"Liam: PLEASE babe, say something."

"Liam: I really miss you, Niall misses you too."

"Liam: Please responge..."

En zo ging het verder.

Zou ik reageren? Of niet?

Maar, wat moet ik dan zeggen?

Wat heb ik te verliezen.

"Tessa: I never wanted to let it end like this."

Zo, ik heb het eindelijk gezegt. Dat lucht op.

En meteen zag ik Liam online komen.

"Liam: I disurfed this."

Nee, helemaal niet! Hij houd van me, het is mijn eigen schuld dat ik het toch gedaan heb.

"Tessa: No babe, never..."

"Liam: ..."

"Tessa: I miss you."

"Liam: I miss you too <3"

Ik voelde meteen de vlinders in mijn buik. Een grote glimlach verscheen op mijn gezicht, en ik voelde me weer blij van binnen.