Decem Domini (Tien Meesters) STOPGEZET

Hoofdstuk 7. Hulp

'Nova!' klonk een gehaaste stem doodongerust. Toen ze zeker wist dat ze de jongen, beter gezegd: de ruiter, niet meer in de menigte kon vinden, keek ze achter zich. Een meisje met donkerbruin, bijna donkerrood haar, kwam vanuit de fietsenstalling op haar afstormen. Zodra ze haar bereikt had hurkte ze neer en keek haar vriendin met haar kastanjebruine ogen hijgend aan. 'Nova, wat is er gebeurd? Ik hoorde allemaal geschreeuw vanuit de fietsenstalling.'
Onthutst staarde Nova naar de grond en kwam bij van wat ze net had gezien. Honderd procent dat dat zijn ogen waren geweest. Die herkende ze uit duizenden. Zelfs in haar dromen verschenen ze en bleven ze haar aanstaren als een monster die elk moment kon toeslaan.
'Nova?'
'O, uh, ja precies.' mompelde ze terwijl ze weer bij de realiteit kwam. Ze richtte zich tot haar vriendin Leone.
'Gaat het wel?' vroeg ze fluisterend om haar aandacht te krijgen. Haar ogen probeerden contact met die van haar vriendin te vinden.
Nova knikte ontzet. Het begon nu pas tot haar door te dringen waarin ze verzeild was geraakt. Hoe kwám ze erop om terug te vechten? Waar was ze mee bezig geweest?
Plotseling had ze het gevoel dat ze machteloos was. Dat ze de controle niet meer over zichzelf had. Ze sloot haar ogen en ademde bevend uit om de tranen binnen te houden. Voor Leone was dat het teken om te weten wat er was gebeurd.
'Nova, sorry dat ik er niet eerder was om het voor je op te nemen...' gaf ze pijnlijk toe.
Nova schudde echter lichtjes haar hoofd. 'Tegen Owen was het je alsnog niet gelukt.'
'Beter wij twee dan jij alleen.' Leone stond op. 'Kom, ik denk dat je mentor je verhaal wel wilt horen. Het moet eens stoppen met die achterbaksheid van hem.' Zonder te weten wat er zich net had afgespeeld, strekte ze haar hand naar haar uit. Nova weigerde die te zien en duwde zichzelf gebroken overeind. Ze wilde niet voor de zoveelste keer naar haar mentor stappen na een ruzie tussen haar en Owen. Ze hadden wel vaker gevochten, ze had wel vaker pijn gehad. Maar deze keer was ze de kring ingeduwd; ze had niet zelf dat besluit genomen. Ergens voelde ze zich toch nog een beetje helder bij haar keuzes.

***

Nadat de pauzebel zijn zegje had gedaan, besloot Nova verstandig genoeg niet naar buiten te gaan. Ze bleef veilig bij haar kluisje op de eerste verdieping. Terwijl ze zwijgend haar boeken aan het omwisselen was, zag ze haar vriendin uit de menigte pauze houdende leerlingen verschijnen. Nova groette echter niet terug.
'Zit je nog steeds met dat van vanochtend?' merkte Leone op. Ze stroopte de mouwen van haar zwarte vest op en zette haar rugtas tussen haar sneakers op de grond.
Nova mompelde wat terug. Ze wilde het met haar vriendin niet over de onverwachte ontmoeting met de jongen uit de dimensie hebben. Al vanaf groep drie vertelde ze Leone alles, maar sinds de ruzie tussen haar ouders was ze langzaam dichtgeklapt. Ze durfde het er met niemand over te hebben, bang dat ze overbezorgd zouden reageren of hulp zouden inschakelen dat weinig goeds zou doen. Bovendien zou ze dan ook moeten uitleggen dat ze was weggelopen van huis en zou haar veilig onderkomen niet zo veilig meer aanvoelen. En ook de dimensie. Tot nu toe was het té onbetrouwbaar om het er met iemand over te hebben zolang ze nog geen duidelijke antwoorden had gevonden. Ze verzweeg het zelfs voor haar beste vriendin.
Zuchtend leunde Leone tegen de rij kluisjes en wachtte totdat haar vriendin klaar was.

