Lady Love Ghost Bound

CHAPTER 5

Annyeong papaspasan ko lang tong Chapter 5. HAHA. Late na din kasi at gigising pako maaga. Sino ba kasing may sabi na mag update ako? HAHA. Ayaw pa? HAHA. Arte. Game na!

LADY'S POV

"Wahhhhh ang sakit sakit!" Kanina pako nag mo-moment dito. Bakit tao lang ba pwede mag moment? Multo din kaya. Nandito ako ngayon sa rooftop. Naglalabas lang ng sama ng loob. Mga 1 hour na.  Seryoso ako. Pero ayoko na pagod nako. Sayang ang luha.

"Nakakainis ka Stephen! All this time all and all I've no regrets! Eh? Ano daw?" Kanta yan. Wow parang totoo. Sensya na baliw lang. Pinapasaya ko lang sarili ko. Kasi naman si Stephen nakaka inis. Paulit ulit lang? Isa pa, yan lang din pinag sasabi ko kanina sa loob ng  1 hour. Seryoso? Oo eh sa naiinis ako sakanya eh. Yaan niyo hangang matapos tong Chapter na to. Nakakainis si Stephen lang sasasabihin ko. Syempre joke lang. Ang corny ni Author. Hehe. Nakakainis. Nakaka bobo. Errr.

Basta nakakainis siya. HAHA.

Okay sigi na tama na. Kasi naman. Lumitaw lang yung kamuka ni Drea nag kaganun na ulit agad siya. Sarap sapakin. Kaso multo ako tatagos lang kamay ko sa maganda niyang muka. Kung tao lang ako. Sinapak ko na yun eh, para magising sa katotohanan. Hello?

Bayaan ko na siya. Masyadong patay na patay kay Drea. Hindi naman siya multo. Corny. HAHA.

Pero ano daw sinabi nung kamuka ni Drea kanina?

"Ha? Hindi ako si Drea. Alexandrea pangalan ko." So Alexandrea pala pangalan niya. Maganda nga talaga si Drea. Sa nakita ko kay Alexandrea. Grabe. Anong panama ng isang multong tulad ko, sa ganun kagandang babae? Kaso mukang may sayad eh. Ano kasi yung sunod niyang sinabi?

"Teka miss! Teka yung girlfriend mo umiiyak. Bakit ka naman kasi nangyayakap ng ibang babae." Tignan mo may sayad talaga siya. Matindi pag ka sayad. Si Stephen may girlfriend? Haler baliw na baliw nga kay Drea. One year hindi maka move on. Tapos may girlfriend? Tapos ano pa sabi? Umiiyak? Parang ako lang naman umiiyak kanina ah? HAHA. Hala?

Hindi kaya?

Hindi kaya?

Malaki talaga pag ka sayad niya. HAHA. May pag ka baliw. Alangan naman nakakakita siya ng multo. Nakita niya ko? Imposible. Mas lalong hindi normal yun. Tyaka wala pako nakikitang ganun. May sayad talaga. Ako na di maka move on sa may sayad na yan. Sabi ko sa inyo wag kayo sisingot ng pinakuluang medyas eh. HAHA.

Hayyyyy. Ang sayo ko no? Syempre kunyari lang yan.

"Kamusta na kaya si Stephen?" Ay nako Lady hindi ka na nadala.

"Naiinis ako dun diba?" Malay niyo sakin?

"Basta naiinis ako." Ayan nanaman siya.

Pero wala pala akong tutulugan mamaya? Hala! Alangan namang magpakalat kalat ako sa daan. Nakakatakot kaya. Hoy wag kayo diyan, natatakot din ako sa kapwa ko multo. Kung saan saan nalang nasulpot. Tapos ang scary pa ng muka. Yung iba may mata tapos luwa. Alam niyo sa mga scray movies? Like that. Tuklap pisngi ganun. Tapos labas gums. Tapos yung iba may ilong labas sipon. Eh? Joke yun? Ang corny. HAHA. O sigi na seryos na. Yung iba kasi. Mga na aksidente kaya ang kadiri ng pes nila. Yung iba nasunog. Ayoko na. 

Basta bahala na mamaya. Ayoko muna makita si Stephen. Nakakainis.

END OF LADY'S POV

ALEXANDREA'S POV

Hi I'm Alexandrea Han. 19 years old. Kaka transfer ko lang dito from Korea. 1 year din ako nag stay dun. But before, I'm staying at Cebu. I grew up in my Tita, kasi nga nag wo-work si papa sa Korea because He is a Korean. At yung mama ko, hindi ko alam kung nasaan. I've never met her since pina nganak niya ako. Nag away daw sila ni papa. And my Dad took me away. Galit ako sa papa ko. Oo kasi wala siyang sinasabi about my mom. Ni pangalan or kung anong detail about my mom. I don't even know kung may kapatid nga ako eh. I'm asking my Tita also, wala daw siyang alam, at yun lang daw ang sinabi ng Papa ko sakanya, na nag away nga sila tapos kinuha ako ni Papa. Which I doubt. Inutusan siguro ni Papa. Gustong gusto ko talaga makita mama ko. So that's why I went here in Manila to find my Mom. At dito narin mag aral. Ayun.

