AÇELYA

Hayallerinde Yaşa (Final)

"Gözlerini açtı! Bakın! Gözlerini açtı!"

Bu sevinç bağırışları Elliana'nın kuzenine aitti. Arkasından gelen şükür dilekleri babasına ve geç dökülen birkaç damla da Ajay'e. Elliana bacaklarındaki birkaç kırık ve alnındaki küçük yarayla kazadan sağ çıkmayı başardı. Doktor, babasının ve kuzeninin içeri girebileceğini söyledi, Ajay biraz bozuldu ama sorun değildi. Alice alkış yaparak içeri girdi.

"Bizi çok korkuttun kuzen ya!"

"Ben zaten hep korkunç biriydim..."

"Ne diyorsun kızım?"

Elliana ne demişti gerçekten. O pembe dudaklarından hangi kelimeler çıkmıştı, düşündü. 

"Kazanın etkisi işte, kusura bakmayın."

"Nasıl hissediyorsun kuzen?"

"Yeniden doğmuş gibiyim, ya da..."

. . .

Elliana, kazadan sonra ilaçlarını kullanmayı tamamen bıraktı. Üç günlük komasından çıktıktan sonra üniversitenin ilk yıllarındaki gibi davranıyordu. Her fırsatta karşısındakine dargınlık içeren cevaplar veriyordu. Tanıdığı herkese yapıyordu bunu. O iyileşene kadar yanından hiç ayrılmayan kuzeni Alice'e, ara sıra nasıl olduğunu görmeye gelen erkek arkadaşı Ajay'e ve babasına. Ama bu sabırlı insanlar, her şeye rağmen Elliana'yı hoşgörüyle karşıladılar. Ergen hareketlerini görmezden geldiler. Ama insanların bazı şeyleri görmek istememesi hiçbir şeyi değiştiremezdi.

Birkaç ay daha geçti, Elliana'nın aşırı tepkilerine ve aşağılamalarına dayanamayan Alice evine geri döndü. Ajay onun bu hallerine çok üzülüyordu. Şizofren tavırlarının her geçen gün şiddetlendiğini görüyordu. Elliana, babasına herkese ilaçlarını aksatmadığını söylemişti. Ama bununla ilgili her soruyu tersliyordu. 

"Sen beni istemiyorsun baba!"

Dünya döndükçe, insanlar yaşlandıkça Elliana da garip, itici davranışlarını arttırıyordu. Kazaya kadar neredeyse kurtulduğu hastalığına geri dönüyordu. Yine ilaçlarını peçetelere tükürüp çöp kovasına atıyordu.

Ajay, Elliana'dan ayrılmak istediğini söylemek için onun evine gitti. Elliana, o gelir gelmez duşa girdi. Köpüklü bir banyo yapmayalı 4 gün olmuştu. Ajay, Elliana'yı bekleyebileceğini düşündü. İstese, o duştayken kapının ardından da söyleyip gidebilirdi. Ama bu tür şeylerin göz göze söylenmesi taraftarıydı. Cesaretli bir erkek ama şizofren bir kızla evlenemeyecek kadar da korkak.

Odanın dağınıklığına bakındı, bir hanımefendi nasıl bu kadar dağınık olabilirdi? Çoraplar, tişörtler ve birkaç iç çamaşırı... Hepsi yerlerde sürünüyordu. Ajay iç çamaşırlarını görünce hemen başka bir yöne çevirdi yüzünü. Çalışma masası, işlevini kaybetmiş gibi bir hal almıştı. Pencereler, ardını bulanık gösterecek kadar kirliydi. Aslında odadaki tek derli toplu eşya, köşedeki sarı koltuktu galiba. Elliana hiçbir şeyini o koltuğun üstüne koymamıştı. Her gün temizliyordu ve hiç oturulmamıştı. Sonra dikkatini başka bir şey çekti: kitapların arasındaki ilaç kutularını gördü. Oturduğu yerden uzanıp aldı. İçleri neredeyse boştu. Kazadan önce, okuldaki öğle yemeklerinden sonra üç hap yuttuğunu biliyordu. Ama kazadan sonra böyle bir şeye hiç tanık olmamıştı. 

"Eğer haplarını içiyorsan, neden eskisi gibi davranıyorsun? Yoksa, yalan mı söylüyorsun? Peki, içmediğin hapları nereye saklıyorsun?"

İçinden bunca soru geçirdi ve gözünde tek bir şey takılı kaldı. Siyah çöp kovası... Kalkıp içine baktı, eliyle karıştırdı. Ne de çok buruşturulmuş peçete vardı. Birkaç tanesini açtı, sonra birkaç tane daha ve sonunda hepsini açıp fayansın üstüne koydu. Gözleri sulandı, işaret parmağını ısırdı. Bağırmamak, ağlamamak için kendini sıkıyordu. Elliana duştan çıkıp, bornozlu bir halde girdi içeri.