Karanbey (+18)

Giriş

Bu bir mafya kitabıdır.

Kitapta bazı İtalyanca ve Rusça tabirler bulunduğu için satır aralarında Türkçeleri belirtilecektir. 

Tetikleyici Uyarısı:

Lütfen bu kitabın bazı okuyucuları tetikleyebilecek içe­rikler barındırdığının farkında olarak okuyun: aile içi şiddet, istismar, zorla alıkoyma ve işkence sahneleri bulunmaktadır. (Hiçbiri ana karakterler arasında gerçekleşmiyor.) Bunlardan herhangi birine karşı hassassanız lütfen okumayınız.

🖤

KARANBEY

Çınlama.

Elimi kulağıma çarpsam da kısa süreli duyma kaybı yaşıyordum. Nasıl olmuştu? Cesaret gösterip bize saldıran kimdi? Elimi yere yaslayıp gözlerimi kırpıştırdım. Yerde yatan bedenler, burnumu dolduran kan kokusu...

"Ali." Bağırdım mı? Bilmiyordum. Kardeşim buralardaydı. Benimle gelmişti buraya. Patlamada o da buradaydı. "Ali?!"

Tekrar yere yığılırken ışıklar yanıp söndü, toz bulutu içinde net olmayan görüşüm iyice bulanıklaşıyordu.

Ali de buradaydı. Patlama sırasında Ali hemen yanımdaydı. "Ali?" Kardeşim ses ver.

Ölüm bedenimi bu denli yakabilir miydi?

"Karanbey." Bir ses kulaklarımı doldurdu, bedenimdeki ağrıyla doğrulmaya çalışsam da tekrar sırt üstü yere devrildim. Adrenalin geçer geçemez bedenimdeki kademeli artan yangınla titremeye başladım.

"Karanbey, yaşıyor." Gelen boğuk sesin sahibi görüş alanıma girmişti ama bulanıklaşan görüşüm bir türlü netleşmiyordu.

"Ali." dedim tekrar, sesim kulağıma bir hayvanın acı dolu haykırışı gibi çıkmıştı. Kardeşimi kurtarın önce, aptal herifler.

"Bina çökmeden çıkmamız lazım Karanbey." Yerden kaldırılırken gözlerim Ali'yi buldu. Gözleri aralıktı ve kıpırdamıyordu. "Ali'yi çıkartın." Bedenimdeki acıyla bağırışımı engellemek için dişlerimi kenetleyip iç çektim.

"Ali öldü." Bunu söyleyenin kim olduğunu bilmiyordum ama tez zamanda dilini koparmam gerekiyordu, Ali ölemezdi. O benden daha güçlüydü.

"Ali benden önce çıkartılacak. Bu bir emirdir-" Görüşümde siyah noktalar artarken gözlerimi yumdum.

"Sen Ali abiyi al." dedi biri, omzuna bedenimi attığında acıyla gözlerim yanmaya başladı. Burnumu dolduran is ve kan kokusu dağılırken arabalardan birinin arkasına oturtuldum.

İkinci bir patlama daha gerçekleşti ve depo yerle bir oldu. Her şeyim yerle bir oldu.

Alevler gökyüzünü aydınlatırken göğsümden yükselen intikam ateşiydi.

Ali'nin yerde yatan hareketsiz bedeni tüm acımı söküp çıkarmıştı. Bize bunları yapanları bulup yavaş yavaş öldürecektim. Bunu yapmazsam bana da Karanbey demesinler.

Bedenimdeki acıya ek hissettiğim tek bir duygu vardı.

İntikam.

🖤

"Bedende ikinci derece yanıklar var. İzi kalacak diyorlar." Konuşan kimdi? Neden savunmasız olduğum odada konuşan birileri vardı?

"Ne utanç verici. Ali yerine Hakan ölmeliydi. Boşuna planladık her şeyi." Plan? O depoyu patlatanlar mı buradaydı? Gözlerimdeki tonlarca ağırlığı umursamadan onların kim olduğunu görmek istiyordum.