One Against Five (One Direction Dutch Fanfiction)

I'm fine

"WAKE UP LITTLE GIRL!" Schreeuwde iemand in mijn oor.

Ik schrok wakker, en ging overeind zitten.

Ik lag nog in bed, in mijn kleren die ik al twee dagen aan had.

Er stonden vijf jongens in mijn kamer, allemaal met een grote glimlach op hun gezicht.

"What's going on?" vroeg ik met een slaperig gezicht, ik ben absoluut geen ochtendpersoon.

"She's alive!" riep Niall.

"Good morning." zei Zayn met een gemene glimlach op zijn gezicht.

"Why are you guys here? What time is it?" vroeg ik verward.

"We are having fun with waking you up, and like 10 am." zei Louis.

Man, wat haat ik hem...

"Get ready, your breakfast is in the kitchen and we will come back after 30 minutes."

"And why are you guys all together here to tell me this?" vroeg ik.

"We all have made the room save for little girls like you who are always trying to escape." zei Louis weer.

En iedereen liep weer de kamer uit.

Ik keek op me heen, en ik zag dat het raam geblokkeerd was met vuilniszakken en tape, op de keuken stond een groot bord vol met broodjes en een gebakken ei, ook stond de inloopkast half open, en ik zag dat er een paar kleding stukken hingen.

Fijn, ik heb maar een half uurtje om me klaar te maken voor vandaag. En ja ik weet het, dat is niet mijn grootste probleem. Ik ben ontvoerd en niemand weet waar ik ben, en ik maak mijn zorgen over mijn uiterlijk?

Ja ik ben gek.

Ik ging uit bed en liep naar de inloopkast, die vol zat met kleren. Ik pakte een licht blauwe spijkerbroek, een zwart hemd en nog een leger groene vest. Ik trok alles aan en keek in de spiegel. Ik zag er goed uit, alleen mijn hemd was een klein beetje te klein, maar ja.

Ik liep de kast weer uit naar de badkamer. En verrassend genoeg stond het vol met make-up en verzorging producten. Misschien waren de jongens nou toch niet zo erg als ik dacht. Ze zorgen tot nu toe nog best wel goed voor me.

Ik borstelde mijn haar, en deed het in een hoge paardenstaart. Ik keek naar de cosmetica producten die er lager, en het waren er niet echt veel. Jammer. Ik deed een laag foundation op, wat mascara en eyeliner, nog een laagje lipgloss, en eindigde met een math-powder.

Daarna ging ik naar de keuken. Ik pakte het bord vol met broodjes op en een gebakken ei, schenkte een glas vol met limonade, en ging zitten voor de tv.

Ik had nauwelijks mijn tweede broodje op totdat de deur plots open ging.

"Tessa, are you ready?" vroeg Zayn.

"For what?" zei ik.

"Just come with me." zei Zayn en trok me uit de stoel.

We liepen een trap af, en kwamen in een grote kamer waar de rest van de jongens waren. Zayn trok me naar een stoel in het midden van de kamer.

"Sit." zei hij kort af.

Ik ging zitten, en bleef dood stil. Iedereen zat naar me te kijken, en ik wist niet wat ik moest doen.

"So Tess..." begon Harry die het dichtste bij me zat. "You are kidnapped by One Direction, and nobody knows where you are."

"I already knew that." zei ik boos.

"Yes, but that is gonna chance." zei hij weer.

"Are you guys gonna sent me free?!" vroeg ik opgewonden.

"NO!! Of course not, silly!" zei Louis. "Before your parents are gonna call the police, you are gonna tell everyone where you are and that you are fine."

"But I am not fine here." zei ik.

"Jesus, of course you are gonna lie!"

Ik bleef stil. Ze willen dus dat ik mijn ouders ga bellen, en ga vertellen dat ik oke ben? Dacht het niet!

"Look, you got one chance to call your parents, and you are gonna tell them that you are fine, and that they don't have to worry." zei Niall.

"And what if I don't? And just tell them the truth?!" vroeg ik weer boos.

"I think that you already know what is gonna happen..." mompelde Louis.

Dus ik heb een keuze, nou ja, soort van. Of ik vertel mijn ouders dat het goed komt met mij, of ik zeg de waarheid en word waarschijnlijk weer in elkaar geslagen door Lou.

Keuze snel gemaakt dus.

"Where's the phone?" vroeg ik.

En Liam gaf mij zijn mobiel. Oke, hier gaan we dan...

Ik tikte het mobiele nummer van mijn moeder in, en alle jongens waren dood stil naar me aan het kijken.

"Hallo met Samantha." zei mijn moeder aan de andere kant van de lijn.

"Hai mam..." zei ik.

"Tess?! Lieverd waar ben je?! Je vader en ik zijn zo ongerust!"

"Maak je maar geen zorgen mam, het komt allemaal weer goed... het heeft gewoon even tijd nodig." zei ik, en voelde de tranen in mijn ogen branden.

"Meid wat bedoel je? Waar ben je? Met wie ben je? Wanneer kom je weer terug? Zit je in de problemen?!" zei mijn moeder ongerust.

"Maak je maar geen zorgen mam, het komt allemaal wel goed. Ze zorgen goed voor me..."

"En wie zijn ze?"

Ik zag Harry tikken op zijn pols... mijn tijd is over dus.

"Mama ik moet gaan. Maak je maar geen zorgen, het komt allemaal wel goed... doei..." zei ik, en hing gelijk op.

Ik gaf de telefoon weer terug aan Liam. En ik voelde de tranen weer branden in mijn ogen.

"Good girl." zei Louis.

"Is your mummy worried about you?"  zei Zayn met een baby stem.

Ik keek hem boos aan. "Shut up, at least I can see my parrents everyday, unlike you." zei ik boos.

"Shut your mouth, bitch!" schreeuwde Zayn boos.

"Are you a bit jealous Zayn-ie?" vroeg ik op een baby stem.

"Go to your room! NOW!!"

Zayn stond op en pakte me beet bij mijn arm. Hij sleurde me de stoel uit en duwde me de trap op.

"Don't ever do that again! You hear me?!" zei hij boos.

Hij deed de deur open en gooide me de kamer in. Ik viel met een klap op de grond.

Ik hoorde hem kei hard lachen en hij deed de deur dicht.

"Bitch." hoorde ik hem nog op het laatst mompelen.

Ik probeerde weer op te staan, en ging zitten op de rand van mijn bed.

Fijn, ik heb dus net tegen mijn ouders gelogen dat ik veilig was. Maar eigenlijk weet ik mijn leven niet zeker met vijf jongens die alles voor me beslissen.