Oeps, toch niet jij? (On hold)

Hoofdstuk 7

Foto: huis Jonkers
Pov. Anna
Vandaag is de dag. Vandaag is de dag dat Nick Peters 5 dagen bij ons komt logeren of wonen, hoe je het ook wilt noemen. Nick komt vandaag en ik ben er niet. Ik zit op mijn training, van mam mocht ik niet skippen. En terwijl mam en pap Nick alles uitleggen en rond leiden speel ik volleybal en Lotte hockey. Lotte komt tot vanavond niet terug omdat er vanavond een feest is en van mam en pap mocht ze niet, dus heeft ze haar kleren voor het feest meegenomen en ze heeft aan mij verteld dat ze bij Kate bleef slapen. En als pap en mam dus ongerust worden moet ik ze vertellen dat ze toch naar het feest is gegaan, en dat ze terug is voor ze weg gaan om hun uit te zwaaien. Altijd fijn dat ik haar klusjes mag opknappen. Ik snap haar soms echt niet. "Allemaal er even bij dan kunnen we beginnen met training!" De stem van de trainer klinkt ineens hard door de zaal en Lisa en ik lopen snel naar de trainer. Nog 1,5 uur en dan nog eens een 1 uur reistijd en dan ben ik thuis. Waarom ik hier over na denk weet ik niet. Maar het is ergens wel belangrijk aangezien hij de hele vakantie in ons huis zal zitten.

De training is voorbij en ik ben al bijna thuis. Ik zal dadelijk mijn huis zien weet ik, nog een bocht en dan zie ik hem. Ik fiets voorbij de bocht en daar is die al, mijn huis ik fiets even door en al snel ben ik bij de oprit. De auto's links en de fietsen rechts. Ik loop door naar de deur. Als ik de deur open is het huis opzich niet echt verandert, maar er hangt een andere sfeer. Ik voel het en het is niet prettig. Ik voel gewoon dat er een vreemde in het huis zit, ik voel dat Nick aanwezig is. Ik loop naar de woonkamer en begroet de tweeling die in hun box zitten. Ik pak Mira op en loop naar de keuken. "Wil je je hapje klein schatje?" Vraag ik aan de kleine meid. "Ja, ikke wil heeel graach een ha..." Ik grinnik Mira heeft ondertussen iets gevonden om naar te kijken. Ik zet haar even op de grond en loop terug naar de woonkamer. Snel pak ik Emma op en loop weer naar de keuken. Daar zet ik Emma in een kinderstoeltje en Mira in die ernaast. Ik open de koelkast. "Verdomme waar ligt het." Ik zak op mijn knieën zodat ik de koelkast kan doorzoeken. "Waarom moet die stomme koelkast die fucking vriezer nou boven hebben?" Mompel ik. "Ik dacht dat we niet mochten vloeken bij de kinderen?" Ik schrik op en daarbij stoot ik mijn hoofd tegen de rand. "Fuck! Auw!" Schreeuw ik hard en leg daarbij een hand op mijn hoofd. "Gaat het?" Ik kijk omhoog en kijk in het gezicht van Nick die met een bezorgt gezicht staat te kijken. "Gaat het?" Vraagt hij nogmaals en ik knik snel. "Weet je het zeker? Het was een flinke klap!" "No shit ik voelde hem!" Begin ik. "Maar geen zorgen ik kan wel tegen een stootje, ik ben niet van porselein!" Ik probeer het laatste een beetje als een grap te klinken maar ik faal er een beetje in. "Ooh mijn meisje toch, gaat het wel met je? We hoorden ineens een harde klap en toen geschreeuw." Vraagt mijn moeder terwijl ze samen met pap de kamer inrent. Ze kijken allebei naar mij alsof ik een auto-ongeluk heb gehad. Ook omhelzen ze me alsof ik net herrezen ben van de dood en het irriteert me. "Mam, pap, jullie hebben door dat het maar een zacht tikje was toch? Het is niet dat ik in een ontploffende raket zit!" Mijn moeder negeert mijn opmerking en gaat ongestoord verder met overbeschermd zijn. "Ach, lieffie toch, ik denk dat we naar de eerste hulp moeten misschien heeft ze wel een hoofdschudding!" Ik kan er niet meer tegen. Elke keer als er iets met me gebeurt slaat mijn moeder moord en brand en dan praat ze over me heen alsof ik in een coma lig. "Mam het gaat prima met me. Ik stoot mijn hoofd tegen een koelkast niet tegen een cirkelzaag! En het was een klein tikje mijn hoofd is niet ingedeukt!" Ik zucht hard en overdreven. Dan draai ik me om en loop de keuken uit de woonkamer in. "Prima, als jij met een hoofdschudding rond wil lopen moet je dat vooral doen. Maar denk er niet eens aan om ons te storen als je last krijgt!" En met die woorden beent ze de kamer uit. Ik zucht nog eens. "Liefje, je weet dat je moeder het beste met je voor heeft? Ze wil je alleen beschermen." Ik rol met mijn ogen. Maar pap is de kamer al uit gelopen achter zijn vrouw aan. "Shit!" Ik schiet overeind. Ik was de tweeling helemaal vergeten en ze zitten nog steeds in hun stoeltjes zonder eten.