Close to you

Feest

Iedereen was er. Hayden, Rick en de rest van haar klasgenootjes liepen verspreid over het feestterrein. Aan een lange houten tafel zag Mia zelfs haar leerkracht wiskunde en biologie gezellig een praatje slaan.

Ze wilde net het buffet gaan inspecteren, toen meneer Robins, de onfortuinlijke fysicaleerkracht, haar tegemoet kwam met een duistere grijns.

Wat moest hij?

"Je denkt toch niet dat je eronderuit komt, juffrouw Hathaway?"

Onder wat? O nee! Plots had Mia het door.

"Zeg me niet dat je je gedeelde straf 'vergeten' was, he.", meneer Robins maakte wilde gebaren met zijn handen.

Hij ging verder: "Waar is die kompaan van je, die Rick?"

Ze zag hem even verderop slenteren, dus maakte ze handgebaar naar Rick dat hij naar haar moest komen. Met een verveelde blik slenterde hun richting uit.

"Zo, jij was je straf ook 'uit het oog verloren'?", de fysicaleerkracht leek er plezier in te hebben de twee leerlingen een standje te geven.

Langzaam veranderde de gelaatstuitdrukking van Rick van verveeld naar kwaad en op de tenen getrapt.

"Zeg gewoon wat we moeten doen.", morde hij.

"Rustig maar," zei meneer Robins, "zie je die afgezette cirkel daar?"

Ongeveer honderd meter verderop was er een cirkel met diameter van ongeveer 4 meter breed afgezet met een blauw lint. Daarachter lag een hoge stapel van stukken hout. Mia kon al voelen aankomen waar dit naartoe ging.

De leerkracht ging zijn uitleg verder: "In die cirkel word, ter ere van het feest, om middernacht een vreugdevuur aangestoken. En zoals jullie weten is vuur heel heet. En gevaarlijk. Nu is het jullie taak om ervoor te zorgen dat er geen slachtoffers vallen. Idioten uit de buurt van het vuur houden enzo... Een gemakkelijke opdracht! Ik zou willen dat jullie hier beiden om kwart voor twaalf staan, begrepen?"

Mia en Rick knikten aarzelend, tegen hun zin.

"Tot straks", zei meneer Robins nog, terwijl hij wegbeende.

"Tot straks, loser.", dat was Rick.

Daar stond Mia dan, helemaal alleen. Ze draaide zich om en botste bijna tegen Hayden.

"Waar was je nou?", Hayden keek haar aan met zijn bodemloze ogen.

"Ik?", Mia voelde haar emoties opkomen. Had hij enig idee hoe hard ze hem had gemist de laatste weken?

"Ik? Waar was jij? Ik voelde me de laatste weken zo alleen! We gaan niet eens meer wandelen. Beteken ik dan echt niets voor jou? Begrijp je dan niet, het is misschien zielig, maar je bent de enige die ik heb, en nu laat je me zomaar in de steek. Je laat me gewoon vallen!", Mia had niet bedoeld om het zo uit te schreeuwen. Maar nu hijgde ze van kwaadheid en voelde ze tranen prikken achter haar ooglid.

Hayden stamelde: "Het ligt niet aan jou..."

Natuurlijk, het lag nooit aan haar!

"Waar ligt het dan aan? Alsjeblieft, neem me gewoon in vertrouwen. Ik hoel het, je verzwijgt al weken iets voor me!"

"Wel", begon hij langzaam, "het zit zo..."