'Waarover wil je niet met me praten?' vroeg ze uiteindelijk.
Nova keek op uit haar gedachten. 'Het is gewoon dat alles even tegelijk gebeurt de laatste tijd. Dat van vanochtend, ik weet het niet, het schudde me door elkaar.' antwoordde ze, niet eens gelogen.
'Zag je het aankomen?' vroeg Leone voorzichtig. 'Ik bedoel, of Owen je weer uitdaagde om te komen vechten.'
Haar vriendin haalde haar schouders op. 'Ik werd gewoon naar het midden geduwd en toen ik eenmaal op de grond lag was Owen alweer in het voordeel.'
Het was even stil tussen de twee, en al gauw begonnen Nova's gedachten af te dwalen. Ze was weer terug bij af hoe haar ochtend ondersteboven was gedraaid, toen ze ineens iemand op haar schouder voelde tikken. Verward draaide ze zich weg van Leone en keek daarna naar een jongen die haar een vrolijke glimlach gaf. Waarschijnlijk zat hij in de eerste of tweede klas, want hij was bijna een kop kleiner dan haar. De jongen had hazelbruin haar dat met gel een beetje in model was gebracht. Wat haar opviel aan zijn kleding is dat hij een rood vest droeg, wat goed bij zijn donkere oogkleur paste. Zijn gezicht had nog niet de rondingen van jongens in de puberteit, maar ondanks zijn kinderlijke uitstraling zag hij er zelfverzekerd uit. Een intelligente jongen.

'Ja?' vroeg Nova afwachtend wat deze onbekende haar te vertellen had.
'Ik wilde je bedanken dat je het voor me opnam vanochtend.' antwoordde hij kinderlijk. Ondanks dat, klonk het Nova geloofwaardig in de oren wat hij haar wilde zeggen maar ze had geen flauw idee waar de jongen het over had.
'Sorry, maar waarvoor bedankt?' vroeg ze verward.
'De vechtpartij natuurlijk.'
Even dacht ze na waarom deze wildvreemde haar bedankte voor iets waar ze geen besef van had, totdat ze zich herinnerde dat er, voordat zij het slachtoffer was, een andere jongen in elkaar werd geslagen. Dat was dus deze jongen. Maar had ze het echt voor hem opgenomen? Eigenlijk niet, ze was tegen wil en dank de kring ingeduwd.
'O, oké... nou graag gedaan.' antwoordde ze hakkelig en zette een glimlach op naar de twee speelse ogen van de jongen. 'Wat is je naam eigenlijk?' voegde ze eraan toe.
'Dannyl.' antwoordde hij.
'Nova.' glimlachte ze terug maar nog niet alles was haar duidelijk geworden, en dus vroeg ze: 'Waarom had Owen je eigenlijk te pakken?'
'Hij probeerde iets dat leek op een reageerbuisje in zijn tas te stoppen. Ik dacht dat hij dat uit het scheikundelokaal had gestolen, dus greep ik in door het hem te vragen. Toen ik dat deed, werd hij plotseling kwaad en duwde me omver.' antwoordde hij.
Nova herkende in zijn woorden de acties van Owen. Toen de Dannyl de pester op een misdrijf had betrapt, voelde hij zich onderdanig; iets wat Owen niet kon verdragen.
Nova knikte meelevend omdat zij dat ook was ondergaan. Meerdere keren zelfs, en ze hoopte voor Dannyl dat dit zijn eerste en laatste keer zou zijn. Toen viel een grote, rode plek op zijn hals haar op. Met een lichte droefheid keek ze ernaar. De jongen merkte het.
'Heeft hij je veel pijn gedaan?' vroeg ze bezorgd.
'Het gaat wel over.' antwoordde hij te snel, waarbij Dannyl zijn verdriet verraadde.
Ze knikte zachtjes. 'Zeg voortaan maar niets tegen die jongen. Hij kan soms wat... opstandig zijn.' fluisterde ze hem toe.
'Zal ik doen.' zei hij volhardend. 'Alsnog bedankt Nova.'
'Geen dank.' antwoordde ze nog, maar Dannyl had zich al glimlachend omgedraaid en kon haar tussen de pratende leerlingen niet meer horen.

