PEMBE!

Lavander pembesi

Sarsılmıştım kelimenin tam anlamıyla SARSILMIŞTIM...binlerce soru daha eklendi aklıma ellerimi başımın iki yanına koydum neydi şimdi bu tek bi harfinin bile beni titrettiği cümle geldi yine aklıma
"Hani anlatamazsın ya halini hani anlamazlar seni işte o zaman kendine kızarsın kendini anlatamadığın için pişman olursun..."
Bi cümle on yedi kelime yüz dört harf bi insanın kafasında kaos oluşturabilir mi?haksızlık mı etmiştim şimdi ben?günahını mı almıştım?iftiramı atmıştım?cevap evetti

      kafamı sıradan kaldırdım ve savaşın yine sıraya kollarını koymuş üzerine yattığını gördüm gözlerini sıkıyordu kendini sıktıkça boğazında beliren damarları dahada belirginleşiyordu elimi o çıkıntılara sürmek iştedim o saçları dağıtmak istedim ama dediğim gibi sadece istedim yapamazdım en azından ona bunu yapamazdım her ne kadar dıştan duvar gibi görünsede duyguları vardı ki ben o duygulara dokunmak üzereydim o bana kalbini açacaktı ne mi yaptım?elimin tersiyle ittim ben onu!pişman mıyım?evet...

     Yürümek istedim yürümek iyiydi rahatlatıyordu ayağa kalktım ama ayaklarım beni ona götürüyordu ve bu sefer nöbetçi yoktu başında,melike dışardaydı engel yoktu aramızda peki ya neden istemiyordum?cevabı net değilmi?dahada aşağılanmaktan korkuyordum aslında ben onun beni aşağılamasından korkuyordum "artık" herkes yapsın ki yapıyo ama o o günü hatırladım ne zaman o kadar çok ağlamıştım? ve kiminle kendimi özgür hissetmiştim?tersti Allah kahretsin ki zıttı ama aynı kişiydi güvenli kollar da oydu tehlikeli sularda...
Elim girdi bu sefer devreye o güçlü kola dokundu ellerim ne yaptığımın farkına varıp geri çekilirken o irkilmiş ve kafasını kaldırmıştı bana çatık kaşlarla bakıyordu.
-ne var pembe?!
Pembe ha hani eceydim ben ne ara pembe olmuştum?salaklık yapana kadar...
-ko-konuşabilirmiyiz?
-konuş!
Diye emretti...haketmiştim de belkide o cümleyi çok yanlış anlamıştım belkide hala haklıydım bu düşünceyle elimi belime koydum
-konuşabilirmiyiz dedim yalnız!
-bende konuş dedim neresini anlamadın!?
-beraber
Ah o kelime nede güzeldi "beraber" iki kişiyi iki şeyi birleştirip tek kelime yapıyo vay anasını
-ece uzatma
Ece demesiyle güvenim kendine geldi onunda kaşları dahada aşağıya indi.onu sinirlendirmek hoşuma gidiyordu sanırım.
-neyi?
-bide başıma bu çıktı?
Gülümsedim sinirlenince bile tatlıydı
-savaşçığım bak adam gibi konuşalım
-savaşçığım?
-aa beğenmedin mi oysa ben çok yakıştırdım cuk oturdu
-ha ha ha çok komik
Dedi soğukça
-neyse ya boşver zamanını aldım
dedim ve arkama döndüm ve kolumdaki elle tekrar ona döndüm sinsice sırıttı
-hala merak ediyorsun değil mi?aklımda sorular var acaba sana ne yaptım nasıl yaptım acaba şuan iki canlımısın? Acaba seni kullandımmı?
Her kelime beynime mızrak misali batıyordu her kelime canımı yakıyordu ve her kelime beni bir kez daha bitiriyordu ve ben ne yaptım biliyormusunuz benden hiç beklenmeyecek şekilde dudaklarım havaya kalktı
-merak ettiğim nerden çıktı eminim
Benim gülümsemem artarken onu sönüyordu yavaş yavaş...
-nasıl yani
-nasıl anlamak istiyorsan anla
Ve arkama döndüm gülümsemek canımı yakıyordu ama sıra bendeydi onu merak içinde bırakma sırası bendeydi bu sefer kaybeden ben değildim bu sefer kazanmıştım!her ne kadar kalbimi kaybetsemde ilk defa kazanan bendim ilk defa ezilmeyen bendim!ve düşündüm kazanmak sandığım kadar güzel değildi hatta berbattı hırs katmaktan başka bi boka yaramıyordu

