Battle Of The Boys [Nederlands]

Hoofdstuk 17

Er groeit een brok in haar keel. Ze wil dit niet zien. Ze wil noet zien hoe haar beste vriendin haar vriendje zoent, maar ze staat genageld aan de vloer. Ze zien haar niet eens. Ze zijn te druk met zichzelf.

Opeens beginnen haar benen naar haar hoofd te luisteren en ze begint te rennen. Harder. Sneller. Het bos in. Bomen ontwijkende. Het meer langs, het leek alsof ze sneller was dan haar reflectie in het water. Heuvel op heuvel af. Zelfs de lucht werd grauwer. Alsof de wolken haar verdriet aanvoelden. Verdriet en woede. En schaamte. Schaamte omdat ze dit zag aankomen.

Natuurlijk zou Mike het niet volhouden met één meisje. Hoe had ze zo naïef kunnen zijn? Ze bleef rennen. Haar linker voet voor haar rechter. En weer op nieuw. Het enige geluid was haar gehijg gemixt met het kraken van de takken onder haar voeten. De wolken werden donkerder. In de lucht klonk gerommel. Onweer. Maar ze bleef rennen.

Zo lang ze maar bleef rennen hoefde ze nergens anders aan te denken. Hoefde ze zich alleen te concentreren op de kleine bonk die telkens te horen was als ze haar voet neerzette en het geluid van onweer dat boven haar hoofd ontstond. Regendruppels mixten zich met haar trannen, haar mascara over haar hele gezicht. Haar voeten deden pijn in haar hakken. Maar ze focuste op die pijn. Op die manier hoefde ze de pijn in haar linkerborst niet te voelen. De pijn van haar verscheurde hart.

Buiten adem maar ze bleef rennen. Als maar sneller. En opeens wist ze waarnaar ze aan het rennen was, of beter gezegd, naar wie. Ze rende naar de enige persoon die haar voor dit gewaarschuwd had. De persoon die haar beter kende dan Mike, Hannag en Angie bij elkaar. Naar haar beste vriend. Naar Jake.

••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• •••

Jake kijkt uit het raam. Er is een flinke zomerbui aan de gang. Dikke donkere onweerswolken en grote regendruppels. Dat wordt nog spannend of de talentenjacht doorgaat vanavond. Het podium staat namelijk buiten. Het zou hem niet zo veel uit maken als het niet doorgaat. Hij had nog niks voorbereid en hij keek nou niet echt bepaald uit naar Mileys liedje voor Mike.

Zijn gedachten worden onderbroken door geklop op de deur. Als hij open doet ziet hij Miley staan. Hij wil boos zijn op haar, omdat ze hem zo had afgekat. Maar toen viel hem haar betraande gezicht op. Mascara over haar hele gezicht. En waar hij het meeste voor vreesde is waar geworden. Pijn. In haar ogen. En vanaf dan geeft hij al zijn woede op en gaat op zijn instinct af: haar knuffelen.

Stevig vasthouden. Haar tranen wegboenen.

Zijn tenen krullen van de woede. Geen woede over Miley. Nee. Hij is laaiend op Mike. Hoe heeft hij haar pijn gedaag? Hij wil het Miley vragen maar tegelijkertijd haar niet verder van streek maken. Haar troosten is alles wat ze nu kan doen.

••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• •••

Miley legde alles uit. Alles. Ze zag dat hij het er moeilijk mee had en dat begreep ze dondersgoed. Hij heeft haar zo vaak gewaarschuwd. Miley zuchtte diep.

"Ik heb alleen totaal 0,0% behoefte aan vanavond. Ik heb geen zin om voor die klootzak te zien. Ik heb al moeite met hem aankijken!"

"Miles, je kunt nu niet opgeven en terugtrekken! Je moet nu juíst laten zien dat je sterken bent dan al die bullshit!"

"Maar wat moet ik dan in hemelsnaam zingen?"

"Wat had je in gedachten?"

"Do I Wanna Know van Arctic Monkeys, maar dat is haast een lievelingsliedje!"

"Mhhhhh...." Zuchtte Jake.

"Wat ga jij doen dan?" vroeg Miley.

"Ik ga ook zingen. Ook met gitaar."

"Kun je zingen?! Welk liedje?!" dat wist Miley helemaal niet. Ze was extreem benieuwd.

"Een liedje van Hudson Taylor. Heel simpel maar er zit een boodschap inde tekst die ik wil overbrengen."

Even was het stil maar toen schreeuwde Miley het bijna uit: "Dat is het! Een boodschap overbrengen! Ik weet welk liedje ik ga zingen!" en ze vloog Jake om de hals.

'"Ik ben benieuwd," zei Jake, "ga nu maar even bij mij onder de douche dan probeer ik de vlekken uit je jurk te krijgen."

••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• ••• •••

Dat is het dan. Miley stond op het podium, gitaar in haar hand en in hetzelfde blauwe jurkje -met scheur maar zonder vlekken. Mike lacht onwetend naar haar. Minkukel. Dat zal na haar optreden wel anders zijn. En dan begint ze met de beginakkoorden van Boy. Een liedje van Nina Nesbitt die perfect in deze situatie past. En die ze volledig aan Mike zong.

"Where do I start with you? I could say you're a little way-lead boy. Where is my heart with you? I could see you left it on the floor boy, are you gonna pick it up?"

De tekst was perfect. Over een relatie die niet werkt. Op het lijf geschreven. En terwijl ze doorzong, noot na noot, zag ze de grijns van Jake vergroten en Mikes gezicht betrekken.

"Flames race like cars in a haze, tears in my eyes but not on my face, this was a waste, this was a waste woah oh oh."

En bij de laatste gitaarag stond Mike op met z'n onweer gezicht en liep weg. Mission accomplished. Ze kon haar geluk niet op.

A/N: dat was 'm weeeeer! Sterker nog, het boek is bijna op z'n end! :ooo! Suggesties voor een nieuw verhaal?

[I DO NOT OWN ANY LYRICS MENTIONED. ALL RIGHTS GO TO THEIR RESPECTFUL OWNER]