At ayun nga firstday ko sa school nagyon. Grabe lang diba? Wala na late ako sa first class ko. At dito ako ngayon tumuloy sa field.

Ang ganda ng pag welcome sakin ng firstday. Naka encounter ako ng baliw slash manyak. Alam kung style niya lang yun para mayakap ako. Grabe ganun bako kaganda? Ay ang kapal. Hehe. Joke lang.

Grabe ganun naba talaga dito sa manila. Pero ang gwapo ni Kuya kanina. Kaso lang may pag ka baliw at manyakis. Ayan tuloy naka taikim siya sakin ng sipa sakanyang toot. Ewan ko ba. 

Tapos grabe pati ba naman dito sa Manila. Ayaw ako tantanan ng multo. Yeah, nakaka kita ako ng multo. Not normal right? I don't know. Since birth to. Pano ko nalaman? Naging aware lang ako when I was 3 years old. Syempre siguro when I was 1 year old or 2 nakaka kita nako. Pero I'm not aware if they are ghost. Ayun.

Nakaka awa yung Ate kanina. Iyak siya ng Iyak. Gusto ko siyang habulin kanina. Kaso, I change my mind. Kasi pag nalaman niyang nakaka kita ako ng multo baka guluhin niya ko. At hindi lang yun. Syempre malalaman din ng madlang kamultuhan, baka hindi ako patahimikin. Ayaw ko nga.

From now on Alex hindi ka na nakaka kita ng multo.

"Alex!"

"AY! MULTO!" Shocks nakaka gulat to. Sino pa nga ba edi yung manyakis. 

"Sa gwapo kung to? Ako multo?" Manyakis na mayabang pa.

"Hindi ka lang baliw, at manyakis no? Mahangin ka rin." Pasensya pasensya kaylangan kita ngayon.

"Alex right? Alex I'm sorry sa nagawa ko kanina. Nadala lang ako. I thought you are Drea. My ex who passed away." Ano ba to uma-acting lang? Pero parang hindi naman.

"Pano mo naman nasabi? Di hamak naman siguro na mas maganda ako sakanya." I said jokingly. Napangiti siya.

"You two look the same. Parang iisa lang. Parehas kayong maganda. Kasi mag kamukang magkamuka kayo." Then He handed me a picture. Pag katingin ko ng picture. Siya tapos, ako. Kamuka ko nga.

"You can't blame me right?" Takte ang lambing na ang lungkot ng boses niya.

"It was a year ago since she passed away. I just decided to move on yesterday. Ang saya ko pa kagabi. Finally I had the courage to move on.  Then suddenly you showed up. So I was like that. Kala ko ikaw si Drea. Sorry for my actions." Hay kawawa naman siya. 

"I'm sorry also for you lost. Sorry din kung nasipa kita kanina sa ano mo." Kasi naman eh. Pero mukang effective naman. Nagising siya sa kahibangan niya.

"HAHA. That's okay." Yan ngumiti na siya. Mas gwapo siya pag naka ngiti.

"You know...." Natigilan ako hindi ko kasi siya kilala "Ano nga ba kasi pangalan mo?" 

"Stephen."  Gwapo ng pangalan.

"You know Stephen. You can spend minutes, hours, days, weeks, or even months over-analyzing a situation, Pero it was already a years ago sabi mo diba? 

Your trying to put the pieces together. Eh kaso  Wala ka ng babalikan? Yung taong mahal mo hindi lang wala na, she already left, she's literaly dead.  

Just leave the pieces and move on.  I know Drea is happy now. You should be happy too and start over. Sabi nga nila. You should know when it's time to turn the page. Nasasayang ang buhay mo." Wow ang galing ko mag advice. Parang totoo. HAHA.

"Thanks Alex! Gumaan pakiramdam ko." Glad, nakatulong ako.

"HAHA. Ano kaba para ka kasing sira. Parang mabubuhay pa ang patay." Nag jojoke lang ako. HAHA.

"Yeah. I must be crazy over a year. Anyways, can I invite you for a lunch? Papakilala kita sa mga kaibigan ko." Good thing wala pa kasi ako kaibigan dito. Kasi kaka transfer ko lang.

"Libre mo?" HAHA insert mukang libre here. Kapal muks.

"Yes. Nakakahiya naman sayo sinipa mo ko sa." Stephen

"Hey stop it! Muka ka kasing baliw eh." Nakakahiya. 

"HAHA." Si Stephen ang sarap ng tawa. Pero ang gwapo niya pag tumatawa.

END OF ANDREA'S POV

End na din ng Chapter 5. Omo it's already 3:42 am. Kaylangan ko pa gumising ng 6. HAHA. Gusto ko pa sana habaan. Bukas nalang ulit. Sunday. Kasi saturday na today. :)

Thank you! Gomawo! Pyong!