#1 De kracht van vuur

Hoofdstuk 13

Virgils lippen krullen zich om tot een diplomatieke glimlach, als van een politicus voor een camera. 'U hoeft zich geen zorgen te maken, mejuffrouw Meijer. De jongedame maakt het uitstekend. Morgen zal ik jullie weer verenigen.' Zijn ogen stralen geen enkele emotie uit. Plotseling lijkt het veel minder op haar scheikundeleraar. Robyn voelt kippenvel op haar armen, maar blijft hem strak aankijken.
'Morgen is te laat.'
'Deze avond organiseren we ter ere van de vier magiërs.' Virgils stem is nu luider en duidelijk naar iedereen gericht. 'Lang heb ik me afgevraagd wat er van jullie magische krachten is terechtgekomen. Dat er aan deze onzekere periode een einde is gekomen, brengt mij grote vreugde. Laten we dit heugelijke feit vieren en morgen bespreken hoe we jullie krachten in dienst kunnen zetten van dit koninkrijk. Jullie mogen allemaal aan tafel gaan.'
De koning geeft Robyn een arm. Ze wil Cameron eigenlijk niet loslaten, maar zorgt ervoor dat dit niet aan haar te zien is als ze Virgils arm aanpakt. Ze voelt zich meteen smerig.
'Ik hoop dat u me op mijn woord kan vertrouwen en van deze avond kunt genieten,' zegt de koning zacht, terwijl ze naar een nieuwe ruimte lopen. 'Ik had ook liever gezien dat onze... zakelijke relatie op een andere manier was begonnen.'
En ik had liever gezien dat u geen vuile moordenaar was, denkt Robyn. Ze bijt op haar lip om die woorden binnen te houden. Ze wil de koning best uitdagen, maar ze weet ook niet hoe ver ze kan gaan. Ze moet niet vergeten dat hij gevaarlijk is. Toch vindt ze haar volgende woorden het risico waard: 'Onze zakelijke relatie begint pas als ik zie dat Charissa in orde is. Ik onderhandel niet onder dreiging.'
Ze ziet Virgils mondhoeken omhoog trekken. 'Ik vind u nu al intrigerend.'
Hij blijft staan bij een mooie vrouw met lange, zwarte krullen en in zilverkleurige jurk. Aan haar weerszijden staan twee kinderen: een jongen van een jaar of twaalf in een schattig, zwart pakje en een nog kleiner meisje dat nieuwsgierig naar hen opkijkt.
'Dit,' gebaart Virgil, 'zijn mijn vrouw en kinderen. Gerinia, Arrin en Luciana.'
Robyn ziet warmte in de ogen die zojuist nog koud leken, en voor het eerst in haar leven weet ze niet wat ze moet zeggen. Dit past totaal niet bij het plaatje dat ze van Virgil had als monster. 'Het is een eer u te ontmoeten,' zegt Cameron, die niks van die verrassing laat blijken en zoals gewoonlijk het beste is in formaliteiten.
'Insgelijks,' zegt Gerinia vriendelijk.
Robyn is nog steeds van haar stuk gebracht als ze uiteindelijk aan een lange tafel gaan zitten. Ze zit naast Virgil. Aan haar linkerkant zit Cameron, dan Myrthe en tot slot Mitchell. Alessio is naar een andere eettafel gebracht. Blijkbaar is deze tafel, de hoofdtafel, alleen bestemd voor de mensen die Virgil het belangrijkste vindt. De vloer is hier hoger, waardoor ze de hele zaal kunnen overzien. Sanora zit aan Virgils rechterkant en glimlacht naar haar. Ze draagt nog altijd haar uniform. Robyn negeert haar en kijkt voor zich.
Virgil gaat staan en de zaal valt onmiddellijk stil. Opnieuw geeft hij een speech over hoe blij hij is om met de nieuwe magiërs in gesprek te gaan over een samenwerking. Hoe langer hij praat, hoe geïrriteerder Robyn wordt. Als de konings toespraak afgelopen is, gaat Robyn staan. Misschien zijn alle mensen in deze zaal loyaal aan Virgil en is wat ze doet nutteloos, maar ze is zat van alle leugens.
