MISSING HEART [Book2of BH] ONGOING

MH-3 "That Night"

 Dedicated sa kanya. Bukod sa siya lang nagcomment tuwang tuwa ako sa comment niya :) Salamat sis hahaha!

[Inoue’s POV]

 

Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako sa kakaiyak. Nang magising ako doon ulet ako nagsimula umiyak. Umiyak ng umiyak habang pinagmamasdan ang natutulog ko anak. Wala na si Saito, wala na siya. Wala na siya ama, maaga siya naulila sa ama. Muli nanikip ang dibdib ko sa tuwing naiisip na wala na nga siya. ANg sakit sobra sakit. Parang hinid ko na kaya. Para na ako mababaliw. Pero ayaw ko! Ayaw ko tanggapin na wala na talaga siya. Hindi ako papayag.Panaginip lang ito. Panaginip lang ang lahat ng ito. Please gisingin niyo na ako. Please.

“INOUE! INOUE!” Napabangon ako sa kama ng madinig ang familiar na boses na iyon.

“INOUE! “ Napakalas ng pagkatok nito sa pinto kasabay nito ang napakabilis din ng pintig ng puso ko. Pinakinggan ko ulet ang boses. Hindi ako maari magkamali siya iyon.

“Saito!” nagmadali ako tumungo sa ibaba. Hindi ko pa nabubuksan ang pinto ng bumukas na ito at halos hindi ako nakagalaw.ng makita kung sino ang nasa harapan ko ngayon. Parang tumigil ako sa paghinga. Hindi ako makagalaw. Hindi rin ako makapaniwala.  Totoo ba ito nakikita ko? O panaginip lang? S-siya ba talaga ito?

Hindi mapakali ang mga mata niya. Meron siya hinahanap at ng nagtama ang mga mata namin. Doon ko napatunayan na siya nga.

“S-Saito?” Dahan dahan ako bumaba sa hagdan.

“I-Inoue” Nagkatitigan kami at maya maya pa nakita ko sa mukha niya ang paghihirap. Kalungkutan, pangugulila. Maya maya pa ay nakita ko na parang may namumuo luha sa gilid ng mga mata niya. Hindi na ako kumilos. Ayaw ko na gumalaw baka kase illusion lang ito at pagnagkataon na ganon na nga baka ikabaliw ko na ng tuluyan ito.

“Inoue..Inoue..”  walang ano ano at lumapit siya sa akin at mabilis niya ako niyakap. Niyakap niya ako ng sobra higpit at ng maramdaman ko iyon ay parang doon ako nagising.

“Totoo ka? Ikaw na nga ba ito?” Mas lalo humigpit ang yakap niya ng maramdaman ko iyon. When our body touch parang may ano kuryente dumaloy sa katawan ko. Siya na nga ito.

“Saito” Doon na ako nagsimula umiyak ng umiyak. Niyakap namin ang isat isa. Miss na miss ko siya. Akala ko patay na siya.

“Ikaw na ba talaga ito? Ikaw na ba talaga?” hindi pa rin ako makapniwala na nayakap ko siya ulet. ANg asawa ko. Hindi siya nagsasalita basta nakayakap lang siya sa akin maya maya ay humiwalay siya sa pagyakap sa akin at hinawakan ang pisngi ko.

“Miss na miss kita” sasabihin ko pa lang na mas miss ko siya ay bigla na lamang niya ako hinalikan. Nang maglapat ang mga labi naming doon ko mas napatunayan na hindi nga ito ilusyon o panaginip lang. Totoo na ito.

Buhay ang asawa ko. Buhay si Saito. Buhay ang mahal ko. Salamat sa dyos. Salamat!