Karanlık Vampir

KORKTUM

Dylan Cullen'dan

Jacob çoktan gelmişti. Onun gelmesiyle annemi de kaldırıp aşağı inmiştim. Hep birlikte uzun süreli anlaşmalı özlemimizden sonra sohbet edip şimdiye kadar neler yaptığımızı konuştuk. Victoria gideli tam 3 saat oluyordu. İçimde bir ürperti vardı ama ne olduğunu anlayamıyordum. Calvin -dayım- disrseklerini bacaklarına yaslayıp birkaç kez yüzünü sıvazladı. Derin bir oflamanın ardından bana baktı ve dışarıyı işaret etti. Dediğini anlayıp kapıya doğru yöneldim. Omzumdan sıkıp destek aldı.

Akşam serinliği dışarıda sert bi rüzgar esmesini sağlıyordu. Bahçeye açılan sürgülü büyük cami iterek dışarı çıktım. Esen rüzgar tenimi sıyırıp içimdeki ürpertiyi siddetlendiriyordu. Dayımın yanıma geldiğini hissedip ona döndüm.

"Dylan, Victoria hâlâ gelmedi. İçimde büyük bir sıkıntı var ve senin ten renginde bembeyaz duruma geldi. Biliyorsun ne kadar olmaması gereksede siz doğanın birleştirdiği birbirini tamamlayan iki varlıksınız. Muhtemelen bunu hissettin. İçerdekilerede haber verip bi ormanı turlasak? " dayımın bu sorusuna karşılık kafamı salladım. Bunca iliklerime kadar hissettiğim duygu akımı boşuna olamazdı değil mi? Peki ona birşey olduysa ben napıcaktım? Biz birbirimizi tamamlıyoruz ben diğer yarımsız ne halta yariycam? Ona karşı aman aman bir tutumum yok ama bizi doğa birleştirdi. Ben o yoksa bir hiç gibi birşeyim. Babam doğanın olanak sağladıkları zamanla büyük değişimler geçirecek demişti. Belki bizim hikayemiz başlamadan bitmişti?

♡♡♡♡♡

Jacob Cullen'dan

Yıllardır görmediğim annemi görmek, Babamın bize onun yokluğunu yaşatması, anne duygusu olmadan yaşamak, herşey yıkılmam için bir sebepti. Ama artık ayakta durmam gerek. Dylan'ın bana telefondaki açıklamasıyla bambaşka duygulara kapılmıştım. Bundan sonra hangi yemeği sevdiğini, hangi renge tutkun olduğunu, en sevdiği sporu bile bilmediğim birine anne diycektim. Belki bunlar hiç gerekli değil ama bu hariç hiçbir şey bilmiyorum. Sadece bundan sonra bizim onun yanında durmamıza ihtiyacı olduğunu ve artık bi annem olduğunu biliyordum. Bu duyguyu tatmak belkide en mükemmel şey. Önceden tanışmamış olsakta sonsuza dek birlikte olucaktık. Ne de olsa ölümsüzüz.

Koyu kahverengi düz saçları, Ela renkli gözleri tıpkı Dylan'ı animsatıyordu. Benim babama benzediğim kadar o da annesine yani annemize benziyordu. Amanda yanıma gelip oturduğunda kafamı ona çevirdim. Kollarını açıp beni sarmalamayı beklediğini belli eder bi gülümseme yerleştirdi güzel yüzüne.

"Anne. Bundan sonra hep seninle olucaz. Bize katlanabilicekmisin? " dediğımde kıkırdama ya başladı.

"Beni geçen iki tane ultra kaslı oğullarıma bakamıycağımımı ima ediyorsunuz Bay Jacob Cullen." Kahkaha atmaya başladığımızda birbirimizden ayrılmıştık.

"Ah. Hiç sanmıyorum Bayan Amanda Mcwolf. Siz herseyin üstesinden gelirsiniz." güldüğünde yanağına bir öpücük kondurdum.

Büyük bahçe kapısının sürgüsü itildikten sonra canım kardeşim Dylan'ın sesi kulaklarıma doldu. "Victoria yaklaşık 4 saattir ortalıkta yok. Aramaya karar verdik bize katılmalısınız." Duyduğum isimle kaşlarım çatıldı. "Ne o bizden habersiz yeni sevgili mi yaptın kardeşim?" ağzımdan çıkan kelimeyle kıkırdayan annem ve biraz afallayan Dylan gülme isteği uyandırdı içimde.

"Tabii sen daha bilmiyorsun. Küçük kuzenimiz Victoria."

"Tatlım sen onun küçük dediğine bakma aynı gün ve aynı saatte doğdular." annemin dedikleriyle gülümsedim.

"Ah tabi öyle değil mi. Peki Daniela ile de Jacob aynı zamanda doğup onlarında bir bağlantılarının olma ihtimali varmı?" dalgacı bir gülümsemeyle bunları soran Dylan'a ters ters baktım.