Be My Inspiration (Larry Stylinson)

Epilog

- Ja nie mogę na Ciebie patrzeć.

Kolejne, zirytowane westchnienie uciekło z ust mulata, który gwałtownie wstał i spojrzał z góry na przyjaciela.

- Czy ty patrzyłeś w ogóle w lustro? Obraz nędzy i rozpaczy. Dwie godziny temu zwinąłeś się w embrion i od dwóch, pieprzonych godzin wpatrujesz się w to pieprzone okno, odpowiadając pieprzonymi półsłówkami, gdy widzisz swojego pieprzonego przyjaciela po tak długim, pieprzonym czasie! - wypalił, gorączkowo gestykulując swoimi dłońmi, niemal czerwieniejąc na twarzy. - Przecież Ty go kochasz. - dodał nieco spokojniej i pozwolił sobie z powrotem przysiąść na krawędzi łóżka, w ciasnym mieszkaniu na poddaszu w jednej z londyńskich kamienic.

- Nie mogę go kochać - Louis cicho wymamrotał, tuląc się do wielkiej, puchowej poduszki, a jego wzrok zawieszony był na pożółkłych firankach, raz po raz targanych przez wiatr. - Znam go przecież...

- Zaledwie miesiąc, bla, bla, bla - Zayn wywrócił swoimi oczami. - Na początku patrzyłeś na to wszystko przez pryzmat płci. Teraz wykręcasz się czasem, jaki się znacie. Ale coś Ci powiem, Louis. Szybko się z tego nie wyleczysz. Nie będziesz śmiał się z tego za miesiąc, dwa. Nie. Będziesz cierpiał i tęsknił. Każdego dnia coraz bardziej i bardziej.

- Więc co mam robić? Już cierpię.

Bardzo powoli przekręcił się na plecy, a jego kręgosłup zaprotestował od zbyt długiego leżenia w tej samej pozycji.

- I widzisz, jak cierpisz? Jak cierpisz, to cierp z klasą. Louis, wróciłeś do Londynu wczoraj.

- Jak mam cierpieć z klasą, skoro będę cierpiał coraz bardziej i bardziej? On nie odezwał się. Głupiego sms-a mi nie wysłał, nie zadzwonił. Ja nie mam nawet jego numeru, Zayn.

- To nie ma znaczenia, on czeka na odpowiedni moment, uwierz mi.

- Nic już nie ma znaczenia. Możesz to wszystko spalić. - kiwnął głową w kierunku obrazów, które wypełniały całą sypialnię, po czym schował się pod kołdrą, chcąc zostać sam ze swoimi myślami. Chciał móc płakać, wylać z siebie łzy, którym nie pozwolił wydostać się wczoraj. Potrzebował choć jeden dzień być słabym, złamanym człowiekiem.

- Nie, nie mogę - przyjaciel natychmiast ściągnął pierzynę z jego głowy. - Czy Ty siebie słyszysz? Chcesz spalić to, nad czym tak długo pracowałeś? Pracowaliście?

- A co, jeśli on mnie tak naprawdę nie lubił? Był po prostu cudownym człowiekiem, chciał zachować się wobec mnie fair.

Nim Louis się obejrzał, poczuł bezlitosny ból w czaszce, a świat przed jego oczami zawirował.

- Ała! - wrzasnął, łapiąc się za miejsce, w które uderzył go Zayn. - Za co to?!

- Za to, że jesteś kretynem!

- Nic nie zrobiłem!

- Opowiadasz głupoty! Dlaczego nie możesz po prostu przyznać, że się zakochałeś?!

- Nie mogę, bo nie wiem, jak to jest, Zayn!

Przyjaciel ponownie westchnął. Wgramolił się cały na materac i zajął miejsce obok Louisa, obejmując go swoim ramieniem, jak ojciec, który udziela porady swojemu synowi.

- Boisz się?

Louis nie odpowiedział. Pytanie mogło dotyczyć każdej, możliwej rzeczy, jednak jedyne, o czym pomyślał, była miłość. Strach przed miłością, przed uczuciem. Czy naprawdę Louis bał się tego do tego stopnia, że nie portafił przyznać, że był zakochany, kiedy tak było?