Ze plakt een glimlach op haar gezicht die ze van Cameron heeft afgekeken. 'Ik wil van dit moment gebruik maken om de koning te bedanken voor zijn enorme gastvrijheid,' zegt ze, opgelucht dat de zenuwen die door haar keel gieren niet te horen zijn. 'We hebben één doel, en dat is onze magische gaven gebruiken om de levens van alle mensen in dit koninkrijk te verbeteren. Wij zijn hier vandaag namens het volk. En we zullen ons uiterste best doen om armoede en ander leed terug te dringen. Dat is een belofte die ik jullie kan maken. Dankuwel.'
Robyn gaat zitten, een beetje buiten adem, maar het rotgevoel dat ze heeft sinds het zien van Virgils posters is eindelijk afgenomen. Haar knieën trillen een beetje, maar dat is niet te zien onder haar jurk. Ze voelt de ogen van haar vrienden op zich gericht.
'En laat ons nu genieten van een heerlijke maaltijd,' zegt Virgil, terwijl hij zijn bedienden wenkt. Robyn kan niet zien of hij boos is of niet, zijn diplomatieke glimlach verbergt alles. Een jongeman schenkt wijn in haar glas en prachtig opgemaakte schalen met eten worden op tafel gezet. Robyn herkent wat aardappelpartjes, salades, gestoofde peertjes en een gevulde kalkoen, maar daar houdt het ook wel mee op. Ze heeft absoluut geen honger. Zou het geen stunt zijn van Virgil als ze nu ter overstaande van iedereen worden vergiftigd? Maar nee, iedereen eet van deze schalen. Om niet op te vallen, pakt ze wat aardappeltjes en sla.
'Hoe hebben jullie je krachten zo lang kunnen verbergen, als ik zo vrij mag zijn dat te vragen?' zegt Virgil.
'Zou je me geloven als ik vertelde dat we uit een andere wereld komen?' vraagt Robyn koel, terwijl ze hem geen blik waardig keurt. 'De magische gaven moesten blijkbaar uitwijken naar een andere dimensie vanwege jouw tirannie.'
'Generaal Sanora heeft me inderdaad verteld dat jullie naar een bepaalde plek renden en toen verdwenen,' zegt Virgil. 'Bedoel je dat dat een doorgang was?'
'Ja. Maar nu hebben we een nieuwe.'
'En hoe ziet jullie wereld eruit?'
Robyn geeft geen antwoord. Ze heeft absoluut geen zin om mee te gaan in Virgils poging geïnteresseerd over te komen. Gelukkig neemt Cameron het gesprek over, waardoor Robyn de andere mensen aan de tafel kan bestuderen. Ze wil weten wie in dit koninkrijk de macht hebben. Of zouden deze mensen alleen maar marionetten zijn?
'Bent u op de hoogte van de landbouwtechnieken die de boeren hanteren, koning?' Robyns aandacht wordt direct getrokken als Myrthe iets zegt. 'In onze wereld zijn de landbouwtechnieken verder ontwikkeld en ik heb ze goed bestudeerd. Ik zou graag advies willen geven aan de juiste mensen.'
Er is geen spoortje verlegenheid bij Myrthe te bekennen, ze lijkt kalm en vastberaden. Robyn is er compleet door verrast. Lukt het Myrthe om zichzelf te zijn omdat het haar niks kan schelen wat de koning van haar vindt?
Virgil glimlacht. 'Ik zal u in contact brengen met onze deskundigen. Mijn land zal u dankbaar zijn.'
'Haar advies zal alleen nut hebben als je ook in die nieuwe landbouwtechnieken wilt investeren,' zegt Robyn koel. 'In plaats van nog meer standbeelden van jezelf te bouwen.'
