Οι Άλφα και οι Γαλαζοαίματοι {TYS17}

10 χρόνια.... 1

Βανκούβερ 2013

Η Μαίρη καθόταν πλάι στο χειρουργικό τραπέζι έχοντας τις παλάμες της ανάμεσα στα γόνατά της, το σώμα της κινούνταν μπρος πίσω στη θέα του κοριτσιού πάνω στην επιφάνεια του παγωμένου του κρεβατιού.

Μόλις είκοσι πέντε χρονών τόσο αδικοχαμένη, σκεφτόταν η Μαίρη με τα δάκρυά της να τρέχουν πάνω στα μάγουλά της ασταμάτητα. Με μια φευγαλέα ματιά στο λευκό ρολόι απέναντί της, αδυνατούσε να πιστέψει πως εδώ κα μία ώρα καθόταν άπραγη, ανήμπορη να προχωρήσει με τη δουλεία της.

Σε τέσσερεις ώρες θα έρθουν να παραλάβουν τη σορό, ωστόσο το κορίτσι δεν ήταν ακόμη έτοιμο. Πολλαπλοί μώλωπες και σκισίματα κάλυπταν το νεκρό της πρόσωπο, τα οποία έπρεπε σχολαστικά να κρυφτούν και η όψη της νεκρής κοπέλας να μοιάζει όσο το δυνατών πιο φυσιολογική. Όχι τόσο νεκρή. Όχι τόσο παγωμένη. Όχι τόσο απόμακρη και ξένη.

«Τόσο νέα... αδικοχαμένη» ψέλλισε η Μαίρη καθώς σκούπιζε τα δάκρυά της με την αντιστροφή της παλάμης της και σηκωνόταν από την καρέκλα.

Τράβηξε το καροτσάκι πάνω στο οποίο ήταν τοποθετημένα όλα τα απαραίτητα για το μακιγιάζ των νεκρών της πελατών.

Μόλις είκοσι τεσσάρων χρονών η Μαίρη με λίγη βοήθεια από τους θετούς γονείς της, είχε αγοράσει την επιχείρηση του γραφείου τελετών στο βόριο Βανκούβερ, όχι πολύ μακριά από το σπίτι της.

Πάντα τη γοήτευε ο θάνατος, δεν φοβόταν τους νεκρούς, μα όπως και να χει χρειάζονται και αυτοί φροντίδα πριν οδηγηθούν στην τελευταία τους οικία. Ανέλαβε να τους φροντίζει με τον καλύτερο τρόπο, πλένοντάς τους, ντύνοντάς τους, βάφοντας και χτενίζοντάς τους.

«Οι νεκροί δεν πληγώνουν, οι νεκροί δεν κρίνουν, οι νεκροί μόνο ακούν... μόνο απολαμβάνουν τον αιώνιο ύπνο τους» συνέχισε τον μονόλογό της η Μαίρη.

Η απόφασή της να δουλέψει σε ένα τέτοιο μέρος είχε σοκάρει τους θετούς γονείς της, παρόλα αυτά δεν κατέκριναν την απόφασή της μα ίσα ίσα τη στήριξαν σε κάθε της προσπάθεια για ανεξαρτητοποίηση.

«Άρε Λένα κρίμα... τόσο κρίμα. Αν έστριβε, είπαν, το τιμόνι πιο αριστερά θα είχατε σωθεί και οι δύο... καλά μου παιδία σώσατε τη ζωή του ελαφιού μα χάσατε τη δική σας...» από την άλλη πλευρά της Μαίρης στο διπλανό τραπέζι κείτονταν το αγόρι της Λένας. Ο Τζέισον, ετών είκοσι επτά.