One Against Five (One Direction Dutch Fanfiction)

Back for more

Ik maakte de voordeur open en liep naar buiten. De kou brandde op mijn gezicht, en mijn ogen traande van de snijdende wind. Ik haat de kou van December. Ik liep naar mijn fiets toe en deed mijn schooltas in mijn voormant.

Ik was dood moe omdat ik gister avond de hele tijd berichten naar One Direction aan het sturen was. Maar ze reageerden niet. Ik mis Liam echt heel erg, ik zou er alles voor over hebben om hem weer te zien.

Ik stak mijn sleutel in het slot van mijn fiets. Maar ik kreeg hem er niet helemaal in.

Fijn, mijn slot is vast gevroren.

Ik keek naar mijn versnellingen. Die waren natuurlijk ook vast gevroren.

Ik heb echt geen zin om dat te fiksen.

Ik haalde mijn tas uit mijn mant en deed hem over mijn schouder.

Dan maar lopend naar school toe.

Ik liep mijn straat uit. Het was nog donker en ik zag weinig.

Het was ijskoud en ik voelde mijn oren en handen branden. Ik dook in elkaar en liep langzaam door het parkje heen op weg naar school. 

Opeens zag ik iets in de verte bewegen. Ik spitste mijn ogen om te zien wat het was. Het leek wel op iemand die aan het rennen was.

Het kwam steeds dichter bij. 

Ik kon zien dat het een man was die helemaal in het zwart was gekleed. Hij rende recht op me af, steeds sneller. 

Hij was nu heel dicht bij. Ik zag dat hij een bivakmuts droegen en hij rende super snel. Ik keek om me heen en zag niemand anders. 

De man rende recht op me af en ik zag dat hij het gemunt had op mij. Opeens botste hij tegen me op en greep mijn armen vast. Ik stond stil van angst. De man zei niets en deed ook niet. Het enige wat ik kon zien van hem waren twee bruine ogen die recht in de mijne keken. 

"Tessa." zei hij met een zware stem.

"Meneer, laat me los!" zei ik terug en probeerde los te komen.

Maar de man was veel sterker dan ik en hield me zonder moeite stevig vast.

"Tessa, don't you recognize me?" zei hij.

"Laat me gaan!"

"Tessa, it's me!"

"I don't know who the fuck you are, now let me go!" zei ik.

"I'm, your boy."

Wat? Maar Liam zit in Engeland. En hij zal nooit op me afkomen met een bivakmuts op. Het moet wel iemand anders zijn, of zo'n grap van een jongen in mijn klas.

"Leave me alone, you aren't Liam."

"Tessa, believe me!"

"Let me go!"

"There's no time to lose."

Opeens liet de man me los en tilde me op in zijn armen. Ik klemde me aan hem vast voor het geval hij me zou laten vallen.

"There we go." zei hij.

En opeens begon hij te rennen.

Hij rende in de richting van mijn school. Ik bleef stil en durfde niets terug te doen. Ik keek hem recht in zijn ogen aan en hoorde hem hijgen.

Na een tijdje rennen kwamen we uit bij een groot en lege parkeer plaats. Er stonden geen auto's meer, op eentje na.

Helemaal in het midden stond een zwarte kleine auto geparkeerd. Ik zag het licht branden van binnen.