Bugün alarm çalmamıştı o yüzden yine annem uyandırmıştı beni, annemin o tatlı sesisiyle uyandım,ilk önce saçlarımı okşadı ve tekerlekli sandalye yi yatağima yaklaştırdı o narin elleriyle beni öyle güzel kaldırıyordu ki ;sanki yere çarpsam bir cam misali kırılacaktım,o yüzden giyinmeme annem yardım ederdi bugün anneme:anne ben artik büyüdüm ve artik 18 yaşındayım kendim giyinmeliyim dedim.Artık sana yük olmak istemiyorum dedim ve annem odadan çıktı beli ki soylediklerime dayanamamıştı o temiz yüreği tek başıma kalmiştım.ben ruhum ve tekerlekli sandalyem sanki bir bataklıktaydım bata çıka yürüyordum diye düşündüm oysa bunlar bir hayaldi yürüyemedigimi bir tokat gibi kendi yüzüme vurmuştum,elbiselerimi giyinmeye çalıştım fakat giyinemedim denedim denedim olmadı yapamıyordum yaşıtlarım şuan kendi ayakklarının üstün de dururken ben üzerimi bile giyinemiyordum çok çaresizdim ağliyordum isyan ediyordum bunu yanlış olduğunu bile bile isyan ediyordum.İçimden koşmak sadece koşmak geliyordu ama yapamıyordum o anki sinirle bacaklarima yürüyordum ama birşey hissetmiyordum buna bile agliyordum ben acı hissetmek istiyordum o anda annem içeri girdi ve beni o halde görünce gülen diye acı bir çığlık atıp gülen diye bağırarak yanıma geldi ve o an birbirimize kenetlenip kaldık adeta göz yaşları içerisinde bana tesseli veriyordu canım annem bu halde bile beni düşünüyordu. Bana teselli veriyordu ben kaderime ağlıyordum o ise acılar içinde ağlayan kızına ağlıyordu kendi acisini yaşayamamıştı bile o bana teselli veriyordu arkadaş olmuştu onun arkadaşı babam yoktu babamın yokluğu onu daha da çaresizleştirmişti oysaki çok mutlu bir yaşamımız vardı taki o güne kadar
Annemle babam her zamanki gibi beni okuldan almaya gelmislerdi o günün yasayacagindan habersizdik arabaya bindik bugün yaptilarimizi anlatiyorduk birbirimize babam anneme bir hediye almıştı gösterişli güzel bir paketi annene verip bir daha elinden kaciriyordu ben al al diye bagiriyordum tam o sıra karsidan gelen arabayla carpismamiz bir oldu.
Ve hayatimizin degisti o gün canım babami gördüğüm son yer evet babam ölmüştü bende artik yürüyemiyordum babamın ölümünün ardindan annemle kimsesiz kalmistik kimsemiz canim babam annemin hayat arkadaşı sirdasi yoktu annemin basina yük gibi kala kala ben kalmistim zaman adete takvimlerin yapraklarinin yirtilmasindan ibaretcesine yok olup gidiyordu babamasiz , ama o araba ölmesi gereken bendim haksizlik bu olanlar hayattan sogumustum yikilmistim babanla birlikte ayaklarimida hayallerimi herseyimi kaybetmistim.
Annemin yüzüne bakamiyordum her baktigimda gozlerindeki nemligi sesinin titremesi benden gizlemeye calisiyordu ama yapamiyordu beceremiyordu yikilmisti annem evet sinir kirizimin ardindan annem beni kendime geçirmişti ellerimi öperek kızım gülenim yavrum dedi biliyordum yine disari cikalim insan yüzüne cik arkadaslarinda konus diyecekti fırsat vermeden aciktigimi soyledim ve kahvalti yapmak istediğimi soyledim en azindan şimdilik kurtulmustum kübra sultandan kahvalti için hazirlandim zar zor olsada sandalyeme oturmaya basarmistim kahvalti masasina giderken yuzumde sahte bir gulumse vardi annemin yuzune bakinca icim ısındı bir anda güldüm. Gulmemi fark eden annem yanima yaklasti sacimi oksadi ellerimi tuttu şimdi adının hakkini veriyorsun kizim kizim dedi .canım seni öyle çok seviyorum ki keske babamda olsaydi dedim annem göz yaslarini saklamak için arkasını döndü goz yaşlarını sildi bana dönüp ciddi bir ses tonuyla senin için rehabilitasyon merkezinden senin icin sira aldim yarin oraya gidicez dedi hayir deme fırsatı bile verilmemişti alayli bir sekilde emredersiniz kübra sultan dedi evet yarin saat 1:30 randevum vardi
