MISSING HEART [Book2of BH] ONGOING

MH-17 "The Widow"

A/N:

hindi daw mabasa ang MH-17 kaya binago ko na lang.. ayan, okay na.. comment lang po

[Inoue's POV]

Nakangiti ako pinagmamasdan si Aiko ng magsindi siya ng kandila para sa Daddy niya.Nandito kami sa cemetery, sa harap ng puntod ni Saito. Hindi ko alam kung paano agad natanggap at naintindihan ni Aiko ang katutuhanan matagal ng patay ang Daddy niya. Simula ng araw na iyon, kapag tapos na ang class niya ay nagpupumilit siya pumunta dito sa puntod ni Saito. Noong una hindi matanggap ni Aiko, iyak siya ng iyak. Nasasaktan ako makita umiiyak ang anak ko. Pero lumipas ang mga araw, nakikita ko naiintindihan na ni Aiko. Mukha natanggap na niya wala na ang Daddy niya, humanga ako sa anak ko sa mga oras na ito. Buti pa siya agad niya natanggap na wala na ang Daddy niya samantala ako, naguguluhan ngayon dahil kay Keito.

Lumapit ako sa puntod ni Saito. I kiss my two finger at idinikit ko sa puntod niya and I whispered "I love you, Saito" . Nakita ko ginaya ako ni Aiko

"I love you, Daddy" natawa ako ng bahagya at niyakap ko si Aiko. Kahit kailan talaga ang anak ko, kayang kaya ako pasayahin. Matapos namin pumunta sa puntod ni Saito ay umuwi na kami. Naabutan ko sa veranda ng bahay namin si Mama Remika kasama si Kuya Lee. Nang makita ni Aiko ang lola niya ay nagmadali agad ito bumaba ng sasakyan at nanakbo palapit kay Mama Remika. Nakita ko ang saya nila makita ang apo nila.

"Ma, bakit po kayo nandito?" I kissed her cheek. Medyo nagtaka lamang ako sa biglaan pagbisita nila sa amin ni Aiko. Pag bumibiisita kase sila, they will inform me ng makapag handa man lang ako. Sinulyapan ni Mama si Kuya Lee, wari nag uusap sa mata. Naglaro muna sila dalawa ni Aiko at kami naman ni Mama ay pumasok na sa loob.

"Inoue, Anak, kamusta ka?" Mukha meron na ako Idea kung bakit siya nandito. Tangi isa ngiti lamang ang sinagot ko. Hinaplos ni Mama ang mukha ko.

"Mama, naguguluhan ako" Pag uumpisa ko. Hindi nagsasalita si Mama, she just listened sa lahat ng sinabi ko. Na e kwento ko sa kanya ang tungkol kay Keito at noong gabi na masama ang loob ko umalis ng mansion dahil paglihim ng sarili ko pamilya tungkol kay Keito Kitamura na kamukhang kamukha ng asawa ko.

"Ano plano mo ngayon?" matapos ko ma ekwento ang lahat lahat kay Mama, isnag tanong lang ang sasabihin niya. Natahimik ako. Hindi ko kase alam kung ano dapat gawin.

"Anak, malaki ka na, meron ka na rin anak at alam ko alam mo na kung ano ang dapat gawin" I just sigh at naluluha tumingin kay Mama.

"You're wrong Ma, hindi ko talaga alam kung ano dapat ko gawin k-kase I—Im so scared" Oo natatakot ako. Natatakot ako magkamali at paulit ulit na umasa. Natatakot ako masaktan ulet. Hinawakan ni mama ang dalawa kamay ko at tsaka ito hinimas himas.

"There were many things that I really admire of you, my Dear Daughter and that are your Strong personality, your courage, your determination to fight and to face all the trials that came in your life" She took a deep breath bago muli nagsalita.

"Don't allow your fear to hinder your happiness" matapos sabihin ni Mama Remika ang lahat ng iyon ay niyakap niya ako. Hindi ko malaman pero parang meron kahulugan ang sinabi ni Mama Remika sa'kin. Ano nga ba ang ikakaligaya ko? Oo nandyan si Aiko, siya ang kaligayahan ko pero in the other side nagtatago pa rin ang katutuhanan, nandito pa rin ang sakit ng pagkawala niya.

"Thank you Ma" Bago sila umalis ay nagdinner muna kami sa bahay. Napatingin ako sa cellphone ko, nakita ko tumatawag si Mama Lucia. Nags-sorry pa rin si Mama sa paglilihim niya sa'kin. Hindi naman ako galit sa Tambushi Family, hindi ko kaya magalit sa kanila ng habambuhay, marahil ay nagtatampo lamang ako at nasaktan sa ginawa nila. Sa huli ay naintindihan ko sila, gusto lang nila ay maprotektahan ako, kami ni Aiko. They plan to have a picnic tomorrow pero hindi ako pwede dahil meron pa ako mahahalaga trabaho gagawin, sinabi ko na lang ay hahabol ako. Sila na bahala kay Aiko. Matapos ko ibaba ang phone, lumarawan sa mukha ko si Keito.