Przyjaciel na całe życie? ~ yoczook/jdabrowsky |ZAWIESZONE

2'1

Kiedy rano otworzyłam oczy jedyne co zobaczyłam to ciemność. Dopiero po chwili doszła do mnie wiadomość, dlaczego dziś rano tak wcześnie wstałam. Wracam dziś do Polski! Po roku spędzonym w Nowym Yorku zatęskniłam za polską, a dziś jest dzień, w którym powracam do tego kraju. Szybko wyskoczyłam z łóżka i podbiegłam do biurka, na którym leżały ubrania, które miałam dziś założyć, była to czarna krótka bluzka z JDąbrowski Wear, białe rurki z dziurami na kolanach i czarna bomberka z białymi kropkami . Rozejrzałam się po pokoju, nie było tu, żadnych moich rzeczy, wszystko leżało w mojej dużej granatowej walizce. Wyszłam z pokoju i poszłam do łazienki. Po ciszy, którą zastałam wywnioskowałam, że nikogo nie ma w domu. Wzięłam szybki prysznic i przebrałam się w świeże ciuchy. Wyjęłam z szafki małą kosmetyczkę i zrobiłam sobie lekki makijaż, po czym wpakowałam resztę kosmetyków, do trochę większej kosmetyczki w różowe kropki. Poszłam z powrotem do mojego pokoju i zabrałam walizkę, po czym zniosłam ją po schodach na niższe piętro, postanowiłam nie jeść teraz śniadania, bo wiedziałam, że i tak zgłodnieje potem i pójdę do jakiegoś lotniskowego sklepiku i coś sobie tam kupie do jedzenia, więc jedzenie śniadania spowoduje tylko dodatkowe kalorie, a szczerze mówiąc odkąd przeprowadziłam się do stanów trochę schudłam. Pomyślałam, że zostawię kartkę z podziękowaniami za gościnę, jak pomyślałam tak zrobiłam i starannym pismem napisałam to co mi leżało na serduchu. Wyszłam z domu, zamykając go na klucz, po czym zostawiłam go pod wycieraczką. Tęskniłam za Jankiem. Gadałam z nim wczoraj na Skype, ale nie powiedziałam, że dziś przyjeżdżam. Mimo wszystko jesteśmy razem, a ja bardzo kocham Janka. Z Łukaszem nie miałam, żadnego kontaktu i z jednej strony mi przykro, a z drugiej się ciesze. Kiedy wyszłam przed dom już czekała na mnie Taksówka, a ja obejrzałam się jeszcze za siebie, będzie mi brakować tego miejsca. Ruszyłam w stronę Taksówki, a bardzo miły pan w średnim wieku otworzył mi bagażnik, a ja wpakowałam tam moją walizkę, po czym wsiadłam do auta. 

*3 Godziny później*

Po długim czekaniu nareszcie wsiadłam do samolotu, usiadłam na miejscu przy oknie. Kiedy już się wygodnie usadowiłam wyciągnęłam z torby słuchawki i wsłuchałam się w muzykę, która się z nich wydobywała, po krótkiej chwili odpłynęłam do krainy morfeusza.

*W Polsce*

Kiedy wysiadłam z samolotu, poszłam odebrać swoją walizkę, przepchnęłam się przez tłum ludzi i pobiegłam po moją walizkę. Podniosłam ją i zaczęłam kierować się w stronę drzwi ewakuacyjnych. Wszystko było dobrze dopóki na kogoś nie wpadłam, kiedy upadłam na ziemie, chłopak przestraszonym głosem powiedział:

- Ojeju, przepraszam Cie bardzo! Nic Ci nie jest? - podał mi rękę, a ja chwyciłam ją i nie śmiałym głosem powiedziałam:

- Nie, nic mi nie jest...- Podniosłam głowę i zrobiło mi się słabo, osobą, która tam stała był...Łukasz...

- Weronika?! Co ty tutaj robisz? - Powiedział zaskoczonym głosem.

- No j-ja...Emm...- Zaczęłam się jąkać.

- No ty...?- Powiedział trochę poddenerwowanym głosem.

- No j-j-ja w-wracam -d-d-do domu - Wyjąkałam, zaniepokojona.

- Aha - Powiedział oschle i odszedł. Spodziewałam się tego, ruszyłam w stronę podjazdu dla taksówek i wsiadłam do wolnej taksówki.

- Dobry Wieczór - Powiedział facet, około trzydziestki. 

- Dobry Wieczór - Odpowiedziałam.

- Gdzie jedziemy? - Zapytał.

- Na ulice *** - Powiedziałam, a resztę drogi milczałam. 

Kiedy byliśmy już na miejscu, zapłaciłam mu i wyszłam mówiąc zwykłe dobranoc, po czym trzasnęłam drzwiami, zabierając z bagażnika walizkę. Pobiegłam do budynku, w którym mieszka Jaś i wystukałam w małą klawiaturkę pin, który otwierał drzwi. Weszłam do budynku i wbiegłam po schodach, na piętro, w którym mieszkał Jasiek i wyjęłam z torby klucz, bo pomyślałam, że o tej porze Jaś może spać i nie otworzy mi drzwi. Weszłam do środka, było strasznie ciemno, więc zapaliłam szybko światło. 

- Jasiek? - Zapytałam. - Jesteś tu?

- Kim jesteś? - Zapytała mnie szczupła, brunetka o niebieskich błyszczących oczach. Z oburzeniem odpowiedziałam:

- Powinnam Tobie zadać to samo pytanie.

- Jestem Monika, jestem dziewczyną Jasie. - Powiedziała podejrzliwym głosem, a ja ze złością powiedziałam:

- Hej, hej, hej...To ja jestem dziewczyną Jasia...Gdzie on jest?! - Zawyłam zła.

- Janek jakaś dziewczyna przyszła i mówi, że jest twoją dziewczyną! Możesz tu przyjść? - Zawołała dziewczyna.

- Co się stało skarbie? Jaka dziew...- Nie dokończył zdania, ale na mój widok wytrzeszczył ze zdziwienia oczy.

- W-Wera? - Zapytał zaniepokojony.

- Ale, Ale jak to? Przecież miałaś być w Stanach! - Wrzasnął, a ja nic nie odpowiedziałam tylko wybiegłam z płaczem z  mieszkania Jasia...

A więc...Jak Wam się podobał pierwszy rozdział w mojej reżyserii? :)