arkamdaki sesle dikkat kesildim ama dönmedim ona bakmadım kendimle savaş için savaştım neden mi?ben artık ona kapılmayacağım ben artık eski ben olmayacağım sesle irkilirken kelimeleri bir bir saplandı zihnime
-er yada geç öğrenicem bugün yada yarın bana karşı koyamaycaksın!
Buruk gülümsemem suratımda kendini belli ederken "karşı koyamayacaksın" işte bu iki kelimeydi beni 1-0 öne geçiren hırs katandı hırsıma sana öyle bi karşı koyucam ki benden özür dileyeceksin savaş!
Seninle öyle bi savaşacağım ki beni tanıyamacaksın beni ben bile tanımayacağım ve en çok beni sevindiren ne biliyomusun?farkındalığımın sebebi sensin!işte bu yüzden sana teşekkür etmeliyim meli malı eki peki ben edicek miyim?ASLA!
-işte bu yüzden
Diye fısıldadım ama beni duyduğuna yemin edebilirdim!
-ben 1-0 öndeyim ve yenilmeye niyetim yok!
Gülümsedi
-o zaman savaş başlasın!
Dedi ikimizde birbirimize bakarak gülüyorduk mutlumuyduk?ben değildim acı çekiyordum...o mu?bilmiyorum belkide benimle uğraşmak iyi geliyordu bu yüzden di bu halleri
Başımı öne eğdim saçlarım önüme düştü dudaklarımı yaladım gözleri dudaklarıma kaydı ve bingo 2-0 öndeydim bana karşı koyamayan o olacaktı!ne mi olmuştu?ben yavaş yavaş değişiyordum hırslanıyordum bambaşka biri oluyordum ben ben olmaktan çıkıyordum!
Arkama döndüm tekrar bilerek bi hamle daha yaptım başımı tekrar ona çevirdim çevirirken saçlarım havalanmış ve yüzüne usulca dokunmuştu gözlerini kapattı yemin ederim ki o saniyeyi daha iyi değerlendiremezdi saçımı kokladı!birden geri çekildi ben gülümserken onun gülümsemesi dinmişti bu yarışın galibi belliydi 3-0 öndeydim ve ben pes etmeyecektim!
-sanırım
Dedim
-karşı koyamayacak olan sensin
Ve zirvede bırakma sırası gelmişti her ne kadar istemesemde uzaklaştım bu hırs gözümü kör edecekti bu körlük beni ondan uzaklaştıracaktı!bu savaşta kaybetsemde kazansamda ben ondan uzaklaşacaktım biz kopacaktık biz kavramı yoktu ve olmayacaktı!
İlk aşkım bu kadar dı ilk aşk saçmalığı bu kadar dı?bana oyun oynamayı teklif etti bende hiç düşünmeden kabul ettim!neden mi ben her iki türlüde amacıma ulaşacaktım... O farkında olmadan o benim ona hala aşık olduğumu sanarken ben bambaşka biri olacaktım belkide bambaşka birine aşık olacak belki saçlarımı değiştirecek belki siyah olacaktım belki de beyaz yada hiç biri ben içimdeki ben olacaktım asıl ben bu kılıfımdı içini kapatan kılıftı ben bu kılıfı yok edecektim kimse farkında olmadan ben içimde hapsolmuş beni kurtaracaktım.
...
(Arkadaşlar lütfen eğer beğendiyseniz votelemeyi ve yorum yapmayı unutmayınız!)