'We kunnen zelfs boeken over moderne geneeskunde meenemen uit onze wereld,' zegt Cameron, duidelijk om de aandacht af te leiden van Robyns steek onder water. Ze voelt zijn hand waarschuwend op de binnenkant van haar elleboog. 'We weten hoe we sommige ziektes in deze wereld kunnen genezen.'
Virgil lijkt zijn opmerking nauwelijks te hebben gehoord, zijn blik glijdt van Cameron naar Robyn en dan glimlacht hij. 'Fascinerend,' zegt hij. 'Zoals jullie op jullie voorgangers lijken. Ik ervaar een dejavu.'
Cameron laat haar los en Robyn staart zwijgend naar haar eten.
De maaltijd duurt uren. Letterlijk. Als ze eindelijk van tafel mogen en Virgil een paar afscheidswoorden spreekt en vervolgens wegloopt, valt er een enorme last van haar schouders. Plotseling voelen haar benen zwak en trillerig. De menigte verplaatst zich nu naar de balzaal, maar ze is absoluut niet in de stemming om te dansen. De muziek heeft naar haar idee een Keltische sfeer, al is die natuurlijk toch anders, zoals alles hier net anders is.
Naast de dansvloer staan stoelen en tafels met eten, koffie en thee. Alsof iedereen niet stampvol zit na die uitgebreide maaltijd. Nou ja, iedereen behalve Robyn dan, pas nu Virgil weg is, begint haar eetlust terug te keren. En Mitchell heeft altijd honger, dus het verbaast haar niet om te zien dat hij een hap neemt van een chocolademuffin.
'Ik ben blij dat ik zo ver bij de koning vandaan zat dat ik hem niet kon horen,' zegt hij. 'Maar ik heb elke seconde met je meegeleefd, Robyn.'
'Dat waardeer ik,' zegt Robyn droog, terwijl ze een sterachtig snoepje probeert.
'Het goede nieuws is dat Virgil serieus lijkt over die samenwerking,' zegt Cameron. 'Ik denk dat hij Charissa morgen echt vrijlaat.'
'Dat hoop ik maar voor hem,' zegt Alessio op duistere toon.
Robyn leunt tegen de muur en bestudeert opnieuw de mensen in de ruimte. Sanora praat met drie oudere mannen. Zouden dat adviseurs van de koning zijn? Virgil danst met zijn vrouw, het hele plaatje maakt Robyn ongemakkelijk. En wie zijn al die andere mensen eigenlijk? Zou het leed van het volk hen niet interesseren?
'Mag ik je ten dans vragen, Robyn?'
'Nee,' zegt Robyn, zonder haar blik los te scheuren van een groepje mannen in de hoek dat zo te zien aan het discussiëren is.
Plotseling voelt ze een vinger onder haar kin, Cameron draait haar gezicht naar zich toe. 'Als je op die manier naar die mensen blijft kijken, zullen ze denken dat je ze wilt vermoorden.'
Ze duwt ruw zijn hand weg, ze houdt er niet van om aangeraakt te worden. 'Misschien wil ik dat ook wel.'
'Dan is het al helemaal niet verstandig om dat te laten merken. We willen dat Virgil gelooft dat we geïnteresseerd zijn in een samenwerking zodat hij Charissa vrijlaat, toch?'
Robyn slaakt een diepe zucht. 'Ja. Maar Cameron, ik ben niet zoals jij, ik kan niet zo goed toneelspelen. Ik haat deze mensen.'
'Zoek dan naar afleiding.' Hij pakt haar hand en trekt haar zachtjes richting de dansvloer. 'Kijk niet naar hen. Concentreer je op mij.'
Voor het eerst maakt Robyn haar blik los van de omgeving en kijkt ze in zijn blauwgrijze ogen. 'Oké,' geeft ze toe. 'Maar ik kan niet dansen.'
'Ik heb gekeken naar wat ze doen, het is niet moeilijk. Volg mij maar.'
