Close to you

Verhaal

Het voelde als een gas, dat vloeibaar was, maar toch kon zweven.

Het voelde als een vloeistof dat gas werd als je het aanraakte.

Het voelde onmogelijk, het klopte gewoon niet, aangeraakt worden door een geest.

Of voelde het zoals dit als je dood ging?

Stilte.

Het leek alsof er uren voorbij gingen terwijl Mia daar zat. Het 'ding' dat tegen haar aanzat voelde prettig aan. Het was koel en kalmeerde het teveel aan gedachten. Haar ogen bleven al die tijd gesloten. Plots hoorde ze een stem.

"Mia?"

Ze had de stem nog nooit gehoord.

"Euh, ja?", antwoordde ze, zich

afvragend waar de stem vandaan kwam.

"Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Dit is de eerste keer dat ik het bij een levende probeer."

Wacht even, wat? 'Een levende'?

Dus de stem kwam van...Charlotte?!

"Charlotte?"

"Ja, ik ben het. Maar laat me het alsjeblieft uitleggen. Je ogen niet opendoen!"

Alsof Mia dat van plan was! Mia was verschrikt en absoluut verward door het feit dat Charlotte plotseling een stem had. Het voelde gewoon niet juist. Het maakte Charlotte net iets te 'echt'.

"Dus...", begon de stem weer. "Waar zal ik beginnen? Wel, als ik je toch ga vertellen over mezelf kan ik best bij het begin beginnen. En ja, dan bedoel ik de tijd voor mijn dood."

Mia slikte moeizaam. Dit was zo raar, maar ze wilde eigenlijk heel erg graag meer over Charlotte weten. De stem leek van ergens vlak voor haar te komen. Het was een hoge stem, zoals het tinkelen van belletjes en in gedachten stelde Mia Charlotte voor als een klein schattig meisje met kuiltjes in haar wangen, dat in kleermakerszit voor haar zat. Ze wilde eigenlijk haar ogen open te doen. Het was vreemd om een stem te horen, zonder er een gezicht op te kunnen plakken. Maar na Charlotte's waarschuwing besloot Mia dat ze nog even zoals ze nu zat ging blijven zitten.

Dan begon Charlotte haar verhaal, haar levensverhaal.

"Zoals je waarschijnlijk wel had verwacht, ben ik in dit huis opgegroeid. Ik herinner me niet veel van mijn kindertijd. Het is al lang geleden. Ik weet wel nog dat ik uren in de bossen en velden kon spelen met mijn vrienden, en ik had er veel!" Charlotte lachtte even, maar het had een bittere ondertoon.

"Ik weet nog die ene keer. We speelden met iedereen verstoppertje in het bos. Het was herfst. Ik had me verstopt onder een berg bijeengekeerde boomblaadjes. Na een tijdje viel ik in slaap, omdat ze mij niet vonden en het lekker warm en behaaglijk onder de blaadjes was. Drie uur later werd ik teruggevonden, door mijn moeder. Ze pakte me op, droeg me wenend naar huis en zei dat ze me nooit meer buiten zou laten spelen. Dat meende ze natuurlijk niet, maar mijn moeder was nogal overbeschermend. Misschien was ze dat ook beter geweest toen..."

Charlotte stopte abrupt met praten. Mia had het gevoel dat dit een gevoelig onderwerp was, het had waarschijnlijk me haar dood te maken.

"Sorry, ik dwaalde even af. Dus, mijn kindertijd en jeugd verliep en ik had geen zorgen. Dan kwam de nacht dat ik naar mijn allereerste feestje ging..."

Een tijdje stilte.

"Charlotte?"

"Het spijt me Mia, ik heb nog nooit met iemand over mijn dood gesproken en het is moeilijk."

Wel, dat kon Mia zich inbeelden. Hoe verschrikkelijk het moest zijn om tegen iemand die nog leefde, te praten over je dood.

"Ik vertel het je ooit nog wel eens, maar nu ben ik er gewoon nog niet klaar voor. Ik zal je vertellen hoe het komt dat je me kan horen. Het is moeilijk om te begrijpen..."

"Oke, mag ik mijn ogen al opendoen?"

"Nee! Alsjeblieft, even geduld."

"Oke"

"Je hersenen bestaan uit meerdere delen. Een van die delen is het deel waar je fantasie en dromen van komen. Je wordt de hele tijd geprikkeld door gebeurtenissen, gevoelens, je omgeving, enzovoort van buitenaf. Die dingen worden allemaal in dat bepaalde deel van je hersenen verwerkt. Nu, dat deel kan ook beïnvloed en geprikkeld van binnenuit worden en dat is waar ik in het verhaal kom."

Charlotte pauseerde even om Mia die informatie al te laten verwerken, niet veel later ging ze verder.

"Ik, een overledene, zo noem ik mezelf. Ik vind het mooier en fatsoenlijker klinken dan geest, kan jouw gedachten manipuleren. Eigenlijk kan ik enkel het deel van de fantasieën en dromen manipuleren. Ja, het is vreemd en schrik nu niet, maar de stem die je hoort, die is niet echt. Ik ben het wel echt! Maar aangezien mijn lichaam ergens onder de grond ligt, kan ik niet echt tot je spreken, snap je?"

Wow, dat was veel informatie. En moeilijk om te vatten. Mia snapte er hoe langer, hoe minder van.

Meer dit was superinteressant! Eindelijk wist Mia meer over Charlotte en ging ze haar beter begrijpen.

Dit was waarop ze gewacht had, maar ook waarvoor ze bevreesd was...