fuck love,give me cigarettes

Chapter 12.

~Maybe if I don't cry I won't feel anymore~

Harry's Pov

Περπατούσαμε κάτω από το φεγγαρόφωτο δίπλα δίπλα.

Ο καπνός από το τσιγάρο της έπεφτε πάνω στο πρόσωπο μου.

Δεν με πείραζε.
Ήταν όμορφα.

Το χλωμό πρόσωπο,τα συνεχόμενα τσιγάρα το ενα μετα το άλλο,αυτά τα εκκενευριστικα πολύ μπερδεμένα μαλλιά της.

Κάπνιζε όλη τη ώρα
Αυτός ο διάβολο μπαινοβγαίνε συνεχώς από το στόμα της δίχως σταματημό.

Έκανε στάχτες το ενα και αμέσως άναβε το άλλο λες και κάποιος τη κυνηγαγε.

Λες και είχε υπογράψει συμφωνία με τον ίδιο το διάβολο.

Για ένα κορίτσι σαν και αυτή μου φαινόταν αδικία να εκμεταλλεύεται τον έτοιμο θάνατο τόσο άγρια.

Ήξερα που είμαστε.
Ήξερα αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ.

Δεν ήθελα να βάλω τον εαυτό μου να σκεφτετε.
Ήθελα να τη παρατηρώ
Όλη τη ώρα.

Τους σπασμούς στα χέρια της
Τις κόρες των ματιών της που δεν έβρισκαν ησυχία.

Παρανοια.

Είχαμε φτάσει
Η ταμπέλα μου το επιβεβαίωσε.

ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΊΟ.

Έτρεξε μέσα με εμένα να τη ακολουθώ βιαστικά.

Ξαφνικά σταμάτησε.

Απότομα.

Το σώμα της έμεινε στητο όρθιο παγωμένο.

Μετά το έριξε κάτω χωρίς να λογαριάζει το πόνο.

Έπεσε στα γόνατά και ακούμπησε τα χέρια της στο τάφο.

Adam Doneven 1990-2016

Ποιος ήταν αυτός;
Αυτός που την είχε φέρει σε τέτοια κατάσταση.
Άραγε ήταν ο Θεός της
Η ο αδελφος της.
"Adam"είπε σταθερά ψυχρά.

"Adam άκουσε με Adam"

Η φωνή της θα μπορούσε να ξεχειλιζει από συναισθήματα αλλά δεν άκουγα κανένα.
Μόνο τρελά.
Πολυ τρελά
Ελκυστική τρέλα.
. . .

"Ο πονος μου δεν ήταν ποιητικός.Όχι Adam δεν ήταν σαν τα μεγαλουργηματα που συνηθιζες να μου διαβάζεις. Ήταν απλώς μέρες χωρίς ύπνο και συνεχή προσποίηση ότι ήμουν αρκετά σταθερή για να συνεχισω"

Έπεσε ανάσκελα στο χώμα και άρχισε να μου τραβάει το πατζακι του παντελονιού μου.
Έσκυψα.