Opnieuw is Robyn blij dat hij een vriendin heeft, anders zou ze onbehagelijk worden van haar hand in de zijne en zijn andere hand om haar middel. Nog steeds voelt ze zich niet op haar gemak, maar Cameron heeft gelijk, ze moet doen alsof ze zich vermaakt.
De muziek gaat snel en Robyn heeft al haar concentratie nodig om niet op Camerons voeten te gaan staan, terwijl hij door de danszaal leidt en ze om andere koppels heendraaien. Drie stappen naar achteren, drie naar voren. Robyn probeert mee te tellen in de hoop dat ze er dan minder stuntelig uitziet. Ze haalt opgelucht adem als er een langzamer nummer ingezet wordt. Nu kan ze eindelijk opkijken.
Cameron glimlacht naar haar. 'Je doet het prima. Maak je geen zorgen.'
Hij liegt, maar ze kan zijn leugen best waarderen. Cameron is zo dichtbij dat het haar voor het eerst opvalt dat hij contactlenzen draagt. Dat is toch helemaal niet praktisch in deze wereld waar-.
'Zullen we iets anders proberen?' onderbreekt Cameron haar gedachten. Er speelt een plagende grijns om zijn mond. 'Iets waardoor het lijkt alsof we dit een geweldig feest vinden en we ons helemaal thuis voelen?'
'Wat heb je in gedachten?'
'Een stunt waardoor we straks alle aandacht naar ons toetrekken. Vind je dat erg?'
'Bij dit nummer is het wel oké,' antwoordt Robyn, want ze hoeven nu alleen maar heel langzaam om elkaar heen te draaien. 'Maar... wat heb je bedacht?' Ze voelt toch een knoop in haar maag.
Cameron glimlacht alleen en knikt met zijn hoofd naar links. Nu ziet Robyn dat er een heleboel bladeren door een raam naar binnen waaien. Ze vliegen naar hen toe en cirkelen vervolgens langzaam om hen heen. Mensen stoppen met dansen en kijken verbaasd toe.
'Steek ze in brand,' fluistert Cameron.
Robyn aarzelt een seconde, maar dan sluit ze haar ogen. Als ze ze opent, worden ze omringd door zwevende vuurtjes. Ze heeft de neiging om stil te blijven staan en toe te kijken, net als alle mensen in de zaal, maar Cameron trekt haar mee, tilt haar op, laat haar ronddraaien onder zijn hand. Vergeten zijn alle toeschouwers. Vergeten zijn Virgil en Sanora. Op dat moment is er alleen zij, Cameron en de vonken die hen omringen. Cameron leidt de dans en zij heeft al haar aandacht nodig om hem bij te houden en te begrijpen wat zijn volgende stap is. Seconden lijken minuten en minuten lijken seconden. En op het moment dat het nummer opeens ten einde komt en ze blijven staan, moet Robyn haar armen om Camerons hals slaan om niet te vallen.
Pas als ze het applaus om hen heen hoort, herinnert ze zich weer waar ze is.
Snel laat ze hem los, haar wangen voelen gloeiendheet. Ze voelt dat Cameron haar hand pakt en samen maken ze een buiging voor hun publiek. Cameron met zijn meest charmante glimlach en Robyn probeert hem na te doen. Ze weet niet of het lukt, maar de mensen lijken in elk geval geïmponeerd, terwijl het as van de blaadjes naar beneden valt.
'Dat was werkelijk waar heel bijzonder,' zegt een vrouw tegen hen. En terwijl Cameron haar bedankt, ziet Robyn haar kans om terug te gaan naar haar vrienden. Die staren haar allemaal aan.
'Woah,' is het enige wat Mitchell kan zeggen.
En Myrthe lacht: 'Jullie hebben in één klap indruk gemaakt!'
Robyn vangt Virgils blik. Hij glimlacht naar haar en heft zijn wijnglas. Het is het soort glimlach dat je normaal bewaart voor een klein, onwetend kind. En op dat moment beseft Robyn dat Virgil gelooft dat hun krachten kinderspel zijn en hij hen in één klap kan wegvagen.