Yüzümdeki saçı uzaklaştırdı ve kulağımın arkasına tıktı. "Bana ihanet etme. Sana Karanbey olmak istemiyorum." Etmeyecektim. Bana güvenmemesi anlayabiliyordum, ben bile hayatım boyunca ilk kez kendime güvenebiliyordum. Bunca zaman amacım ailemi bulma...
Öncelikle bol bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın beybiler.
Çok heyecanlanarak başladığım serinin 1. kitabıyla hayatınıza çat kapı geldim. Bilmeyenler için bu birden fazla çifti anlatan mafya serisinin ilk kitabı.
Lütfen girişteki uyarıyı görmezden gelmeyiniz!
Karanbey'e Hoş Geldiniz...
Гио Пика - Буйно голова 🌧
🖤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1. BÖLÜM - ACI
KARANBEY
4 ay sonra...
"Senin yüzünden öldüm." Kardeşimin etrafını saran alevlerle nefesim kesilmişti. Korku damarlarımda gezinirken elimi ona uzattım. Çıkmalıydı o ateşten. Ateş insanın canını çok yakardı. "Ali?" Elimi tutmuyordu. Suçlayıcı gözleri tekrar tekrar göğsümdeki o huzursuzluğa saplanıyordu. "Senin yüzünden." Bedenimi yakan kavurucu ateşle bakışlarım ondan ayrıldı. Yangının içinde kalan bendim. Dışarıdan elini uzatmayan oydu, beni çekip çıkarmayan.
"Senin yüzünden." dedi bir kez daha. Bedenimdeki acıyla gözlerimi yumdum. Yangın göğsümden boynuma doğru acımı katlayarak yayılıyordu. "Senin yüzünden."
Gözlerim aniden açıldığında karanlıkta buldum kendimi. Başucumdaki saatin ışığıyla kontrolsüz nefes alışverişimi rahatlatmaya çalıştım. Göğsümden koluma doğru yayılan o acıyla inleyip başucu lambasını açtım. Hayır. Kabusumdaki gibi değildi. Ateş yoktu acım gerçekti. Çekmeceyi karıştırıp ağrı kesiciyi açtım, iki tanesini ağzıma tıkıp su şişemin hepsini içtim.
"Sikeyim ağrıyı." Doğrulurken üzerimdeki kapanmış yanık izlerine baktım. Açık yaram yoktu. Ama ağrılarım ilk günkü kadar tazeydi. Özellikle her gözlerimi kapattığımda Ali'yi gördüğüm kabuslar sonrasında bu acı tazeleniyordu.
Psikolojik demişti doktorum. Vicdanımın bana oynadığı bir oyunmuş. Kardeşimin ölümünden sonra zihnimin beni cezalandırmasıymış.
"Sikeyim." Ağrı dinmeyince yataktan çıkıp banyoya adımladım. Soğuk bir duş almam istenmiyordu ama bu yangını dindirmek için buna ihtiyacım vardı. Eşofmanımı çıkartmadan duş kabinindeki soğuk suyu açtım ve altına girdim. Alnımı duvara yaslarken gözlerimi yumdum.
Senin yüzünden Hakan.
Benim yüzümdendi. Onu koruyamamak benim güçsüzlüğümdü. Bundan nefret etmiştim. Her şeyi düşünüp planlamayan Karanbey olmaktan da nefret etmiştim.