'Snap jij het?' vroeg Leone plotseling. Nova draaide zich vlug om en besefte dat ze haar vriendin totaal was vergeten. Zij had natuurlijk ook naar het gesprek geluisterd.
'Wat heeft hij nou weer misdaan? Je zag hoe klein dat ventje was!'
'Leone, je weet hoe Owens gedrag is.' probeerde ze haar vriendin wat meer te kalmeren. Wat Owen deed was hard geweest, maar wat konden ze nu nog aan de situatie veranderen?
'Leone, zouden we het er gewoon bij kunnen laten?' zei Nova eerder dan dat ze het vroeg. Haar vriendin zuchtte, maar liet haar uiteindelijk haar gang gaan. Ze wist dat Nova's wil een ondoordringbare muur was zodra ze haar standpunt had gekozen.
'Als je maar weet dat ik je écht wil helpen.' vertrouwde Leone haar toe, meer gemeend dan dat ze ooit van haar vriendin gehoord had.
Bij die woorden gingen Nova's gedachten terug naar alle problemen waarmee ze de afgelopen dagen mee had kennisgemaakt. Ze wist dat ze de ruzie tussen haar ouders niet in haar eentje kon oplossen, dat zij als enige nooit de dimensie aankon, dat Chris er niet altijd voor haar kon zijn en dat Owen door zou gaan als zij er niks aan zou doen. Ze hád hulp nodig. Iemand moest haar helpen om haar er weer bovenop te krijgen. Maar om die hulp te krijgen, moest ze eerst haar angsten toelaten en de mensen vertellen wat er speelde. Ze wist zelf niet eens of ze daartoe in staat was.
'Dat weet ik.' antwoordde ze plotseling hees. 'Bedenk ook dat anderen niet áltijd invloed kunnen hebben op mijn keuzes.'
'Hoe bedoel je?' vroeg haar vriendin.
'Dat ik soms niet helemaal helder ben bij het maken van mijn keuzes.'
De woorden schoten door Nova heen. En dan dacht ze vanochtend, voordat de chaos plaats van haar begon te nemen, dat ze het goede pad bewandelde. En hoewel ze wist dat er mensen waren die haar problemen konden verhelpen, durfde ze het risico gewoon niet te nemen. Maar tegenwoordig kreeg ze met steeds meer risico's te maken. Hoe kon ze in zulke situaties dan nog helder zijn?

***

De rest van de week was als een windvlaag aan haar voorbij gegaan. Hoewel Nova zat te kampen met de repetities die de leraren massaal na de voorjaarsvakantie hadden gepland, bleven haar gedachten zich voortdurend in één stroom bewegen. Die stroom liet haar langs elke worsteling passeren, iedere vraag waar ze momenteel nog geen antwoorden op had en de angsten die werkelijkheid bleken te zijn. Het was de nacht van vrijdag. Pas sinds vandaag voelde Nova dat ze zich van die gedachtestroom kon losmaken. Een week geleden waren haar antwoorden beloofd. Morgenvroeg zou ze Kandur weer in de grot van het meer ontmoeten. Opnieuw diende de dimensie als een toevluchtsoord van haar aardse problemen. Zo'n redding gaf haar weer nieuwe energie. Voor de tweede keer wachtte Nova totdat de wekker van Chris op twee uur sprong. Toen dat gebeurde, schoot de adrenaline door haar heen. Het avontuur was weer begonnen.

***

Nova kwam met een bijna geruisloze plof in een gehurkte positie terecht op de grijze steen. Ze wachtte totdat ze er zeker van was dat haar lichaam zich had aangepast aan de wereld; het moment dat de dimensie tot leven kwam en haar lichaam zich aan die verandering moest bijstellen. Waakzaam bekeek ze elke struik, elke boom en elke verdacht uitziende schaduw. Het was afwisselend bewolkt dus kon de maan haar daar niet volledig bij helpen. Gelukkig waren haar zintuigen zo gezegend om zelfs in deze situatie alles op te vangen. Nova stond op zodra ze de omgeving als: 'veilig' had vastgesteld. Daarna nam ze het pad dat ze een week geleden ook had bewandeld. Alleen hoopte ze deze keer geen paardenhoeven te horen en in die helderblauwe ogen te hoeven kijken. De omgeving waarin ze zich nu bevond was dagenlang in haar dromen verschenen. Het maakte de sfeer kil en grillig.

Minder gehaast dan de vorige keer wist ze zich een weg tussen de bomen en het struikgewas te vinden. Gezien ze vorige week liep te dwalen en uiteindelijk aan de andere kant van Coloris was gestrand, wist ze nu de weg. Alsnog moest ze de grootte van de stad niet onderschatten: ze zou er minstens een halve nacht over doen om er te komen. Haar spieren werden weer op de proef gesteld. Het was een tocht in een wereld dat wel leek op een grote droom. Ze zou heel de avond alert moeten blijven want de laatste twee keren had dat zich anders uitgepakt, hoe voorzichtig ze ook bij de laatste keer had gedaan. Maar zich goed concentreren kon Nova niet. Telkens dacht ze een geluid te horen, een flits van zijn ogen te zien. Ze was zelfs bang dat hij haar al vanaf het bos op aarde achtervolgde. Ze richtte zich op gedachten waar ze juist op dít moment niet over moest gaan piekeren. En toch gebeurde het. Op sommige momenten leek de dimensie niet meer die magische, wonderlijke wereld, maar de angst uit haar dromen.

© Copyrighted by StarLegends 2015-2016.