Decem Domini (Tien Meesters) STOPGEZET

Hoofdstuk 25. Het hoofdkwartier

De ruimte waar Nova ontwaakte was gehuld in een zwarte waas. Het enige licht dat aanwezig was, wierp zijn stralen door een klein, rechthoekig raampje van de deur op de donkergrijze vloer. Het was geen verwarmend licht zoals ze die kende van straatlantaarns of de lampen in het boomhuis. Maar fel, wit en koud licht. Nova voelde zich hetzelfde. Gek genoeg was ze wakker geworden met een koud gevoel in haar ledematen. Maar ze kende deze kou. De inwendige kou die zich snijdend naar binnen wurmt, waar je vingers van verkrampen en al je warmte en liefdevolle gedachtes afneemt... Hoelang had ze eigenlijk in die mist gezeten?

Nova sloeg haar ogen neer. Wat had het voor zin om daar nog aan te denken? De waarheden waren harder dan staal. Aan de tandwielen van de klok kon ze niet sleutelen. Er was niets wat ze kon veranderen aan wat er was gebeurd. Haar angst was werkelijkheid geworden. De angst waar ze de afgelopen weken zo voor op de vlucht was geweest, die ze iedere keer net had weten te ontvluchten. De angst die nu vond dat de achtervolging te lang had geduurd door plotseling toe te slaan en haar een donkere afgrond in te trekken.
Nova had het kunnen weten. Wie vertrouwde er ook op dat ze met zo'n amateuristisch plan het van het geheime genootschap kon winnen? Rechtuit rennen, ja dat zou zeker werken met drie Domini die niet tegen de mist konden. Wat had hen tot die vastberadenheid gedreven? Hadden ze gedacht dat zij een evenwichtige strijdkracht was die hen van de ondergang zou weerhouden? Even hard zou meevechten in de strijd? Misschien hadden ze haar te hoog ingeschat. Of zij haarzelf verkeerd.

Nova wilde haar benen optrekken maar een kramp schoot door haar dijbenen heen. Toen ze zich dan maar in een andere zitpositie wilde nestelen, schoot een siddering vanuit haar nek door haar rugwervels. Die mist had haar fysiek hardhandig toegetakeld. Mentaal had ze zichzelf al tot het dieptepunt gebracht. De diepe zucht die Nova slaakte hielp daar niets bij. Ze voelde zich gevoelloos en koud zoals de de muren van de cel haar omsloten.

Ineens werd het felle, witte licht geblokkeerd door een gedaante. Nova keek niet eens op. Ze had de schoenzolen al over de metalen platen haar deur horen naderen. Daaropvolgend hoorde ze een piepje en werd een draaimechanisme een kwartslag gedraaid. De vergrendeling opende zich met een luide klik van metaal tegen metaal. De deur werd geruisloos geopend. Daarna stapten de voetstappen verder, over de drempel, naar binnen. Nova hield haar ogen op de vloer voor haar gericht; ze gunde het de persoon niet om meteen haar volledige aandacht te mogen ontvangen. Maar het bleef te lang stil. Ze voelde een blik op haar gericht die haar dwong om op te kijken. Met weerzin hief ze haar hoofd.
'De kou van de mist is nog niet volledig uitgewerkt, meneer.' zei de man slechts. Het was Nova nog niet opgevallen dat er een tweede aanwezigheid was. Dat verklaarde waarom het licht nog steeds werd geblokkeerd en haar cel in duisternis gehuld was.
'Hm... Genoeg om de eerste voorbereidingen te treffen?' mompelde een mannelijke cel vanachter de deur.
'Ze is bij bewustzijn en zit rechtop. Kijkt me aan met een haatdragende blik. Dat lijkt me voldoende informatie.' antwoordde de eerste man apathisch.
'Ik wacht op je.' antwoordde de ander kortaf. Vervolgens hoorde ze zijn voetstappen haar cel verlaten, de stralen licht achterlatend.

Nova kon de man die haar cel was binnengestapt nu beter waarnemen. In eerste instantie dacht ze het uniform van de Getrouwe te zien en raakte even in de war met de situatie. Toen drong het tot haar door dat de kenmerkende groene kleur ontbrak. Daarvoor in de plaats bevatte zijn wollen, geplooide broek een zwarte tint. Zo ook zijn tuniek die onder een korte, zwarte mantel was gehuld. Maar net als de Getrouwe droeg de man kniehoge laarzen en een leren riem. Een schede ontbrak maar er zaten echter andere buidels en vakjes aan bevestigd waar ongetwijfeld alternatieven inzaten. Ergens leek de man iets weg te hebben van een politieagent. Nova vermoedde dan ook dat hij een cipier moest zijn.
Zonder een woord te zeggen stapte hij op haar af en beval haar met een armbeweging op te staan. Nova kon niets anders doen dan gehoorzamen. Ze gooide haar benen over de rand van het bed. Toen haar voeten stand vonden op de koude vloer, schoot er opnieuw een pijnscheut door haar benen heen. Ze wilde ineenkrimpen maar de cipier had haar polsen al vastgegrepen en trok haar ruw overeind. Zoals het altijd wel ging, klikte hij stapsgewijs de boeien vast.
'Waag het niet een magische handeling te verrichten, deze boeien laten zich niet voor het lapje houden.' waarschuwde hij haar met een dreigende ondertoon, alsof ze al klaarstond om in actie te komen.
Ook al begreep Nova niet helemaal wat de cipier bedoelde, ze liet het er maar bij. Waar ze ook naartoe zou worden gebracht, wat ze ook met haar van plan waren, de kou in haar ledematen verbood het haar om zich te verzetten.