Mój Internetowy Przyjaciel

Rozdział 27

-Jakie cechy?!

-Jest ich parę... niedługo nauczę Cię je kontrolować...

-Nie możemy teraz? Znaczy czy teraz nie możesz mnie ich nauczyć?

-Nie mamy warunków... Choć jedną moc mogę Ci pokazać.. oraz tu Cię uczyć... Ale pamiętaj nikt nie może się póki co dowiedzieć że Cię uczę...

-Dobrze... Czyli jaka to moc?

-Przenoszenie przedmiotów myśląc- uśmiechnął się następnie spojrzał na jakiś notatnik na szafce, który po chwili leciał w powietrzu, a następnie wylądował po drugiej stronie pokoju.

No nie powiem. Zdziwiłam się. I ja to niby mam zrobić?

-Teraz Ty- przerwał moje myślenie.

-Ale jak?

-Popatrz na ten notatnik... A teraz się skup... Pomyśl że możesz go przenieść w dowolne miejsce. Kontroluj to...

Zamknęłam oczy z całej siły próbowałam się skupić, wtem pomyślałam "Dlaczego to mnie chcieli zabrać?" Przecież nie jestem nikim ważnym?

-Daemon...

-Tak? Dlaczego się nie skupiasz na robocie?

-Mam jeszcze pytanie...

-Tak..?- powiedział lekko zirytowany

-Dlaczego to mnie zabrali?

-Nie wiem czy to dobra chwila na takie historie... Może być dla Ciebie trochę dołująca.

-Powiedz.-naciskałam

-A więc Różo Twoja mama... Ona tak naprawdę nie jest Twoją mamą... Ona jest jednym z nas... Znaczy była...

-Jak to była?!- w moich oczach zaczęły zbierać się łzy- Już nie jest?!

-Twoja mama tamtej nocy została zabita. Nie dało się jej uratować.

Popłakałam się. Jak moja mama mogła mi to zrobić i mi nie powiedzieć?! Przecież.... Nie to nie możliwe. Ona nie żyje a dodatkowo była jednym kosmitów?! Nie przecież kosmici wyglądają inaczej!

-Kim jesteś?!- tylko tyle zdołałam wykrzyczeć dalej zalewając się łzami- I po cholerę mnie zabraliście?! Lepiej by było jakbym nie żyła!

W jego oczach zobaczyłam błysk. Zaczął się zmieniać. Teraz było widać dosłownie jego sylwetkę, która była oświetlona białym światłem.

-Koniec nauki- powiedział

W tym samym momencie było słychać na korytarzu krzyki.

****
Następny za 25 gwiazdek :F