Ben onun yanında hiç ağlamadım. Belki kıyamazdı ağlamama, belki de sadece izlerdi bilemiyorum. Hep gece geç saatlerde duvarı izleyerek ağlamışımdır. O gün ne kadar kırdıysa o kadar yaş düşmüştür gözümden, tam o kadar.
Ve o, hiç kırdığını anlamadı. Ağladığımı görmedi. Gözlerimde göremedi, sözlerimde duyamadı. Hissetmedi beni. Evet onun yanında ağlamazdım, ağlamadım. En kötüsüydü çünkü, artık öğrenmiştim. Zaafiyetimi bulduğu an kullanacaktı. Yaramı bulduğu zaman kanatacaktı. Ben hep güçlü durdum. Sırf o, içimdeki ona aşık küçük kız çocuğunu görmesin diye. Bedenimin kırıklarını kalbime süpürdüm hep. Güçlü dururdum, kırıklar yalnız kalbe batardı. Battı da. Ben onu severken iki şey öğrendim; ya güçlü olucaksın ya da aşık, ikisi birlikte olmuyor.
#kendikalemimden
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dipnot: Çok Özledim
PuisiKatilini ağırlıyor kalbim şehrin en tenha sokağında, arabalar durmuş, tüm sesler susmuş, yağmur damlaları havada asılı, dudakların öpülmeye değer...
