PEMBE!

Mercan rengi

Duruşumu dikleştirdim ve aylarca çalıştığım konuşmayı bi kez daha yaptım başparmağımı kaldırdım.
-savaş,savaş vuran
Aynadaki yansımamdaki saçlarımın haline baktım ve ellerimle düzettim bu gün bitirecektim bugün ben özgürlüğüme kavuşacaktım bugün yeniden doğuşumun günüydü
-sen
Yutkundum kendime karşı bile dik duramıyordum ben ezilmeye mahkumdum.!
-bitti savaş benim içimdeki sen bittin şimdi diyeceksin ki içinde olduğumu nerden çıkardın sen farkımda değilsin ama sen benim içimde yer edinmiş -din ama bitti yok ettim ben seni ve sen bittin şimdi sana söyleyeceğim tek şey benden uzak dur!
Parmağım havada yavaşça süzülürken başımı öne eğdim ve dudaklarımı yaladım sanırım yapamayacaktım sanırım başaramayacaktım ikiye bölünmüştüm aslından ben bi yanım kararlıydı bi yanım korkak bu sefer kararlı yanım baş gösterdi

"Saçmalama ece bunu yapabilirsin bunu sende biliyorsun"
Dedi ve ben başımı salladım evet evet ben başımı salladım hemde hışımla ben iyice delirmiştim gözlerimi kırptım birkaç kere, kendime gelmeliydim bugün bitirmeliydim ben bugün intikamımı almalıydım.
Saate baktığımda çıkmam için son 10 dakikanın olduğunu fark ettim ve gözlerim aynaya yavaşça kaydı pijamalarım dağınık saçlarım henüz bişey yemediğim içimse midem isyan ediyordu biranda dolabıma yöneldim hızla kıyafetlerimi seçerken bugün iddialı olmam gerektiğini fark ettim ben bugün siyah giyinecektim annemin bana aldığı neymiş efendim arada işime yarayabilirmiş evet evet yaradı bile anneme minnetlerimi içimden içimden yollarken kıyafetlerimi giyiniyordum aynadaki aksime birkez daha baktığımda pembe saçlarım fazlalık gibi geldi gözüme siyah yüksek bel pantolonum siyah tişört ve üstüne siyah deri mont ama bişey eksikti ayakkabılar!bu kıyafetlerin altına pembe spor mu giyecektim yada topuklu bu düşünceyle suratımı ekşitirken annemin ayakkabıları arasında buldum kendimi ve onun ayakkabılarına bakerken ne kadar zıt olduğumuzu fark ettim pembe hariç her renk vardı her renk!en çokta siyah vardı bi siyah bot aldıktan sonra ayaklarıma geçirdim ve bu sefer yaver giden şansıma teşekkür ettim. Ayakkabılar tam olmuştu!bi kez daha aynaya baktığımda hazırdım hiç olmadığım kadar ilk defa siyah gözümü almıyordu bu sefer rahatsız eden şey pembeydi ve başımı salladım ben farkında olmadan değişiyordum benim içimle birlikte dışımda kararıyordu eski ece çoktan ölmüştü!.
Ayakkabıları geri çıkardım ve kapıya koydum elim istem dışı mideme gitti dayanabilirdim gözlerimi yumdum bu ağrı yemek yememekten değildi aslında bu ağrı olacakların habercisiydi belki yemek yemeyi düşünmek bile midemi bulandırıyordu çünkü.
-anne ben çıkıyoruum.
Ayaksesleri duydum bir ve iki üç ve dört gittikçe yükselen ayak sesleri
annem halime baktı gözleri kıyafetlerimden gezinirken tepki vermiyordu sanırım ne diyeceği konusunda şaşkındı sanırım dili tutulmuştu sonunda gözleri yüzüme değdiğinde tek diyeceği şey
-ece
Oldu ne kızgın bi ses ne yumuşak tınısız mı desem şaşkın bile değildi sesi.
-efendim
İçeriye geçtim zaten geç kalmıştım dahada geç kalsaydım ne olurdu ki?aynaya bi kez daha baktım başımı öne eğdim ben bu değildim siyah olamazdım ben değişemezdim amacım savaşı bitirmekti beni değil!üstümdekileri bu sefer fırlatırcasına attım üstümden ağlamak istiyordum bağıra bağıra "tamam geçti"diyecek birine ihtiyacım vardı sarılacak bi gövdeye muhtaçtım ben sanırım eksiktim ben eksik parçamı istiyordum.benim parçamı çalmışlardı benden ben onu geri istiyorum ben babamı istiyorum ben babamın yerini tutabilecek birini istiyorum...

