Ramdam ko ang makahulugang tinginan nila Lala at Rhea pero no one dare to asked me. Alam ko naman na darating din yung pagkakataon na ito, na malalaman din nila ang tungkol samin ni Luigi. Shouldn't I be happy atleast after 7 freaking years may nakakaramdam nadin sakin ng awa.
Tama, Awa.
They might ask me how did it happened or why the hell it happened but it doesn't matter anymore. Pagod na kung kimkimin lahat ito na mag-isa.
"Eca..." Napatingin ako kay Lala at nakita ko ang awa sa mukha niya. Pinunasan niya ang mukha ko na di napapansin umiiyak na pala ako.
Tama nga yung sinabi ng bida sa Age of youth madalas nagiging mahina lang talaga tayo kapag alam nating may susuporta sa atin katulad ng batang nadapa't di naman umiyak pero ng makita siya ng kanyang ina sa kinasadlakan kusang tumulo ang mga luha.
Ganun din ang tingin na ibinigay sakin ni Rhea. Di ko na napigil, napahagulgol na ko. Katulad ng naramdaman ni Dr. Oh nung mga panahon na hindi na siya maalala ni Kang Chul.
Masakit. Mahirap. Nakamamatay na pakiramdam. Yung hindi mo na nanaising maramdaman pang muli.
"Tama na, Eca. Pinagtitinginan na nila tayo. Baka akalain nila kami pang nagpaiyak sayo. Naku! Masisira image ko. Paano pa ko makakadiskarte kay Sir Troy nyan." Pilit na tawa ang inilakap ni Rhea
Gumaan naman ang loob ko. Maganda rin pala ang may paglalabasan ng nararamdaman. Salamat at they didn't judge me.
Inabot ko mismo kay Sir Troy ang resignation letter na ginawa ko. Tinaasan niya lang ako ng kilay tsaka ito inabot.
"I don't know if I should accept the reason you have given here Ms. But then, sige. Alam mo naman na you have still a month to serve the company and teach the one who's going to replace you right?"
Tumango ako. Di ko inaasahan na magiging madali lang pala ito. Akala madami pa siyang itatanong but, it seems that even him doesn't know about me and Luigi.
It hurts.
"Sigurado ka na ba sa desisyon mo?" Hindi ko sinagot si Lala at di naman na siya nagtanong pang muli.
Inumpisahan ko na iligpit ang gamit ko para konti nalang ang aayusin pagkatapos ng isang buwan. Magiging mabilis narin naman yun.
Winona
"Lui." Tawag pansin ko sa kanya. He seems off since we came here. Ni hindi nga siya nakapag tanong sa meeting kanina or rather hindi niya talaga pinakinggan ang yearly report na nangyare kanina.
He sips the whiskey he's been holding for a while. Pati ako nahihirapan sa sitwasyon niya. Nila.
"You shouldn't leave her behind if your going to be like that. Get yourself up Lui!"
Lumingon siya sakin. He's also hurting. Kung makikita lang siya ng mga empleyado sa ganitong sitwasyon. Babagsak ang kompanya.
"I should. But you know I can't." Iniwas niya ang tingin sakin.
"Aren't you scared leaving her? There are lot of possibilities, she's a beautiful woman and I wouldn't be surprised kung maraming magkakagusto sa kanya lalo na't isang buwan kang mawawala."
Nakita ko ang pagkuyom ng mga kamay niya. It hit him. Hard.
"Ofcourse I am. I'm afraid she might be gone when I'm ready. But, what the hell is this feeling Winona? I am afraid of something I don't know."
He started crying and I can't help a thing. If only he's strong enough to fight for her. To fight for them.
I read the message that Troy sent me.
Francesca filed a resignation letter. Better tell that guy to be man enough to fight for her before it is too late.
Ibinaba ko ang phone ko sa harap niya. Inabot niya naman ito. I saw a lot of emotions crossed his eyes.
What are you going to do, Luigi?
-----
UNEDITED.
