Vechten tot je leeft

Hoofdstuk 6

Eindelijk de bel gaat dat waren de langste 50 minuten van mijn leven. Ik ren naar mijn fiets en fiets zo snel ik kan naar de Starbucks. Als ik aankom ga ik naar binnen in een hoekje zie ik een dun breekbaar meisje zitten. Ik stap op haar af:
V: Eum...Ben jij....Melanie?

M:Ja

V: Hey ik ben Victoria

M: Hey ik begrijp waarom je wil afvallen. Je bent echt een dikke koe.

V: Ja dat weet ik en ik barst uit in tranen

M: Maar goed dat je mij hebt

Daarna heeft Melanie me nog wat tips gegeven die ik nog niet wist. Als ik naar het park fiets zie ik Lucy:
L: Hey hoe gaat het? Je lijkt wel veranderd. Je praat niet meer met mij en de rest.

V: Het gaat prima ik heb alleen veel aan mijn hoofd en het toch niet als ik een keer niet met jullie praat dat er iets is!

Boos fiets ik weg. Wat denken ze wel. Ik red me wel zonder hun. Ik keek even niet uit en rij over een steen waardoor ik op de grond val. Er komt een jongen met mooie blauwe ogen en mooi licht bruin haar naar me toe gelopen. Hey gaat het? Ik zag je net vallen. Ja nu ik jou zie wel. Oeps dat het ik niet moeten zeggen. Eum ik bedoel heel erg bedankt voor je hulp maar ik moet gaan. Nee wacht ik vind jou ook heel leuk. Ik voel zijn lippen de mijne raken en het voelt geweldig. "Eum hoe noem je eigenlijk?" vraag ik. Edward en jij? Ik ben Victoria en zit op het onze vriendschap college. Dat is toevallig ik ook maar raar dat ik iemand zo mooi als jou nog nooit heb gezien. Hier is mijn gsm nummer. Hij brengt me naar huis en zegt morgen om 8 uur gaan we samen naar school ly. Ok is goed ly2. Ik ga naar binnen en ga me douchen en ga slapen want ik ben echt super moe.