Sebebsizce sinirleniyor ve sinirimi birinden çıkarmak istiyorum ben ben ben bunları
hepsini geçtim ben bunları çoktandır istiyordum benim sadece güvene ihtiyacım vardı "yanındayım"diyebilecek birine "artık sen değilsin ben değilim biziz"diyecek adama "asla bırakmıcam"diyebilcek kadar cesur birine ihtiyacım vardı.üzerime bu sefer beyaz bi pantolon giyindim ben buydum bu benim kılıfım değildi yanılmıştım ben bu maskeyle yaşamaya mahkumdum.bu maskesiz anlamsızdım belkide gün gelicek bu maskede çıkıcaktı ama bu gün o gün değildi benim başlangıcım üniversite olucaktı bu şehir bu ev bu insanlar bu okul bu beden bu doğum tarihim değişecekti benim doğum tarihim o okulun başladığı gün olacaktı.
Üzerime uçuk bi pembe tişört giyindim üzerime gri bi penye ceket aldım.saçlarımı at kuyruğu yaptım uçlarını bukle yaptım sanırım 2 ders gecikmiştim.kimin umrundaydı yanıma bi çanta alıp evden çıktım böyle daha iyiydim ben "pembe" siyah olmamaktan memnundum okula vardığımda kimse yoktu derstelerdi galiba,girişte bi durdum nefes aldım ve yemin edebilirim aldığım nefesten daha çok verdim.titremeye başlamıştım titriyordum ben titriyordum!
Sonunda adımımı attım,sonunda kendime gelebildim.okula doğru usul usul yürüdüm adımlarım bi titrekti sanırım korkak yönüm kendini ese veriyordu bi yandan duruşumu dikleştiriyor bi yandan elim ayağım sallanıyordu direniş vardı ruhumda savaşa karşı savaşıyordum.
Okula girdim aklıma hücum edem görüntü bu nefret dolu olan okulun en güzel anısıydı sanırım.merdivenleri teker teker çıktım her merdiven basamağı onu hatırlatıyordu gülünç değil mi ve ben savaşı düşünmekten bütün dertlerimi unuttum tek katkısı buydu.
Sınıfın kapısına vardım kulpunu tuttum ve biranda kendimi geri çekmem bir oldu üzerime gelen büyük cüsse ile irkilmem aniden oldu şuan elim ona değmesede hissediyordum gözlerim gözlerinde kaybolmuştu kapının arkasındaki kol onun elinde önündeki ise bende ve biz herkesin gözü önünde birbirimizde boğuluyorduk yüzme bilmiyorduk ama denizi seviyorduk.ve ben tüm yeminlerimi unuttum gözlerine karıştım hocanın yalancıktan öksürmesiyle başımı iki yana salladım birer birer saplandı zihnime yeminlerim,sözlerim,sözleri...
Kapının kolunu bıraktım elim havada süzülüyordu arkama döndüm ve yutkundum defalarca...yürüdüm nereye gideceğimi bilemeden ama yavaşça sindirmek ister gibi ben ona baktığımda kendimi unutuyordum ben onun kokusuna içime hapsetmek istiyordum,ben onsuz kalınca her saniye bağırmak istiyordum fazla çabuk değilmiydi bu!? Niye hemen kapıldım!istemiyorum lanet olsun ben bu duygulara yabancıyım ben mantıkla ilerledim hayatım boyunca şimdi kalbimin kontrolümü ele geçirmesine izin veremem!
Aniden kapının çarpılma sesiyle yerime çivilendim
-sen kazandın!
Dedi arkamdaki ses, dedi arkamdaki adam.arkama usulca döndüm.
-ben daha savaşmaya başlamadım savaş vuran!
-başlamadan kazandın al işte haklıydın
Önümde bi insanın bana haklısın demesi egoma ego katıyordu ve ben mutluydum ben galip gelmiştim.
-neyde haklıydım
Dedim pisliklik yaparak ondan duymak istiyordum,
-ece!
-efendim savaş!
Başını öne eğdi elini ensesine koydu bu hareketi bile tüylerimin diken diken olmasına yetmişti.
-hay amına
-şişşşt
Diyerek susturdum onu
-evet ece ben sana karşı koyamadım
Yetmezdi!
-nasıl koyamadın?
Sinsice gülümsedim dişlerimle dudağımı paramparça etmiştim.
-yani
Durdu biran ve sirkelendi
-haklısın daha savaş yeni başladı!
Gülümsemem yüzümden silinirken gözlerimi gözlerine diktim
-sen dedin ece daha savaşmadık biz
-haklısın
Dedim ve ellerimi göğüslerimde birleştirdim.
-haklıyım!
-değilsin!
-iddiasına varmısın?
-ne gibi
-hadi ama korkuyormusun
Aniden baş kaldırdı gururum
-asla!evet varım savaş
-hımm peki o zaman yenildiğini kabul eden kişi yani yenildiğine karşı bi harekette olabilir diğer kişinin sadece 1 sorusuna cevap vericek
-bana uyar!
Dedim kararlı bi sesle
-banada
Ve biz kolidorun ortasında kollarımızı göğüslerimizde birleştirmiş birbirimize sırıtıyorduk peki ya masumca mı? asla!biz sanırım eğleniyorduk ben kazanıcaktım 1 soru o bi soru işte bi soru için kapışıyorduk ama sorcaklarımız büyüktü bunu ikimizde biliyorduk!
...
(Arkadaşlar lütfen eğer beğendiyseniz votelemeyi ve yorum yapmayı unutmayınız!)